Ο παρθενικός δίσκος ενός καλλιτέχνη είναι σημαντικός. Ο δεύτερος περιλαμβάνει συχνά ό,τι άφησες έξω στον πρώτο, ίσως επιπλέον κάποια καινούργια κομμάτια. Ο τρίτος όμως δίσκος είναι καθοριστικός. Οι Coin, τόσο στη δισκογραφία όσο και στις ζωντανές τους εμφανίσεις, έχουν φερθεί ως ένα ηχητικά ώριμο συγκρότημα, με σκοτεινές μουσικές καταβολές, χαρακτηριστικά φωνητικά και δυνατές ρυθμικές κιθάρες. Με το Popstitute κάτι έχει αλλάξει.Ο δίσκος ξεκινά με τις γνώριμες κιθάρες και το άλμπουμ αρχίζει να ξετυλίγεται. Αμέσως γίνεται αντιληπτή η ιδιαίτερη παραγωγή: ακούγοντας προσεκτικά μπορούμε να τοποθετήσουμε χωροταξικά τη μουσική. Το «στήσιμο» των οργάνων μοιάζει με ζωντανή ηχογράφηση (τα τύμπανα ας πούμε ακούγονται στο κέντρο και σχεδόν μπορεί να φανταστεί κανείς τον τραγουδιστή μπροστά, τον κιθαρίστα αριστερά και τον μπασίστα δεξιά). Με αυτόν τον τρόπο η μουσική ακούγεται σαν να εξελίσσεται μπροστά μας, χωρίς πομπώδεις ενορχηστρώσεις με άπειρες κιθάρες, νομίζοντας πως συμμετέχει η συμφωνική της Βιέννης. Ειδική μνεία λοιπόν στον Νικόδημο της RunDevilRun που έκανε την παραγωγή, τη μίξη και το mastering. Αναρωτήθηκα πάντως μήπως είναι πολλές οι παραπάνω ασχολίες για έναν ηχολάτρη και θα έπρεπε να υπάρχει ίσως και μια άλλη άποψη – τουλάχιστον όσον αφορά το mastering. Στα αρνητικά στοιχεία του δίσκου θα έλεγα πως η κύρια φωνή είναι αρκετά πίσω από τη μουσική σε μερικά τραγούδια, θυμίζοντας σαν άποψη τα alternative συγκροτήματα της δεκαετίας του 1990. Και το συγκρίνω με αυτά γιατί το Popstitute δεν περιέχει τους σκοτεινούς ύμνους του Urban Subculture, αλλά είναι ένας περισσότερο indie rock δίσκος, που φλερτάρει έντονα με την pop. Το “Low” προκύπτει ως το βασικό hit αν και προσωπικά θα προτιμήσω το “Error 687” ή το “Second! I’m The Best”. Ιδίως το δεύτερο μου θυμίζει τις προηγούμενες δουλειές των Coin. Αρκετά καλά είναι επίσης και τα “Multicolour Train” (με την εξαίρεση του μετρονόμου που ακούγεται σε κάποιο σημείο, προδίδοντας πως πρόκειται για στουντιακό άλμπουμ) και το “Jack N’ Candy”. Το μόνο εμφανές κοινό που έχουν οι Coin με τους Cure είναι το κομμάτι αυτό και το γεγονός ίσως ότι κυκλοφόρησαν έναν pop δίσκο μετά από δύο πιο ...σκοτεινούς!Ευχάριστη αλλαγή λοιπόν για τους Coin. Ο τρίτος δίσκος είναι πολύ καλός τεχνικά, διαθέτει όμως και καλές μελωδικές ιδέες συνθετικά. Εμπλουτίζει έτσι τον μουσικό χαρακτήρα του συγκροτήματος με μια διαφορετική άποψη των φωνητικών, στα οποία και πέφτει το βάρος, αγγίζοντας διακριτά το pop στοιχείο με τη χρήση επαναλαμβανόμενων «πιασάρικων» στίχων και ρυθμικών μοτίβων σε κιθάρες και ...παλαμάκια. Στιχουργικά δε είναι πιο αισιόδοξος από τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους, αλλά χωρίς να χάνει τον μελαγχολικό χαρακτήρα για τον οποίο είναι γνωστοί οι Coin. Εν συντομία το Popstitute αποτελεί δίσκο τα δύσκολα σημεία του οποίου έχουν μεταμφιεστεί σε εύληπτες ηχητικές πληροφορίες, αναπαριστώντας ένα σύγχρονο μουσικό υβρίδιο της alternative/pop μουσικής.
