«Ελάχιστα ανθρώπινα πλάσματα κρατάνε στο βλέμμα τους εκείνη την πηγαία στοργή έτσι και καβατζάρουν τα είκοσι». Έτσι τουλάχιστον έλεγε ένας απ’ τους μεγάλους της πένας, αλλά και της ζωής. Αυτή η πηγαία στοργή, η σοφία της νεότητας, νομίζω πως βρήκε καταφύγιο στις χορδές της Μόνικα. Στην ερμηνεία της αλλά και στους κρίκους των ακόρντων της. Κι ας έχει η ίδια ξεπεράσει την κρίσιμη δεκαετία. Όσες φορές και να τραγουδήσει εκείνο το μάλλον επιτηδευμένο «I’m not young, in my youth…», εμένα δεν πρόκειται να με πείσει. Ίσως, βέβαια, αυτά τα δυο να πηγαίνουν χέρι-χέρι και το μυστικό της να κρύβεται ακριβώς πίσω απ’ αυτή τη μη επίγνωση. Εκείνο το αποπροσανατολιστικό «I’m not young, in my youth…», λοιπόν, μου φαίνεται πως χαρακτηρίζει ολόκληρο το Avatar. Θέλω να πω ότι στην ουσία το album δεν χρειάζεται καμία τέτοια βαρύγδουπη δήλωση για να σε κερδίσει, κι όμως είναι γεμάτο από δαύτες. Ούτε βαρυφορτωμένες ενορχηστρώσεις χρειάζεται, ούτε βιολιά, βιόλες, τσέλα και μαντολίνα. Κι απ’ αυτά έχει μπόλικα - και καλοβαλμένα, ομολογουμένως. Η φωνή της Μόνικα, παρέα με το πιάνο ή την κιθάρα της φτάνουν και περισσεύουν. Όλα τα στολίδια του κόσμου δεν πιάνουν μία μπροστά στην απλή ομορφιά, που απλά δεν περιγράφεται. Κάπως σαν το σινεμά ρε παιδί μου, όταν η πρωταγωνίστρια κλείνει τρυφερά το στόμα του τύπου που προσπαθεί αιματηρά να την κερδίσει και του ψιθυρίζει: «Σκάσε επιτελούς, με είχες απ’ το πρώτο γειά». Ο στόχος έχει επιτευχθεί δηλαδή, το παιχνίδι είναι κερδισμένο και τα λόγια ούτε έχουν θέση, ούτε και είχαν ποτέ. Όχι πως εν τέλει θα τη χαλούσε η ολοκλήρωση της εξομολόγησης. Ειδικά εάν περιείχε εμπνεύσεις όπως το ακορντεόν και την τρομπέτα του “Over The Hill” (λίγα τραγούδια τέτοιας ουσιαστικής ομορφιάς μας έχουν κάνει την τιμή τα τελευταία χρόνια), που έρχονται να φωτίσουν το δρόμο εκείνου του αρχικού «Black, it’s all black», προς την απελευθέρωση του «Cause I’m here, I’m still here». Κι επειδή το παραπάνω είναι ελεύθερο ήδη απ’ το 2005, αν θα έπρεπε να διαλέξω νέο αγαπημένο τραγούδι μάλλον θα επαλήθευα τον προφητικό τίτλο του “Your Favorite” (ενικός ή πληθυντικός άραγε;). Ξεγυμνωμένο και αφημένο στα γλιστρήματα της ταστιέρας. Ό,τι πρέπει για να ξεπηδήσει από μέσα του η «πηγαία στοργή της νεότητας». Πολύ στην ψευτοκουλτούρα το έριξα ή μου φαίνεται; Λοιπόν. Ελληνίδα PJ Harvey, θηλυκός Jeff Buckley, album της χρονιάς και δεν συμμαζεύεται. Να δω τι άλλο θα ακούσουμε. Έτσι όπως το βλέπω εγώ, η Μόνικα προς το παρών μας χαρίζει μερικά μεγάλα τραγούδια. Για αντίστοιχους δίσκους έχει καιρό μπροστά της.
