Ο πέμπτος δίσκος του πιο τεχνικά καταρτισμένου παραγωγού της χώρας, Coti K., έρχεται μετά από 4 χρόνια παύσης, από τότε δηλαδή που κυκλοφόρησε το διπλό cd Lido/Lato, που είχε βραβευτεί στα αξιόπιστα Qwartz. Αν παρακολουθείτε τον Coti από την εποχή όταν με τους Στέρεο Νόβα έβαζε την υπογραφή του σε μια από μεγαλύτερες ενέσεις φρεσκάδας που είδε ποτέ η ντόπια παραγωγή μουσικής, τότε πάνω-κάτω θα ξέρετε τα σημαντικά μπουλετάκια στο CV του. Παραγωγός μεταξύ άλλων των Raining Pleasure, Tuxedomoon, Μέντα, Διάφανα Κρίνα, πρωτοπόρος στην κατασκευή εγκαταστάσεων (στατιστική άρπα, η αξέχαστη παρουσίαση του στο Synch πριν τρία χρόνια κτλ.), αλλά, πάνω από όλα, σίγουρος και σταθερός δημιουργός ηχητικών τοπίων - είτε μόνος του είτε με διάφορους συνεργάτες του (π.χ. με τον Νίκο Βελιώτη και το σχήμα Texturizer). Αυτή τη φορά, πηγαίνει παρακάτω το Lato που ήταν ένα μικρό δείγμα της ανησυχίας του και της ανάγκης του να πειραματιστεί με διαφόρων ειδών κουρδίσματα, των οποίων η ανάλυση είναι αρκετά πολύπλοκη για να παρατεθεί γρήγορα σε μια κριτική - και είναι μάλλον άστοχη, αφού η εξαιρετική τεχνική κατάρτιση του Coti είναι άσχετη με τη μουσική ευχαρίστηση που προσφέρει στους ακροατές του. Αυτή τη φορά, μάλιστα, τα καταφέρνει καλύτερα από κάθε φορά. Όχι μόνο γιατί τον πρωταγωνιστικό ρόλο τον έχει δώσει στο πιάνο - και όχι σε κάποιον πολύπλοκο αλγόριθμο παραγωγής ήχου - αλλά γιατί έχει μαζέψει, μέσα στα 43 λεπτά του Dunung, οτιδήποτε έχει καταπιαστεί όλα αυτά τα χρόνια, αφήνοντας χώρο - επιτέλους! - στον ακροατή να μπει στο δημιουργικό του τριπάκι. Εκ πρώτης, και για να κατατεθούν κάποια ονόματα στο τραπέζι της αποδόμησης του δίσκου, οι μεγάλοι μινιμαλιστές συνθέτες υπάρχουν ως σημεία αναφοράς. Κυρίως ο La Monte Young (όπως μας είπε και ο ίδιος) και ο Terry Riley. Για να αποφύγω τυχόν μπερδέματα, δεν θα σας θυμίσει τα post-classical τερτίπια του Max Richter, ούτε το πειραγμένο πιάνο του Hauschka, μιας και αυτοί είναι τα πιο γνωστά ονόματα των τελευταίων χρόνων στα λημέρια που κινούμαστε. Οι μελωδίες του στο πιάνο έχουν πάρα πολλά επίπεδα με τις αρμονικές σειρές να έρχονται και να φεύγουν η μια μετά την άλλη. Αυτό που τελικά κάνει τη διαφορά και ανακηρύσσει αυτόν τον δίσκο ως τον καλύτερο που έκανε ποτέ είναι το συνθετικό του ταλέντο, το οποίο για πρώτη φορά εμφανίζεται με συμβατικό τρόπο. Αυτό από μόνο του κάνει τη διαφορά. Ξέραμε ήδη πόσο ακριβής και πόσο συγκεντρωμένος είναι, με προφανές όραμα να πάει παραπέρα τους ήχους και την μετατροπή τους σε μουσική, αλλά αυτή τη φορά καταφέρνει να φτιάξει αυτόνομα θέματα, τα οποία δεν απαιτούν από κανέναν κάποιου είδους γνώση για μια ολοκληρωμένη αντίληψη της μουσικής του. Βασικοί υπερασπιστές της ετυμηγορίας μου τα “Rotatore” και “Ben”. Τελικά, αυτό που είχε διαφανεί στο Lato τελειοποιείται και παραδίδεται όπως πρέπει. Μέχρι και κάποια ambient μέρη που θυμίζουν τον παλιό Coti, εδώ δίνονται με φρέσκια ματιά.Αυτό, λοιπόν, που μας προκάλεσε η εξαίσια περσινή δουλειά των Parallel Worlds (που πλέον ξέρουμε τη μεγάλη αντοχή της στον χρόνο) το διαδέχεται το Dunung, πιθανώς με μεγαλύτερη σταθερότητα. Αυτό θα το πούμε με σιγουριά μετά από καιρό. Σωστό θα ήταν για όσους επιθυμούν (όπως πρέπει) να το αποκτήσουν να αναφερθεί ότι μπορείτε να το βρείτε στο Vinyl Microstore ή διαδικτυακά από το site της Antifrost (www.antifrost.gr). Απλά απαραίτητο.
