Η μουσική είναι μια τέχνη που δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τον χρόνο. Κάθε μουσικό έργο έχει χρονική διάρκεια μέσα στην οποία ο ακροατής έχει τη δυνατότητα να επεξεργαστεί το μήνυμά της. Σε αυτή την απλή και συνηθισμένη διαδικασία ο ανθρώπινος νους γίνεται ο καλύτερος σεφ, «μαγειρεύοντας» νοσταλγικές αναμνήσεις που φέρνουν τη γεύση του παρελθόντος στον παρόντα χρόνο. Ο Simon Bloom, το alter ego του Συμεών Νικολαΐδη, είναι κάτι παραπάνω από τον ομώνυμο εντεκάχρονο ήρωα του συγγραφέα Michael Reisman, ο οποίος ανακαλύπτει τη μαγεία της φυσικής και ελέγχει τη βαρύτητα. Με το δεύτερο άλμπουμ του Hollow Butterfly καταφέρνει να χαλιναγωγήσει τον χρόνο και συνάμα τη μνήμη προσφέροντας γνώριμα μελαγχολικά ακούσματα. Το δεύτερο άλμπουμ του Simon Bloom κινείται σε παρόμοια ηχητικά μονοπάτια με το ντεμπούτο του Real Shadows. Χρησιμοποιεί ακουστικά μουσικά όργανα (κιθάρες, πιάνο, μαντολίνο, τζουρά, τύμπανα, κρουστά, ανδρικά και γυναικεία φωνητικά, μπάσο, βιολί), ελάχιστα ηλεκτρικά (ηλεκτρική κιθάρα), με τη διαφορά ότι οι συνθέσεις φαίνονται περισσότερο μεστές και ολοκληρωμένες και η ενορχήστρωση, καθώς και η παραγωγή, ακούγονται σαφώς εξελιγμένες. Το Hollow Butterfly αποπνέει θετική διάθεση σε μια δύσκολη χρονική περίοδο και μας θυμίζει ότι η τέχνη είναι μια διέξοδος. Με τη χαρακτηριστική φωνή τροβαδούρου ο έμπειρος πλέον Simon συνεχίζει το μουσικό του ταξίδι με παραδοσιακές rock μελωδίες και στίχους. Ξεχωρίζουν τα “Desert Cold” με την εξαιρετική επαναλαμβανόμενη μελωδία του βιολιού στο τέλος του τραγουδιού, το πρώτο single “Circles” που μας θυμίζει το πόσο αναλωνόμαστε στην πραγματικότητα, και το – φαντάζομαι επόμενο single – “Hollow Butterfly” με τις μελωδίες της φωνής και του τζουρά να μένουν στο μυαλό (είναι το τραγούδι που θα σιγοτραγουδήσεις). Προσωπικά θα ξεχώριζα και το “All I Feel”, γιατί παρουσιάζει ενδιαφέρον ως ένα υβρίδιο παραδόσεων από διάφορα μέρη του κόσμου. Η ουσία του Hollow Butterfly συνοψίζεται σε μια πρόταση του δελτίου τύπου: «όσα νιώθουμε εντός μας κι όσα αναζητούμε, παίρνοντας ερεθίσματα από όσα συμβαίνουν γύρω μας». Η μουσική του Simon Bloom ωρίμασε, με αποτέλεσμα να είναι περισσότερο επικεντρωμένη στον στόχο της: την αποπλάνηση του ακροατή.
