Lolek - Alone

Είμαι από αυτούς που πιστεύουν πως κάτι επιτέλους έχει αρχίσει να αλλάζει στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Κι αυτό έχει συμβεί γιατί πολύ απλά βγήκαν στο προσκήνιο (ή για να ακριβολογώ λίγο πίσω από αυτό) περισσότεροι άνθρωποι, οι οποίοι –μακριά από κανόνες επιτήδευσης και μίμησης– απλώς δρουν γύρω από τη μουσική με μοναδικό σκοπό να προάγουν ό,τι αγαπούν οι ίδιοι.

Μια τέτοια προσπάθεια έχω την αίσθηση ότι κρύβεται πίσω από το πατρινό label της Inner Ear, αλλά και πίσω από τον πρώτο προσωπικό δίσκο του Lolek. Το Alone, πέρα από τα όποια μουσικολογικά κριτήρια βάση των οποίων μπορεί να κρίνει κάποιος αν είναι καλό ή όχι, διαποτίζεται από μια αλήθεια και κυρίως από μια ειλικρίνεια. Διαμορφώνεις την άποψη ακούγοντάς το ότι ο δημιουργός του προέβη σε μια αυτο-ενδοσκόπηση, τα πορίσματα της οποίας μας παρουσιάζει μελοποιημένα. Και αυτό έχει τη δική του βαρύτητα, τουλάχιστον αν από τα εκατομμύρια των προσφερόμενων μουσικών ερεθισμάτων προσπαθείτε να ξεχωρίσετε τα ειλικρινή από τα δήθεν και τα προσποιητά.

Υπό ένα τέτοιο λοιπόν πρίσμα αντιλαμβάνομαι προσωπικά το Alone και υπό αυτό θα προσπαθήσω να εξηγήσω γιατί αξίζει της προσοχής σας. Το άλμπουμ μας παρουσιάζει τη μουσική προσωπικότητα του Lolek, ενός ανθρώπου που γαλουχήθηκε μέσα σε διάφορα γκρουπ (γνωστότερο ίσως το ντουέτο του με τον Bolek) και μάλιστα όχι από θέση μπροστάρη (η θέση του στα περισσότερα από αυτά ήταν πίσω από τα τύμπανα) –κι αυτό παίζει, νομίζω, τον δικό του ρόλο. Ίσως όχι βαρύνοντα, συνηγορεί όμως στη γενικότερη διακριτικότητα και σεμνότητα που διαπνέουν τον μελαγχολικό κόσμο του Lolek. Γιατί ο τίτλος του δίσκου μπορεί μεν να αναφέρεται στον παραπάνω συλλογισμό (ότι ένας άνθρωπος προσπαθεί να εκφράσει μόνος του πράγματα που συνήθως εξέφραζε μέσα σε μια συλλογικότητα), αλλά έχει σίγουρα να κάνει και με όσα συναισθήματα απορρέουν από το άκουσμά του.  

Μελαγχολία, μοναξιά και ελεγχόμενη θλίψη είναι λοιπόν από τα παράγωγα συναισθήματα του Alone, εκφρασμένα όμως όχι με τρόπο μίζερο και μαύρο, μα ρεαλιστικό. Με άλλα λόγια, ο Lolek δεν έγραψε τον δίσκο για να κλάψει, μα για να εξιστορήσει καταστάσεις που τον έκαναν να πιάσει ένα μολύβι για να καταγράψει τις σκέψεις του, ή μια κιθάρα μελοποιώντας αυτές. Όπως για παράδειγμα στο όμορφο “Since I Am A Soldier”, στο οποίο καταγράφονται σκέψεις και συναισθήματα τα οποία μοιάζουν πολύ οικεία σε όσους έχουμε ζήσει την παράνοια που ονομάζεται «Ελληνικός Στρατός» («Stand by all the time, I just wish I live a lie» λέει μεταξύ άλλων). Και αυτή είναι η λογική του, έτσι τουλάχιστον όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ. Τα τραγούδια του δίσκου είναι απλώς μια προσπάθεια μελωδικής και ποιητικής καταγραφής στιγμών, καθώς και σκέψεων και συναισθημάτων που αυτές προκαλούν.

Όσο για τα βαθιά νοήματα της τέχνης και τις λαβυρινθοειδείς διαδικασίες σκέψης και μέσων τα οποία χρησιμοποιούνται για να τα εξηγήσουν, ίσως έφτασε η ώρα να τα αναζητήσουμε σε πιο απλά πράγματα. Γι' αυτό μου αρέσει το Alone. Γιατί εκφράζει την τέχνη της απλότητας και περιγράφει πώς κάποιος μετέτρεψε σε τέχνη σκέψεις που έρχονται στον καθένα μας, καθημερινά. Κι αυτό δεν δείχνει έλλειψη βάθους ή οτιδήποτε παρόμοιο, αλλά μόνο ευαισθησία, ειλικρίνεια και θάρρος να υποστηρίξεις την ειλικρίνεια τούτη.  Στη μουσική τώρα πλευρά, βρίσκουμε τον Lolek να αποτείνει έναν φόρο τιμής σε μουσικούς που τον ενέπνευσαν, χωρίς να προσπαθεί να κρύψει τις επιρροές του (Leonard Cohen –ιδίως στο τραγουδιστικό ύφος– Thalia Zedek, Tom Waits, Matt Elliott), αλλά να τις μπερδεύει αποτελεσματικά μέσα στη δική του ιδιοσυγκρασία.

Βρίσκουμε έτσι τραγούδια όπως το εναρκτήριο “Have You Noticed?”, το οποίο μας βάζει στον δίσκο με τον ωραίο ρυθμό του, το ηλεκτρικό “These Guns”, το κάπως κυνικό “Now Cry!” με τα εξαιρετικά ξεσπάσματά του, το “Alone With Lucy” που ξεκινάει σχεδόν νωχελικά για να πάρει τη μορφή ενός δυναμικού βαλς λίγο αργότερα, ή το οκτάλεπτο “Sand”, το οποίο αποτελεί νομίζω, την καλύτερη στιγμή του Alone, με το σκονισμένο, θαρρείς, ξέσπασμα που ακολουθεί μετά τις μελαγχολικές και υποτονικές μελωδίες που το απαρτίζουν.

Θα μπορούσε βέβαια κάποιος να ισχυριστεί ότι το Alone δεν αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητα. Ότι αυτό το folk/rock υβρίδιο του Lolek έχει μουσικά ήδη ξεπεραστεί ή ότι περιορίζεται στις μουσικές του εμμονές. Όταν όμως διαπιστώνεις ότι πρόκειται για ένα έργο που αναβλύζει αλήθεια, με τον δημιουργό του να μην προσποιείται μα να εκφράζεται, τότε η επιλογή του ύφους δεν μπορεί να είναι κατακριτέα. Στην τελική δεν νομίζω ο ίδιος ο Lolek να θέλει να γίνει αρεστός σε όλους. Δεν φαίνεται να έχει πιάσει την κιθάρα του με σκοπό να γίνει rock star. Ήθελε απλώς να βγάλει από μέσα του όλα όσα, σε διαφορετική περίπτωση, θα τον έτρωγαν. Και το έκανε με πολύ όμορφο τρόπο.