Η Μέλπω Χαλκουτσάκη και η Άλκηστη Χαλικιά είναι δύο ανήσυχες εκπαιδευτικοί που αγαπούν τα παιδιά και δραστηριοποιούνται ιδιαίτερα για αυτά. Μέσα στις δραστηριότητες τους συγκαταλέγεται και το άλμπουμ Τραγουδάκια Γάλακτος, γεμάτο παιδικά τραγούδια. Το cd, όπως σημειώνουν οι ίδιες, γεννήθηκε μέσα από την ανάγκη τους να προσφέρουν φρέσκα «τραγουδάκια ημέρας» στους μαθητές τους. Έτσι, συνδυάζοντας εμπειρία και φαντασία, δημιούργησαν τραγούδια μέσα στα οποία παρελαύνουν αρκούδες, αβοκάντα, βατραχάκια και καναπέδες – λογής-λογής πράγματα και καταστάσεις δηλαδή τα οποία θα ερεθίσουν τα ήδη ευφάνταστα μυαλά των πιτσιρικάδων.Η Χαλκουτσάκη συνέθεσε τις μελωδίες, η Χαλικιά υπογράφει τα ευαίσθητα και γλυκά στιχάκια, ενώ η ενορχήστρωση ανήκει στον Κώστα Γιαννίρη. Το ερμηνευτικό κομμάτι το έχουν αναλάβει γνωστοί τραγουδιστές της έντεχνης μουσικής σκηνής: από τους παλιούς Λάκη Παπαδόπουλο και Ορφέα Περίδη μέχρι τους νέους Στάθη Δρογώση και Ανδριάνα Μπάμπαλη όλοι μαζί δημιουργούν έναν πλουραλισμό ακουσμάτων και ερμηνειών. Μία από τις καλύτερες στιγμές του Τραγουδάκια Γάλακτος εντοπίζεται στο ντουετάκι “Καραμέλα” του Χρήστου Θηβαίου με τον υιό του, Νίκο – με τη βαθειά και βραχνή φωνή του Θηβαίου να κάνει έντονο contrast με την παιδική φωνούλα του μικρού. Ο Πάνος Μουζουράκης, ως πολυτάλαντος showman, τα καταφέρνει μια χαρά σαν φουριόζος και αγριεμένος “Καναπές”, ενώ πολύ καλή είναι κι η Ανδριάνα Μπάμπαλη ερμηνεύοντας το “Αβοκάντο” – η φωνή της άλλωστε τη βοηθάει να εναρμονισθεί πλήρως με τις ανάγκες ενός παιδικού τραγουδιού. Η Σοφία Παπάζογλου επίσης, αν και μοιάζει οξύμωρη επιλογή των δημιουργών λόγω του λαϊκού ηχοχρώματος της φωνής της, δίνει ιδιαίτερη αξία στο τραγούδι “Το Βιολάκι”. Τα Τραγουδάκια Γάλακτος σαφώς αντικατοπτρίζουν την αγάπη των δύο δημιουργών για τα παιδιά. Γι’ αυτό και θεωρώ ότι τα συγκεκριμένα τραγούδια δεν υπόκεινται σε κριτική. Η Χαλκουτσάκη και η Χαλικιά άλλωστε, με την παιδαγωγική τους εμπειρία, γνωρίζουν πολλά περισσότερα για το τι θα αγγίξει την καρδιά ενός ανήλικου ακροατή. Η δική μου ένσταση έγκειται στο ότι ο στόχος των δημιουργών να δημιουργήσουν έναν παιδικό δίσκο για καθαρά εκπαιδευτικούς λόγους, τις εγκλώβισε αρκετά. Αυτό κατά τη γνώμη μου έχει ως αποτέλεσμα τα Τραγουδάκια Γάλακτος να μην μπορέσουν να προσελκύσουν άλλο ακροατήριο, πέραν αυτού της περίφραξης ενός δημοτικού σχολείου. Με αυτό το σκεπτικό – και εντελώς υποκειμενικά – διερωτώμαι για το νόημα της ευρύτερης κυκλοφορίας του cd. Παρεμφερείς δουλειές άλλων μουσικών, όπως Τα Μυστικά Του Κήπου του Νίκου Κυπουργού ή Ο Τεμπέλης Δράκος του Γιώργου Χατζηπιερή, κατάφεραν να αποδείξουν ότι ένας παιδικός δίσκος μπορεί να αγγίξει και ένα ηλικιακά μεγαλύτερο κοινό. Εντέλει, αν τα Τραγουδάκια Γάλακτος μπορούν κάπως να γοητεύσουν και τους ενήλικες, δεν είναι τόσο για το γεγονός ότι τους αφορά μουσικά και στιχουργικά, αλλά κυρίως γιατί θα ανακαλέσει τις παιδικές τους μνήμες. Για το τέλος να σημειώσω ότι η επιλογή της παραγωγής να ντύσει εξώφυλλο και booklet με τις ζωγραφιές των μικρών παιδιών συγκαταλέγεται στα θετικά.
