Πρεμιέρα για την Τζωρτζίνα Αλεξάκη, μια νέα τραγουδίστρια από την Κρήτη – γέννημα-θρέμμα Ηρακλειώτισσα – η οποία με έδρα της πλέον την Αθήνα και με τη σημαντική βοήθεια του Χρήστου Νικολόπουλου, πραγματοποιεί ένα δύσκολο πρώτο βήμα στη δισκογραφία. Και το πραγματοποιεί θεωρώ με το δεξί, αφήνοντας καλές εντυπώσεις. Το ντεμπούτο ενός νέου τραγουδιστή, ακόμα και αν σταθεί τυχερός ώστε να έχει δίπλα του κάποιον τόσο έμπειρο όσο τον Χρήστο Νικολόπουλο, μπορεί να πέσει θύμα διαφόρων παγίδων, ανεξάρτητα από την τεχνική και ερμηνευτική δεινότητα (ή μη) του ιδίου. Δίσκος βασισμένος σε νέο, πρωτότυπο υλικό; Και αν ναι, πολυσυλλεκτικό; Ή με την υπογραφή μιας «παλιάς καραβάνας»; Μήπως διασκευές; Η Αλεξάκη λοιπόν έκλινε προς την τελευταία λύση, χτίζοντας την Πρεμιέρα της σε 9 διασκευές, δίπλα στις οποίες τοποθετήθηκαν και 3 νέες δημιουργίες του Νικολόπουλου, σε στίχους Μάρως Μπιζάνη. Η εκλογή αυτή απαλλάσσει ίσως από το άγχος της εύρεσης υλικού, το να διασκευάσεις όμως τραγούδια όπως το “Αυτή Η Νύχτα Μένει”, το “Όλες Του Κόσμου Οι Κυριακές”, τον “Αύγουστο” ή το “Νύχτα Στάσου” μπορεί να σημάνει την απόλυτη καταστροφή σου, πριν καλά-καλά ανατείλει το άστρο σου. Αλλά η Τζωρτζίνα Αλεξάκη αναμετρήθηκε νικηφόρα με το ειδικό βάρος τραγουδιών σαν και τα παραπάνω και τις λίγο-πολύ αξεπέραστες ερμηνείες των πρώτων τους εκτελέσεων. Δεν θέλω να πω με κάτι τέτοιο ότι νίκησε την Αλεξίου, τον Παπάζογλου ή τη Λίτσα Διαμάντη – μερικά πράγματα απλώς δεν γίνονται. Βρήκε όμως τον τρόπο να σταθεί επάξια και με προσωπικότητα, κομίζοντας όχι μόνο μια καλή νέα φωνή, αλλά και την εικόνα μιας ήδη «ψημένης» ερμηνεύτριας, με ευχέρεια στην έκφραση – με μόνο μελανό της σημείο το “Καμιά Φορά”, το οποίο χρειάζεται μια λιγότερο λαϊκή φωνή, όπως π.χ. της πρώτης διδάξασας Μαρινέλλας, προκειμένου να λειτουργήσει. Προσέξτε όμως την Αλεξάκη στο “Αυτή Η Νύχτα Μένει”, στο “Ανάθεμά Σε” του Παντελή Θαλασσινού, στο “Νύχτα Στάσου” ή στο “Αν Πεθάνει Μια Αγάπη”, επιλογές όπου η εικόνα προκύπτει άρδην διαφορετική. Βέβαια η τραγουδίστρια δεν στέκεται μόνη της, καθώς ρόλο στην ωραιότητα του τελικού αποτελέσματος παίζουν επίσης η παραγωγή του Νικολόπουλου, αλλά και οι προσεγμένες, με παλιά «αρώματα», ενορχηστρώσεις του Γιώργου Παπαχριστούδη. Τα νέα, τέλος, τραγούδια του Νικολόπουλου δεν τα βρήκα σπουδαία, ήταν όμως γεροδεμένα – κυρίως το “Πρεμιέρα” και το “Η Γνωριμία Μας” – δένοντας ταιριαστά με το κλίμα των υπόλοιπων επιλογών. Για να δούμε, τι θα χτίσει άραγε πάνω σε αυτό το καλό ξεκίνημα η Τζωρτζίνα Αλεξάκη;
