Λίγοι γνωρίζουν ότι η γνωστή Λίλα των Singles, Σάννυ Χατζηαργύρη, δραστηριοποιείται και μουσικά, μέσω του συγκροτήματος Sunny Side Of The Razor. Η ως τώρα έλλειψη δίσκου πιθανόν να τους έχει στερήσει την αναγνωρισιμότητα, αλλά λίγο με την πύκνωση των live εμφανίσεών της (έπαιξαν και στο Rockwave 2009), λίγο με την κυκλοφορία του ομότιτλου ντεμπούτο της άλμπουμ , η μπάντα φιλοδοξεί να αλλάξει την κατάσταση.To Sunny Side Of The Razor έχει νομίζω ένα σχετικό ενδιαφέρον. Ηλεκτρικός είναι, κυρίως, ο ήχος του – με μια επιδιωκόμενη εναλλακτική χροιά – και υπάρχει ομοιογένεια στο σύνολο, κάτι όμως που δεν είμαι και τόσο σίγουρη κατά πόσο είναι ή όχι θετικό. Κι αυτό γιατί η ομοιογένεια αυτή οδηγεί σε μια μονοτονία, δίνοντάς σου την – εσφαλμένη ίσως – εντύπωση ότι το συγκρότημα δεν έχει τίποτα το διαφορετικό να παρουσιάσει μελωδικά. Με ενόχλησε η ηχητική παρεμβολή σαν από μπαλόνι που ξεφουσκώνει βασανιστικά αργά στο “Momentous: The Soul Love Story”, αλλά παράλληλα ξεχώρισα τόσο το “Shortcut To Pain” για την πολύ όμορφη ερμηνεία, όσο και το “Dancing In The Air”, οικείο από τους τίτλους αρχής των Singles. Τα υπόλοιπα κομμάτια κυμαίνονται σε λίγο-πολύ γνώριμους ήχους, με αρκετή έμφαση στις ηλεκτρικές κιθάρες, αλλά με μάλλον αδιάφορες ενορχηστρώσεις. Οι στίχοι, το σύνολο των οποίων υπογράφει η Σάννυ Χατζηαργύρη, είναι αρκετά σκοτεινοί και θεματικά περιστρέφονται γύρω από τον (πεπατημένο) έρωτα και τις συνέπειες του. Ερμηνεύει η Χατζηαργύρη τα κομμάτια, με αρκετό μάλιστα συναισθηματισμό: εύκολα μπορώ, κλείνοντας τα μάτια, να φανταστώ τις θεατρικές της κινήσεις πάνω στη σκηνή. Με βάση τα όσα άκουσα εδώ, νομίζω ότι η μπάντα πρέπει να κάνει μια μεγαλύτερη προσπάθεια. Τα τελευταία χρόνια ο ανταγωνισμός είναι σκληρός και καλά κρατεί στην αγγλόφωνη ελληνική εναλλακτική rock σκηνή. Δεν μπορώ να πω ότι αυτός ο πρώτος δίσκος των Sunny Side Of The Razor στερείται αξιοπρέπειας, αλλά όταν στον ίδιο στίβο τρέχουν ονόματα όπως π.χ. η Μόνικα, ο Monsieur Minimal ή οι Last Drive κάτι τέτοιο δεν αρκεί παρά ως βάση για κάτι καλύτερο και με υψηλότερους στόχους. Πάντα βέβαια με προϋπόθεση ότι και η ίδια η μπάντα αισθάνεται την ανάγκη της «πρωτιάς» στο τελικό photo finish.
