Magic Trampoline τιτλοφορείται το πρώτο σόλο project του Σείριου Σαββαΐδη των Μωβάστρο, ενός συγκροτήματος της εναλλακτικής pop/rock μουσικής που ζει και δραστηριοποιείται κυρίως στη Βόρεια Ελλάδα, με έδρα την Καβάλα. Τίτλος αρκετά αντιπροσωπευτικός, αφού σε επτά μόλις κομμάτια ο Σαββαΐδης προλαβαίνει να συμπεριλάβει: instrumental συνθέσεις, κομμάτια σε ύφος παραδοσιακής μουσικής, άλλα πιο ηλεκτρονικά και άλλα σε συνδυασμό και των δύο. Αυτά τα σκαμπανεβάσματα, όσο προχωρά ο δίσκος, παραπέμπουν πράγματι σε ένα μουσικό τραμπολίνο. Οι στίχοι σε ένα πρώτο άκουσμα φέρνουν στο μυαλό καταστάσεις παραμυθένιες και θρύλους της υπαίθρου που πιθανόν θα ακούγαμε σαν παιδιά από τη γιαγιά στο χωριό. Μυστηριακοί, δηλαδή, ντυμένοι και από την κατάλληλη μουσική υπόκρουση, με σκοπό να μας μαγέψουν όπως υπόσχεται και ο τίτλος, κάτι που επιτυγχάνεται σε μεγάλο βαθμό, χάρη κυρίως στην πρωτοτυπία τους. Στο σύνολο του δίσκου η ατμόσφαιρα παραμένει η ίδια και μοιάζει με αυτήν ταινίας σκηνοθετημένης από τους παραμυθάδες αδελφούς Γκριμ, με τρία κομμάτια να ξεχωρίζουν: το “Μαγικό Τραμπολίνο”, η “Μάγισσα Γκουμσού” και το “Η Κυρά Μου”. Το ενδιαφέρον δεν πέφτει (ίσως και να μην προλαβαίνει να πέσει με συνολική διάρκεια περίπου 23 λεπτά) και σε αυτό συμβάλουν τόσο τα ηχητικά εφέ – τα οποία παραπέμπουν σε βίντεο όπου ο ακροατής καλείται με τη φαντασία του να προσθέσει την εικόνα – όσο και οι προσεγμένες ενορχηστρώσεις, δεδομένου του χαμηλού budget της παραγωγής. Αυτό που σίγουρα θα παρατηρήσει κανείς είναι ότι, πέρα από την αρτιότητα του κάθε κομματιού, όλα συνδέονται αρμονικά μεταξύ τους, σαν να γράφτηκαν αποκλειστικά για να μπουν σ’ αυτό το δίσκο. Και αν ο Σαββαΐδης δεν είχε κάποια ακόμα στο ίδιο ύφος ώστε να συμπληρώσει την πιο κλασική ντουζίνα, τότε πολύ σοφά έπραξε και κράτησε μόνο αυτά τα επτά. Προσπάθησα πολύ να καταλάβω σε ποιο target group θα στοχεύσει αυτός ο δίσκος, όμως δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Ίσως στο κοινό του Θανάση Παπακωνσταντίνου βρει μια πρέπουσα ανταπόκριση, αλλά είναι πιθανό αυτός ο συνδυασμός παραδοσιακής και ηλεκτρονικής μουσικής, που προσωπικά τον βρήκα ενδιαφέροντα, να ξενίσει τους ακροατές και να οδηγήσει στην απόρριψη της δουλειάς του Σαββαΐδη μετά από ένα «επιπόλαιο», αρχικό άκουσμα. Κάτι, βέβαια, για το οποίο δεν φταίει το Magic Trampoline, δίσκος που κατά τη γνώμη μου δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από άλλα πολυδιαφημισμένα άλμπουμ μεγαλύτερων ονομάτων.
