Έχουμε επισημάνει πολλές φορές την επικινδυνότητα του να ανατρέχεις σε παλιό μουσικό υλικό (κυρίως σε αυτό που έχει αποκτήσει τη διαπίστευση του διαχρονικού και κλασικού) και να το επαναπροσδιορίζεις σε μια νέα χρονική στιγμή και για ένα νέο μουσικό κοινό. Και αναφέρω τον όρο επικινδυνότητα για τον λόγο και μόνο ότι ο καλλιτέχνης που αποφασίζει να προβεί σε αυτήν τη διαδικασία έρχεται αντιμέτωπος – και αναπόφευκτα συγκρίνεται – με το πρωτογενές, το αυθεντικό υλικό. Σε αυτήν εδώ την περίπτωση ο πιανίστας Δαυίδ Ναχμίας αποφασίζει να ασχοληθεί με το Ελαφρό τραγούδι του Μεσοπολέμου και με έναν από τους μεγαλύτερους και πιο αναγνωρισμένους αντιπρόσωπους του είδους, τον Αττίκ, κατά κόσμον Κλέωνα Τριανταφύλλου. Διαλέγει τα πιο γνωστά τραγούδια του ευαίσθητου αυτού καλλιτέχνη και μας τα καταθέτει μέσα από μια νέα ενορχηστρωτική ματιά και τη νέα ερμηνεία μιας πλειάδας ενδιαφερόντων φωνών.Σε ό,τι αφορά λοιπόν στο ενορχηστρωτικό κομμάτι, ο Δαυίδ Ναχμίας δεν αποζητά τον προσδιορισμό του ρηξικέλευθου και του καινοτόμου μιας και επαναπροσδιορίζει τα τραγούδια μέσα από την κλασική τους φόρμα, χωρίς να επιδιώκει καμία μοντέρνα τους έκδοση. Αντιθέτως, νομίζω ότι συνειδητά διαλέγει την κλασική οδό, μιας και τον αφορά η θυμική επανάκληση της ρομαντικής αισθητικής του Αττίκ και της εποχής όπου έζησε και έδρασε. Από την πλευρά των ερμηνειών πολλοί και καλοί τραγουδιστές παρελαύνουν από τον δίσκο. Η Νένα Βενετσάνου και ο Μπάμπης Τσέρτος είναι τα ηχηρά ονόματα αυτής της δουλειάς και μας χαρίζουν μερικές από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου. Η μεν Βενετσάνου αποδίδει με ιδιαίτερο λυρισμό και δραματικότητα το “Ζητάτε Να Σας Πω”, τραγούδι το οποίο έγραψε ο Αττίκ μέσα σε λίγα λεπτά για την μεγάλη του αγάπη Μαρίκα Φιλλίπιδου. Ο δε νεορεμπέτης Μπάμπης Τσέρτος βγάζει τον καλύτερό του εαυτό στο “Μαραμένα Τα Γιούλια Και Οι Βιόλες”, αναμφισβήτητα από τις πιο απρόσμενες εκπλήξεις του δίσκου. Προσέξτε επίσης τη Χρυσούλα Στεφανάκη στο “Τα Τελευταία Γιασεμιά”· το τραγουδά μαζί με τον Θάνο Πολύδωρα, αλλά νιώθω ότι η εφηβικότητα και η ευαισθησία της φωνής της την κάνουν να ξεχωρίζει. Από εκεί και πέρα, την ερμηνεία των περισσότερων τραγουδιών έχει αναλάβει η ωραία φωνή της Μαρίας Κανελλοπούλου. Συμμετέχουν επίσης ο Θέμης Ανδρεάδης, η Γωγώ Βαγενά και ο Παντελής Ψύχας. Ο τελευταίος τραγουδά το “Φαληράκι” και μοιάζει με την βαρύτονη φωνή του να βγαίνει κατευθείαν από εκείνη την εποχή.Η παραγωγή του αφιερώματος είναι καλή και προσεγμένη. Είναι θετικό το γεγονός ότι υπάρχει ένα πλήρες ένθετο με γραμμένους όλους τους στίχους και ότι το κάθε τραγούδι συνοδεύεται από ένα μικρό ιστορικό 2 -3 γραμμών, που επεξηγεί κάτω από ποιες συνθήκες γράφτηκε το καθένα (σε πολλά υπάρχουν σημειώσεις αυτούσιες από τον ίδιο Αττίκ). Το εισαγωγικό επίσης σημείωμα του προσφάτως εκλιπόντος Ηλία Κατσούλη είναι κατατοπιστικότατο και απόλυτα ταιριαστό με την παρούσα έκδοση. Μείον στο εικαστικό του θέματος είναι το κακό artwork του εξωφύλλου, επικουρούμενο από μία κακή φωτογραφία του Αττίκ. Ουσιαστικά μιλάμε πάντως για μια προσεγμένη δουλειά, που πραγματεύεται με απόλυτο σεβασμό το ύφος και το ήθος του έργου του Αττίκ. Είναι μια καλή ευκαιρία, κυρίως για τους νεότερους ακροατές, να ανακαλύψουν τον ιδιαίτερο αυτόν καλλιτέχνη, ο οποίος εκείνη την εποχή αντιπροσώπευε στην ανατολίζουσα Ελλάδα ένα είδος μουσικής που είχε της ρίζες της στη Δύση.
