O Βασίλης Παπακωνσταντίνου θεωρείται από πολλούς ως ένας από τους βασικότερους εκφραστές της ροκ μουσικής και κουλτούρας στη χώρα μας. Στο πρόσωπό του, στα τραγούδια του, αλλά και στις (πέραν αμφισβήτησης) μεγάλες του φωνητικές δυνατότητες χιλιάδες νέοι θεώρησαν πως βρήκαν μια διέξοδο διαμαρτυρίας για τα όσα έβλεπαν να συμβαίνουν γύρω τους και με τόσο σθένος αμφισβητούσαν – δεν είναι διόλου τυχαίο πως στην πρώτη κιόλας μεγάλη προσωπική του συναυλία συγκέντρωσε 16.000 κόσμο. Η αγάπη του κοινού ανήγαγε πολύ σύντομα τον Παπακωνσταντίνου σε μεγάλη προσωπικότητα της εγχώριας ροκ κοινότητας – και από την άποψη της απήχησης σίγουρα είναι. Για άλλους πάντως η ποιοτική στάθμη των rock δίσκων του (γιατί ο Παπακωνσταντίνου δεν τραγουδούσε πάντα rock) υπήρξε συχνά αντιστρόφως ανάλογη αυτής της αναγνώρισης από το ευρύ κοινό. Και σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται κατά τη γνώμη μου και ο καινούργιος του δίσκος, Ουράνια Τόξα Κυνηγώ. Βρισκόμενος μετά από καιρό με τον παλιό του φίλο και συνεργάτη Άλκη Αλκαίο, ο οποίος αναλαμβάνει εδώ εξ ολοκλήρου το στιχουργικό περιεχόμενο, ο Παπακωνσταντίνου αποφασίζει να ντύσει – για πρώτη φορά στην καριέρα του – ένα ολόκληρο άλμπουμ με αποκλειστικά δικές του μουσικές. Κάτι το οποίο, δυστυχώς, δεν καταλήγει σχεδόν πουθενά σε αξιοσημείωτες μελωδίες, ενώ σε συγκεκριμένες μάλιστα περιπτώσεις (“Μπουρίνι”, “Χορός Της Πέτρας”, “Ζειμπέκικο Της Φυλακής”) οδηγεί ακόμα και σε κακά αποτελέσματα. Η προσπάθεια ας πούμε να παντρευτούν οι ηλεκτρικές κιθάρες και τα σολαρίσματά τους με παραδοσιακά όργανα όπως ο μπαγλαμάς (“Το Ζειμπέκικο Της Φυλακής”), το κλαρίνο (“Στους Πέντε Ανέμους”), ο τζουράς και η κρητική λύρα (“Μπουρίνι”), δεν λειτουργεί. Τα αποτελέσματα μοιάζουν με κακόηχο κολλάζ, ιδιαίτερα συγκρινόμενα με ανάλογες και εμφανώς ανώτερες ηχητικές προσπάθειες άλλων δημιουργών, στο παρελθόν. Η ραδιοφωνική επιτυχία του δίσκου, η “Τυφλόμυγα” – ένα τραγούδι που εκτελείται μονάχα με τη συνοδεία ενός πιάνου – κινείται στα γνώριμα λημέρια της ερωτικής απόγνωσης και του δεδομένου ρομαντισμού, με μια ελαφριά όμως δόση από εφηβική αφέλεια να κρύβεται σε στίχους όπως «Τα χρόνια πέρασαν περνάμε άλλη φάση/κι αν σε προσπέρασα δε σ’ έχω ξεπεράσει». Και γενικότερα όμως, ο Άλκης Αλκαίος – στιχουργός, μεταξύ άλλων, της πασίγνωστης “Βικτώριας” και του μαγικού “Iπτάμενου Χαλιού” – απογοητεύει, με στίχους κατώτερους του ταλέντου αλλά και της ουσίας που μας έχει πείσει ότι διαθέτει όλα αυτά τα χρόνια. Αποκορύφωμα της απογοήτευσης αυτής αποτελούν στιγμές όπως το “Τσουλήθρα” και το “Μια Καλησπέρα”, τραγούδια τα οποία ούτως ή άλλως αποτελούν δύο από τις πιο αδύναμες στιγμές του Ουράνια Τόξα Κυνηγώ. Σε γενικές γραμμές ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου του Ουράνια Τόξα Κυνηγώ παρουσιάζεται για άλλη μια φορά (όπως συμβαίνει εδώ και πολλά χρόνια με τις περισσότερες δισκογραφικές του απόπειρες) απόλυτα ικανοποιημένος με την εικόνα την οποία έχει το ευρύ ελληνικό κοινό για το πρόσωπο του. Και αναλώνεται στο να επιχειρεί να τη διατηρήσει αλώβητη πάση θυσία. Αυτό είναι κάτι που, στα δικά μου τουλάχιστον μάτια, τοποθετεί ένα ερωτηματικό δίπλα στον αυθορμητισμό, τη φρεσκάδα και την αναγκαιότητα της δημιουργίας – όλα τους πράγματα άμεσα σχετιζόμενα με τα όσα τόσες δεκαετίες περικλείει μέσα της η μικρή λεξούλα «ροκιά».
