Δεν ξέρω αν η Άννα Βίσση και το νυν επιτελείο της δίνουν δεκάρα τσακιστή για τις κριτικές – και δη τις αρνητικές. Παρόλα αυτά νομίζω ότι με το νέο της άλμπουμ θα έπρεπε να αρχίσουν να ακούν τα καμπανάκια του κινδύνου για το χρόνια τώρα προσεκτικά χτισμένο super star προφίλ της Κύπριας ερμηνεύτριας. Όχι ότι το Απαγορευμένο είναι χειρότερο από τους προηγούμενους δίσκους της – από κάποιους ίσως να είναι μάλιστα και καλύτερο. Η καλλιτεχνική στάθμη είναι, δυστυχώς, λίγο-πολύ δεδομένη όταν μιλάμε για τους δίσκους της Άννας Βίσση. Μιλάω λοιπόν περισσότερο για τα γύρω-γύρω της υπόθεσης Απαγορευμένο. Δεδομένο Νο. 1, η Άννα Βίσση παραμένει μια πολύ όμορφη γυναίκα. Ο χρόνος κυλάει (για όλους μας), αλλά εκείνη κάνει ό,τι μπορεί να επιβραδύνει ή και να σταματήσει πρόσκαιρα το τικ-τακ του Αιώνιου Ρολογιού. Ίσως γιατί έχω κι εγώ τα ζητηματάκια μου, πάντοτε έβλεπα με συμπάθεια τέτοιες κινήσεις: δηλώνουν μια όρεξη για ζωή, μια ματαιόδοξη διάθεση να τη φας όλη και να φτύσεις το κουκούτσι. Αρκεί να μη χαθεί το μέτρο – άλλη όμως συζήτηση αυτή. Με βάση λοιπόν τα παραπάνω δεν μπορώ να καταλάβω πώς επιλέχθηκε το παρόν εξώφυλλο – γιατί δείχνει μια όμορφη γυναίκα σαν να ’ναι καμιά άχαρη αλόγα, με το συμπάθιο. Και με το που πιάνεις τον δίσκο, σε προκαταβάλλει αρνητικά. Επεκτείνω δε το επιχείρημα και στις κακόγουστες αφίσες των καλοκαιρινών της εμφανίσεων. Δεδομένο Νο. 2, η Άννα Βίσση παραμένει μία από τις σπουδαιότερες ερμηνεύτριες στο σημερινό σκηνικό της (όποιας) ελληνικής μουσικής. Το γοητευτικό χρώμα της φωνής της και η άνεσή της σε ζητήματα έκτασης – με υπερβολικές ενίοτε ακροβασίες, σύμφυτες πάντως με το ποια είναι η γυναίκα αυτή – αποτελούν άλλωστε τα όπλα που της εξασφάλισαν, χρόνια τώρα, την παραμονή στη mainstream κορυφή, εξοντώνοντας μία-μία όσες νεότερες μα υποδεέστερες στάρλετ επιχείρησαν να σφετεριστούν το στέμμα. Γιατί λοιπόν στο Απαγορευμένο καταλήγει να ακούγεται σαν αυτό που δεν είναι; Σαν δηλαδή καμιά νεόκοπη τραγουδίστρια η οποία, αφού έκανε τα πρώτα της σουξέ, πηδάει τώρα στο τρένο του συρμού για να διατηρηθεί στην επικαιρότητα; Αναγνωρίζω το ψυχολογικό στραπάτσο της Eurovision. Αναγνωρίζω και το αδιέξοδο επιλογών που γεννά η πλήρης απουσία του Νίκου Καρβέλα, τα τραγούδια του οποίου έπαιξαν, καλώς ή κακώς, σημαντικότατο ρόλο στο ποια έγινε η Βίσση. Ποιος όμως της είπε ότι θα αναγεννηθεί αν μπλέξει το “Πέντε Χρόνια Δικασμένος” με την τρέχουσα hip hop μόδα; Αν ήθελε να (ξανα)φλερτάρει με το hip hop, έπρεπε να κινηθεί στα βήματα της Τάμτα (με τον Stereo Mike) ή των Mystique (με τους Νέβμα). Ποιος της είπε επίσης ότι για να αναζητήσει ένα νέο προφίλ χρειαζόταν να φανεί λες και τρέχει να προλάβει την Πέγκυ Ζήνα και την Έλενα Παπαρίζου; “Από Μακριά Κι Αγαπημένοι”, “Ανακωχή”, “Για Ένα Λεπτό” (θυμίζει ελαφρώς το “Cambodia” ή μου φαίνεται;), “Κόντρα”, “Το Παρελθόν Μου”, “Απαγορευμένο” είναι μόνο μερικά από τα τραγούδια που μπορώ να επικαλεστώ για να στηρίξω τούτη την παρατήρηση – και τα βρίσκω όλα άχρωμα και αδιάφορα, να υπερφορτώνουν έναν δίσκο πολύ μεγάλο σε διάρκεια για τα εμπορικά σταθμά των ημερών. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνο το “Στην Πυρά” μπόρεσε να γίνει μεγάλο σουξέ. Δικαίως, γιατί παρά τα στιχουργικά ατοπήματα της Μυρτώς Κοντοβά με το Μεξικό και τις γυναίκες «που γουστάρουν μια ζωή rock ‘n’ roll» διαθέτει σύγχρονο προφίλ, γερό ρεφρέν και αέρα αντάξιο της Άννας Βίσση – σημειολογικώς ενδιαφέρον δε το γεγονός ότι επέβαλλε τη λέξη «τσούλες» σε μια mainstream επιτυχία. Από εκεί και πέρα κάποιες κλισέ επιλογές διασώζονται αποκλειστικά χάρη στις έξοχες ερμηνείες (“Ρίσκο”, “Αλήτισσα Ψυχή”) – κι εκεί τελειώνουν όλα για έναν δίσκο ο οποίος ούτε καλά τραγούδια διαθέτει, ούτε και φαίνεται να άρεσε. Δεδομένο Νο. 3, ακόμα και αν έπαιζε στο σκηνικό ο Καρβέλας, η Άννα Βίσση χρειάζεται όντως μια στροφή. Αυτή τη στροφή όμως δεν θα τη κάνει με έναν άχαρο δίσκο δειλών ισορροπιών γεμιστό με κλαψομπαλάντες, όπως το Απαγορευμένο, ούτε με ό,τι λένε κάποιοι – αλλαγή πλεύσης προς το ποιοτικό ρεπερτόριο και το κοινό του Ηρωδείου, όσο έχει ακόμα φωνή. Θα την κάνει διαφυλάττοντας την ψυχολογία του Νο. 1 – ίσως με μια α-λα-Confessions On A Dance Floor κίνηση, μια δουλειά δηλαδή ικανή να αρέσει στις μάζες και σε όσους έχουν κάποιο γούστο στη μουσική, στα πρότυπα του μεγάλου της ινδάλματος, της Madonna. Τότε και τον θρόνο της στο ελληνικό mainstream θα υπερασπιστεί και – επιτέλους – θα μας χαρίσει κι έναν καλό δίσκο. Θέλει; Έχει δίπλα της ανθρώπους ικανούς να στηρίξουν μια τέτοια κίνηση; Δεν ξέρω. Το αίτημα πάντως του υγιούς mainstream συγκερασμού Ελλάδας και Δύσης παραμένει ανοιχτό στην εκπνοή της πρώτης δεκαετίας των ’00s...
