Μια Ευκαιρία ζητούν διαβάζω οι Enemy από το κοινό, ώστε να του αποδείξουν τις ικανότητές τους - με δεδομένο ότι μια μερίδα του τελευταίου, η οποία τους αποθέωσε κατά τη διάρκεια του Rock Me Tour φεστιβάλ, στάθηκε αιτία για να αποκτήσουν το παρόν δισκογραφικό τους συμβόλαιο. Όπως χαρακτηριστικά σχολιάζει το σχετικό δελτίο τύπου, «είναι πρωτόγνωρο για ένα συγκρότημα χωρίς δισκογραφική δουλειά να καταφέρει να επικοινωνήσει με το κοινό σε τόσο μεγάλο βαθμό». Είτε πάντως η ιστορία αυτή αποτελεί δείγμα σύγχρονου...management legend (κατά το urban legend) είτε όχι, φοβάμαι πως το ντουέτο των Enemy (Βαγγέλης Ζιγκιριάδης και Darry Collado) θα χρειαστεί να ζητήσει και...δεύτερη ευκαιρία για να πείσει πως διαθέτει «11 φρέσκες ιδέες, που έρχονται να ανανεώσουν τη hip hop κουλτούρα», όπως διατείνεται το (ίδιο) δελτίο τύπου. Ας εξηγηθώ όμως. Στο Μια Ευκαιρία οι δύο Enemy καταθέτουν μια σπουδή σε κακοχωνεμένα κατά τη γνώμη μου ξένα πρότυπα, που ναι μεν εδώ κι εκεί έχει να επιδείξει κάποιο ενδιαφέρον σε επίπεδο μελωδιών (ιδιαίτερα στο “Έχω Τη Μέθοδο”, την καλύτερη στιγμή του album, με συμμετοχή των Νόησις), γενικώς όμως προτάσσει έναν «στα μούτρα σου» τσαμπουκά, ο οποίος δεν είναι μόνο τρομερά μονότονος σε επίπεδο rappin’, μα και κακόγουστος σε επίπεδο στίχων. Οι Enemy τραγουδούν τα πάντα με τον ίδιο τρόπο, με περισσή οργή και ξέχειλο, υπερβολικό θυμό, ψυχικές καταστάσεις που ελάχιστα βρήκα να δικαιολογούν οι στίχοι τους - οι οποίοι μάλλον υπέρμετρο εγωισμό προδίδουν, παρά αγανάκτηση. Υπάρχουν, βέβαια, θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει, και διεθνείς hip hop stars που σταδιοδρομούν πάνω στις ίδιες συνταγές, χωρίς να τους ψέγουν οι κριτικοί. Ίσως, με τη διαφορά όμως ότι η hip hop κουλτούρα στο εξωτερικό - ειδικά στις Η.Π.Α. και τη Γαλλία - εκπροσωπείται συχνά από ανθρώπους οι οποίοι έχουν βιώσει κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις που στην Ελλάδα δεν υφίστανται καν ως καταστάσεις. Το να μιμούνται, λοιπόν, το δικό τους στιλ οι Enemy εν προκειμένω ή άλλοι γενικότερα δεν αποτελεί δρόμο για τη δημιουργία εγχώριας hip hop μουσικής με αξιώσεις. Τέλος, τα παραπάνω ουδεμία σχέση έχουν με τη φρεσκάδα και την ανανέωση που υποτίθεται πως οι Enemy φέρνουν στη hip hop κουλτούρα, σύμφωνα τουλάχιστον με το δελτίο τύπου. Εκτός αν ως φρεσκάδα και ανανέωση νοείται ένα τραγούδι σαν το “Άλλη Μια Νύχτα”, όπου μια καλή τραγουδίστρια από άλλον χώρο - συγκεκριμένα η Χαρά Κεφαλά - τραγουδάει κάτι οικείο στο δικό της στιλ, ενώ παράλληλα μπαίνουν οι Enemy σε διάφορα σημεία και ραπάρουν. Ένα κολλάζ δηλαδή δύο κόσμων, που τοποθετούνται ο ένας δίπλα στον άλλον χωρίς όμως να υπάρχει καμία πραγματική επικοινωνία μεταξύ τους. Πράγμα που δυστυχώς φαίνεται στο κρύο τελικό αποτέλεσμα, όσο ευχάριστα και αν ακούει κανείς την Κεφαλά.
