Καστοριά – Νέα Υόρκη – Θεσσαλονίκη. British invasion εφηβεία, γκρουπάκια, ηλεκτρισμός, επιστροφή σε μια Ελλάδα γυψοκρατούμενη, στην τελευταία φάση των εμφύλιων της πληγών. Μακεδονομάχοι – Εταιρεία Καλλιτεχνών – Bicycle – παροπλισμός και αφάνεια. Και φέτος; Φέτος τα φώτα πέφτουν ξανά πάνω στον Τέρρυ Παπαντίνα: χάρη στο ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Αθυρίδη για τη ζωή και τη μουσική του, το όνομα ενός από τους πλέον χαρισματικούς ντόπιους κιθαρίστες ξαναγίνεται οικείο. Οι παλιοί ξαναθυμούνται με συγκίνηση, οι νέοι ίσως «γκουγκλάρουν» αμήχανα το όνομά του. T4 Trouble And The Self Admiration Society είναι ο τίτλος του ντοκιμαντέρ του Αθυρίδη, κι αυτό είναι το soundtrack της ταινίας. Soundtrack γεμάτο, φυσικά, από Παπαντίνα και μεστό ιστορικής, κατά πρώτον, σημασίας: μόνο δύο από τα δεκαοκτώ του κομμάτια έχουν ξαναεμφανιστεί στη δισκογραφία – αυτά των Bicycle (“Tomorrow Morning”, “It’s Just The Night”), 28 ολόκληρα χρόνια πριν (Gramma Records). Ιδιαίτερης αξίας και σημασίας είναι βέβαια οι τέσσερις ζωντανές ηχογραφήσεις της Εταιρείας Καλλιτεχνών, με τον Παύλο Σιδηρόπουλο στα φωνητικά, από μια συναυλία στο αθηναϊκό club Skylab τον Οκτώβριο του 1979. Το βραχύβιο αυτό σχήμα δεν επέζησε για πολύ και, αν δεν κάνω λάθος, τούτες είναι και οι μοναδικές ηχογραφήσεις του οι οποίες βλέπουν το φως της επίσημης κυκλοφορίας. Πρόκειται για 4 διασκευές σε γνωστά ξένα τραγούδια, όχι ιδιαίτερες, μα με καλό ήχο και δοσμένες με πάθος – ιδιαίτερα στην περίπτωση του “We Gotta Get Out Of This Place” και του ντυλανικού “As I Went Out One Morning”. Το υπόλοιπο cd καλύπτεται κυρίως από τις ανέκδοτες ηχογραφήσεις του Παπαντίνα με το group που έστησε στα 1990s με τον μπασίστα Γιώργο Κωστόπουλο και τον ντράμερ Χρήστο Κουτσούρη – τους T4 Trouble. Επίσης βρίσκουμε και μια νέα του, πρόσφατη (2007) ηχογράφηση, το “Mexican Blanket”, γραμμένη ειδικά για το ντοκιμαντέρ του Αθυρίδη (ο σκηνοθέτης μάλιστα μοιράζεται τα β΄ φωνητικά με τη Γεωργία Βεληβασάκη, ενώ υπογράφει και την ενορχήστρωση). Με την εξαίρεση των ήρεμων ρυθμών του τελευταίου ή των ηλεκτρισμένων εξάρσεων των “Fucking My Life” και “Night Circles” κανένα από τα τραγούδια αυτά δεν είναι ιδιαίτερα αξιομνημόνευτο ως σύνθεση, όλα τους όμως ακούγονται αν μη τι άλλο ευχάριστα, χαρίζοντας έτσι στο T4 Trouble And The Self Admiration Society συνοχή. Υπάρχει πάντως και ένας μπαλαντέρ. Τόσο δυνατός, ώστε τελικά κερδίζει κατά κράτος την παρτίδα, αφήνοντάς σου ένα γερό σημάδι στο μνημονικό και κάνοντας την όλη συζήτηση για το πόσο καλές είναι οι συνθέσεις του T4 Trouble And The Self Admiration Society δευτερεύουσας σημασίας. Ο ήχος της κιθάρας του Τέρρυ Παπαντίνα είναι πραγματικά αξέχαστος και νομίζω ότι οποιοσδήποτε έχει μια σοβαρή σχέση με τα εγχώρια rock ‘n’ roll πράγματα θα έπρεπε να ακούσει. Η κιθάρα του, ακόμα και όταν παίζει σε συμβατικά και λίγο παλιοροκάδικα μονοπάτια, διαθέτει μια εκπληκτική αμεσότητα και μια σαγηνευτική γλύκα, κλέβοντας πλήρως την παράσταση από τις συνθέσεις, την υπόλοιπη ενορχήστρωση και την «ψημένη», ενίοτε γοητευτική, φωνή του Παπαντίνα. Ώρες μετά την ακρόαση έπιασα τον εαυτό μου να αναπολεί την ηχώ από τις κιθαριές του, παρότι δεν μπορούσα να μουρμουρίσω κανένα από τα τραγούδια του. Ενδεχομένως όλα αυτά να σημαίνουν ότι ο Τέρρυ Παπαντίνας, όπως και πολλοί άλλοι δεξιοτέχνες, είναι κυρίως ένας θαυμάσιος μουσικός και όχι κάποιος σημαίνων rock δημιουργός. Τι μουσικός όμως...
