Το μουσικό έργο του Βασίλη Δημητρίου είναι κυρίως γνωστό από διάφορες τηλεοπτικές σειρές, όπως τα Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά, η Πρόβα Νυφικού, το Η Αγάπη Άργησε Μια Μέρα και άλλα. Το τελευταίο του όμως soundtrack για τη σειρά της ΕΤ1 Κ. Γ. Καρυωτάκης δεν παρουσιάζει κάποια πρωτοτυπία όσον αφορά στη μουσική σύνθεση. Ο συνθέτης – σε αντίθεση με τις προαναφερθείσες δουλειές – προσπαθεί βρίσκω εδώ, αρκετά συντηρητικά, να υποστηρίξει την τηλεοπτική σειρά καταλήγοντας να κερδίζει ένα μέρος του κοινού, αλλά να αφήνει μάλλον ασυγκίνητο το υπόλοιπο. Το άλμπουμ είναι δομημένο ως κλασικό και «ακαδημαϊκό» μουσικό έργο. Η εγκυρότητα της αυθεντίας τόσο του μουσικοσυνθέτη όσο και των συμμετεχόντων τραγουδιστών (Χρήστος Θηβαίος και Μανώλης Μητσιάς) δεν αφήνουν περιθώρια αμφισβήτησης της μουσικής. Ο Δημητρίου έχει άλλωστε οργανώσει εξαιρετικά το υλικό του, τόσο τους μουσικούς όσο και την αναγνωρισμένη ποίηση του Καρυωτάκη και της Πολυδούρη. Πίσω όμως από το συναισθηματικό και πνευματικό φορτίο των λέξεων κρύβεται πάντα η μουσική. Δεν πιστεύω πως μπορεί να υπάρξει παρθενογένεση – στη μουσική ή γενικότερα στην τέχνη. Ο συνθέτης οφείλει να δημιουργεί, να συν-θέτει τα υλικά του. Και ο στόχος του είναι να γίνεται καλύτερος, να εξελίσσεται. Και δυστυχώς ο Δημητρίου δεν φαίνεται να έχει τροποποιήσει τη δημιουργικότητά του στα τηλεοπτικά soundtrack από την εποχή του Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά. Αντίθετα, δίνει έμφαση στα a priori στοιχεία τα οποία καθορίζουν έναν δίσκο, δηλαδή τη συγκέντρωση και οργάνωση υλικού, που εξ ορισμού είναι αναγνωρισμένο στην ελληνική μουσική. Το τραγούδι των τίτλων της σειράς, σε ερμηνεία της πρωτοεμφανιζόμενης Μάρθα Πένσου, έχει ήδη καταστεί δημοφιλές. Η εκφραστική θεατρικότητα της τραγουδίστριας εμφανίζει μια αρκετά ανθρώπινη φωνή, με μελωδικά «λάθη», τα οποία ξεχωρίζουν την εκτέλεση αυτή από τη διαφορετική προσέγγιση της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Τα τρία βαλς (“Το Βαλς Της Αγάπης”, “Το Βαλς Της Μνήμης” και “Τα Περασμένα Χρόνια”) συγκαταλέγονται στα καλύτερα σημεία του άλμπουμ, ακολουθώντας έναν παραδοσιακό χατζιδακικό μελωδικό και συνθετικό χαρακτήρα, με κλασική ενορχήστρωση η οποία υποστηρίζει τον μελοδραματικό τόνο της μουσικής. Ιδιαίτερα στα δύο πρώτα είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς τη μελωδία του “Βαλς Tων Xqμένων Oνείρων”, με μια μικρή παραλλαγή, χωρίς να γίνεται αναφορά έμπνευσης από το συγκεκριμένο κομμάτι. Ο Βασίλης Δημητρίου ενσωματώνει στη μουσική του την αίσθηση της νοσταλγίας, με τη χρήση μελωδιών οι οποίες θυμίζουν κάτι από το «χρυσό», ένδοξο μουσικό παρελθόν. Προσέγγιση σωστή με άξονα το σίριαλ, αφού κι ο σκηνοθέτης αποπειράθηκε σε αυτό να αναβιώσει το νοσταλγικό παρελθόν, προσεγγίζοντας ταυτόχρονα το σημερινό ευρύ κοινό. Για αυτό τον λόγο η μουσική του Δημητρίου υποστηρίζει τον Καρυωτάκη με εξαιρετικό τρόπο. Ο αντίκτυπός της, όμως, είναι αντιστρόφως ανάλογος σε ένα αμιγώς μουσικό πλαίσιο, όπου αφαιρούνται οι συμβάσεις μιας τηλεοπτικής σειράς. Όσο κλασικός και να επιδιώκει να είναι ένας δημιουργός δεν θα έπρεπε να φαίνεται συντηρητικός. Ίσως έχει έρθει η ώρα να ακούσουμε και κάτι περισσότερο πειραματικό στην τηλεόραση, άσχετα αν θα το εισηγηθούν παλιότεροι ή νεαρότεροι συνθέτες.
