Αν και ο Δημήτρης Καρράς βρίσκεται ήδη μια δεκαετία στα μουσικά μας πράγματα – ως δημιουργός, ως παραγωγός αλλά και ως μέλος των συγκροτημάτων Παζλ, Επειδή και Βωξ – αυτή είναι μόλις η πρώτη προσωπική δουλειά του, με τον ταιριαστό τίτλο Ντέμο. Περιλαμβάνει 9 τραγούδια σε δικές του μουσικές και στίχους, ένα σύντομο ορχηστρικό και ένα remix, ενώ συνδράμουν ερμηνευτικά αρκετοί από τους φίλους που έκανε τόσα χρόνια μέσα από το στούντιο Παζλ.Πιστός στον τίτλο του, ο δίσκος ακούγεται σαν ένα καλογυαλισμένο ντέμο, με ζεστό ήχο και μάλλον λιτές ενορχηστρώσεις. Ο Καρράς δανείζεται στοιχεία από την ελληνική παραδοσιακή μουσική, από την pop, τη folk και τη latin, για να καταθέσει ένα σύνολο το οποίο διατηρεί μεν μια ενιαία ατμόσφαιρα και αισθητική καθ’ όλη τη διάρκεια, χωρίς όμως να κουράζει με επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Στιχουργικά τα πράγματα είναι επίσης ενδιαφέροντα, κυρίως γιατί δεν κυριαρχεί η ερωτική θεματολογία που έχουμε συνηθίσει.Μετά από μία πολύ σύντομη ορχηστρική εισαγωγή, σκάει μύτη το “Όλα Τα Φάρμακα Έχουν Βγει”, ένα από τα καλύτερα τραγούδια εδώ, με ιδιαίτερους, έξυπνους στίχους («Όλα τα φάρμακα έχουν βγει, απλώς δε μας τα δίνουν») και υπέροχη ενορχήστρωση, πραγματικό σεμινάριο στην οικονομία ενός τραγουδιού. Το ίδιο κομμάτι, σε ένα bossa remix από τον παραγωγό Papercut, επιλέχθηκε και για το κλείσιμο. Το “Τραγουδάκι Για Ταινία” είναι ένα ακόμα καλό δείγμα γραφής, με λάτιν ύφος, όμορφη τρομπέτα και επίσης πρωτότυπο θέμα (ένα κινηματογραφικό τραγούδι συστήνεται σε πρώτο πρόσωπο. Άλλες καλές στιγμές είναι τα “Πρωτοχορευτής”, με τον Χαράλαμπο Γαργανουράκη στο στοιχείο του, και το μελαγχολικό “Τα Χρόνια Που Έχασα”. Το magnum opus όμως του Ντέμο είναι νομίζω το “Λυπάμαι”, με την Αρετή Κετιμέ να συμβάλλει τα μέγιστα με την απίστευτα μεστή φωνή της και το σαντούρι της. Τοποθετημένο στην καρδιά του δίσκου, αποτελεί κομβικό σημείο, είναι ό,τι καλύτερο έχει δώσει μέχρι στιγμής ο Καρράς και αφήνει πολλές υποσχέσεις για το τι μπορεί να ακούσουμε από αυτόν στο μέλλον.Υπάρχουν βέβαια και αρκετές αδύναμες στιγμές όπως το “Η Καλύτερη”, όπου η απουσία μελωδίας και ο «κινηματογραφικός» ρεαλισμός οδηγούν στην... κατάθλιψη – με τη συμμετοχή του Πάνου Κατσιμίχα να μη βοηθάει ιδιαίτερα. Επίσης, η μικρή διάρκεια του δίσκου και τα λίγα τραγούδια απαγορεύουν να μιλήσει κανείς για αξιώσεις υψηλότερων στόχων. Είναι σίγουρο ότι η τραγουδοποιΐα του Δημήτρη Καρρά επιδέχεται βελτιώσεων, ειδικά στον μελωδικό τομέα, καθώς πολλά από τα τραγούδια του περιορίζονται σε μάλλον στενά τονικά πλαίσια, ίσως και λόγω της περιορισμένης γκάμας της φωνής του. Εντούτοις, υπάρχουν εδώ όλα τα δείγματα που εγώ χρειάζομαι για να περιμένω τα επόμενα δισκογραφικά βήματά του με ενδιαφέρον.
