Το album Αφιέρωμα του Θαλή Τριανταφύλλου, είναι το πρώτο άνοιγμα του καλλιτέχνη στο ευρύ κοινό. Μιλάμε για 13 μελωδίες που γράφτηκαν από τον συνθέτη και αφιερώθηκαν μία προς μία στους μεγάλους της μουσικής, εννοώντας της κλασικής, άσχετα αν περιλαμβάνει μέσα σε αυτούς τον Χατζιδάκι και τον πατέρα του, Ν.Τριανταφύλλου. Στάθηκε αφορμή αυτός ο δίσκος να επικαλεστώ από μέσα μου πολλές φορές τη ρήση «Η αρχή είναι το ήμισυ του παντός». Δεν σας κρύβω ότι, με που τον κράτησα στα χέρια μου, έγινα έξαλλος με τη φτωχή αισθητική του εξωφύλλου. Αναρωτιόμουν λοιπόν, αν ο συνθέτης είχε άποψη επί του εικαστικού ή απλά δεν ερωτήθηκε καθόλου (εύχομαι το δεύτερο, διότι αν ισχύει το πρώτο, αναπόφευκτα προβληματίζεσαι για την καλλιτεχνική προσέγγιση των μελωδιών του). Οφείλω να πω ότι η προκατάληψη με κυρίευσε. Και, όταν πήρα το θάρρος να βάλω το cd στο cd player και να αφήσω πίσω τις επιπόλαιες ετυμηγορίες, το πρώτο track (“Promenade” - αφιερωμένο στον Vivaldi) δεν με βοήθησε καθόλου να ανατρέψω το αρνητικό αίσθημα για αυτόν τον δίσκο. Ο Θαλής Τριανταφύλλου πάτησε πάνω στην κλασική του παιδεία και αποφάσισε να γράψει έναν δίσκο ο οποίος απευθύνεται σε ένα ευρύτερο κοινό πέραν αυτού που αγαπά την κλασική μουσική. Στο δελτίο τύπου επισημαίνεται η ιδιαίτερη του αγάπη για τις λαϊκές μουσικές του κόσμου, αφήνοντας να εννοηθεί ότι στο υπάρχον cd οι κλασικές φόρμες θα συνδυαστούν με έντεχνες και λαϊκές μουσικές ενορχηστρώσεις. Δεν νομίζω ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο και, όταν συμβαίνει, είναι αποσπασματικό και λίγο. Δεν προσεγγίζω τον δίσκο από την κλασική του πλευρά, δεν είμαι ούτε ο αρμοδιότερος ούτε ο ειδικός. Νιώθω όμως ότι, τουλάχιστον μέχρι τα μισά του δίσκου, οι μελωδίες, πατώντας από τη μια σε κλασικά μοτίβα και από την άλλη σε πιο λαϊκές μουσικές φόρμες, οδηγούν σε ένα αποτέλεσμα ανισοβαρές και ασύνδετο στα επιμέρους κομμάτια. Από την έβδομη σύνθεση και μετά πιο πολύ προσεγγίζει (περισσότερο) σπουδή για πιάνο. Εν γένει το ενδιαφέρον του ακροατή χάνεται πολύ γρήγορα. Και η τελική αποτίμηση νομίζω ότι είναι χλιαρή. Ο συνθέτης θα έπρεπε να επαναπροσδιορίσει καλύτερα το στόχο του και να γίνει περισσότερο τολμηρός. Μεγάλο μείον, τέλος, η φτωχή παραγωγή και η έλλειψη πληροφοριακού υλικού γύρω από την ενορχήστρωση.
