Το Amorosa είναι το καινούργιο άλμπουμ του Γιάννου Αιόλου και η πρώτη του προσπάθεια να κινηθεί συνθετικά και μουσικά εκτός του πλαισίου επένδυσης κινηματογραφικών εικόνων. Μέχρι τώρα τον γνωρίζαμε αποκλειστικά μέσα από τις μουσικές του που έγραφε ειδικά για ταινίες – το Hero In Rome π.χ. είναι η πιο πρόσφατη δουλειά του, από όπου ξεπήδησε κι ένα όμορφο τραγούδι, ερμηνευμένο από τον Γιάννη Κότσιρα. Το Amorosa περιέχει 12 τραγούδια σε μουσική και στίχους του Αιόλου ερμηνευμένα από τη Μαρία Παπαλεοντίου – φωνή γνώριμη από την πρόσκαιρη συμμετοχή της στο group Μακρινά Ξαδέρφια. Ο ίδιος ο συνθέτης χαρακτηρίζει τα τραγούδια του ως «12 original mediterranean love songs». Εκ των πραγμάτων προκαταλαμβάνεσαι διότι καθώς ακούς τα τραγούδια περιμένεις να επιβεβαιώσεις αυτόν τον σχεδόν ψυχαναγκαστικό προσδιορισμό, που σου επιβλήθηκε ήδη από μια φευγαλέα παρατήρηση του εξωφύλλου. Και πράγματι τα τραγούδια αυτά νιώθεις ότι φέρνουν μαζί τους ένα μεσογειακό αέρα – χωρίς βέβαια να μπορώ να προσδιορίσω επακριβώς τι σημαίνει μεσογειακό. Αυτό που ίσως τελικά να προσδίδει στα τραγούδια αυτόν το ιδιαίτερο χαρακτήρα είναι μάλλον η συμμετοχή της Συμφωνικής Ορχήστρας της Βουλγαρίας. Βιολιά, μαντολίνα, βιόλες και κόντρα μπάσα συμβάλλουν σε έναn ηχητικό πλουραλισμό αποδίδοντας έτσι ένα ολοκληρωμένο και συγκεκριμένο ηχητικό και αισθητικό αποτέλεσμα. Απ’ την άλλη κάποιος θα μπορούσε να θεωρήσει κομματάκι υπερβολική την επιλογή της συμφωνικής. Ουσιαστικά δηλαδή τα τραγούδια του Amorosa είναι απλές έντεχνες μελωδίες, στις οποίες ίσως να ταίριαζε περισσότερο μια λιτή ενορχήστρωση πέντε ή έξι οργάνων παρά η χρήση μιας ολόκληρης συμφωνικής ορχήστρας. Σας παραπέμπω δε στα λόγια του Θάνου Μικρούτσικου που λίγο χαιρέκακα δηλώνει, τι και αν το έπραξε και ο ίδιος, ότι «το όλο εγχείρημα είναι σαν να φτιάχνεις δωδεκαώροφη πολυκατοικία στην Αγία Παρασκευή σε στιλ νησιώτικο». Παρόλα ταύτα οι μελωδίες του Αιόλου κινούνται σε ικανοποιητικά επίπεδα τόσο ώστε να μην εκτίθεται με οποιαδήποτε ενορχηστρωτική επιλογή. Το ύφος δε της μουσικής του δεν ξεφεύγει από τη λογική και τη δομή ενός κινηματογραφικού soundtrack οδηγώντας έτσι σε ένα μεστό και ομοιογενές αποτέλεσμα. Η Μαρία Παπαλεοντίου απ’ τη μεριά της έρχεται να βάλει την τελευταία πινελιά στο όλο εγχείρημα. Θεωρώ ότι η μικρή διαφωνία μου με την ενορχηστρωτική επιλογή του συνθέτη κάμπτεται λόγω της φωνής και της ερμηνείας της συγκεκριμένης τραγουδίστριας. Η Παπαλεοντίου, σοπράνο φωνή κατά βάση, εμφανίζεται στο μουσικό στερέωμα ως συνέχεια μιας σειράς τραγουδιστριών οι οποίες έχουν αφήσει το στίγμα τους με τις ιδιαίτερες φωνητικές τους ικανότητες και ερμηνείες (βλ. Νίνου, Αρβανιτάκη, Τσαλιγοπούλου). Έτσι και η Παπαλεοντίου τραγουδά, ευτυχώς χωρίς να αντιγράφει τις προαναφερθείσες, και προσδίδει χαρακτήρα στα συγκεκριμένα τραγούδια. Ταυτίζεται ικανοποιητικά με τον ρόλο που τις επιτάσσει το concept του Amorosa, μιας γυναίκας της Μεσογείου δηλαδή που τραγουδά για τα πάθη της και τους έρωτές της. Δεν κάνει εκπτώσεις στις ερμηνείες της και εκμεταλλεύεται στο έπακρο το ηχόχρωμα της φωνής της. Θεωρώ δε ότι η υψηλή και ψιλή φωνή της εναρμονίζεται με το μουσικό φόντο της Συμφωνικής. Εν κατακλείδι το Amorosa είναι μια αξιοπρεπής δουλειά που σαν σύνολο μπορεί κάπου να μπάζει νερά αλλά αναδεικνύει τις μονάδες του συνόλου, είτε αυτό είναι το κομμάτι της σύνθεσης του Αιόλου, είτε η φωνή της Παπαλεοντίου είτε ο μαγικός ήχος μιας συμφωνικής ορχήστρας όπως αυτής από τη Βουλγαρία. Τελευταία σημείωση – το εξώφυλλο όχι μόνο είναι άτεχνο αλλά και δυσανάγνωστο. Είναι πια από τα συνηθισμένα ατοπήματα τέτοιου είδους παραγωγών, που τις αναλαμβάνει πλήρως ο ίδιος ο καλλιτέχνης.
