Κατεβατό από περγαμηνές κουβαλάνε στις πλάτες τους τα μέλη των WC (υπόσχομαι πως θα κρατηθώ). Από βραβείο της νεοϋορκέζικης Sterling Sound, μέχρι εμφανίσεις στο θρυλικό CBGB’s. Σχεδόν πέντε χρόνια μετράνε ως μπάντα και τούτο το πρώτο τους album, εκτός από τους «παλιούς» Wastor, Amanita, Johnny Ray στις θέσεις τους, βρίσκει και τον Στέλιο Φράγκο (Deus Ex Machina) στις κιθάρες. Τη δε παραγωγή αναλαμβάνει ο Ted Jensen παρακαλώ (Evanescence, Metallica, M.Manson), ενώ το artwork o Seth Siro Anton (Paradise Lost, Septic Flesh, Rotting Christ). Ψαρωτικά, ομολογουμένως, όλα αυτά, μα η νεκροψία άλλα δείχνει. Παραδομένο καθώς είναι στις επιταγές του marketing της ελληνικής αγοράς, μάλλον ξεδοντιασμένο μοιάζει το goth-metal των WC. Τα κομμάτια είναι χωρισμένα σε αγγλόφωνα και ελληνόφωνα, λες και προσπαθούνε να πολλαπλασιάσουν το ακροατήριό τους. Σαν μουσικό «δύο σε ένα», που χάνει τελικά την ουσία του γιατί το παραπροσπαθεί να αρέσει. Η παραγωγή είναι σχεδόν επιτηδευμένα προσεγμένη και στις εντάσεις και τις «ακρότητες» έχει μπει, προφανώς, χαλινάρι. Μην σας μπερδεύει το εξώφυλλο, λοιπόν. Στις παρυφές του είδους κινείται το album. Βασικό μειονέκτημα είναι η ουσιαστική έλλειψη τραγουδιστή. Ο Wastor και η Amanita, που εναλλάσσονται, ούτε εμπειρία με το μικρόφωνο έχουν, ούτε το απαραίτητο φωνητικό τάλαντο. Δεν χρειάζεται να είσαι και κανένας ειδικός για να το καταλάβεις. Για παράδειγμα, η διασκευή του Reznor-ικού “Every Day Is Exactly The Same”, που προλογίζεται με στίχους απ’ τη “Μονοτονία” του Καβάφη, εκφέρεται με μια περίεργα χαρούμενη αφέλεια, εντελώς παράταιρη (και το αυθεντικό πάντως δεν είναι κανένα αριστούργημα). Μόλις ακούσεις τη Τζώρτζια Κεφαλά, που έχει γράψει κάποια φωνητικά χιλιόμετρα, να τραγουδά ως guest στο “Ου Φονεύσεις” και κάνεις τη σύγκριση, ευθύς αμέσως, επαληθεύεται η πρώτη σου εντύπωση. Ο Wastor, που είναι υπεύθυνος για τις συνθέσεις, ξέρει να μπερδεύει καλά τα κλασικά έγχορδα και τις βαριές κιθάρες για να φτιάξει τις ατμόσφαιρές του και δεν είναι κακός στο να σκαρώνει τους στίχους του (παρέα με την Amanita συνήθως), και στις δυο γλώσσες μάλιστα. Απλά αποδεικνύεται κατώτερος των προσδοκιών στο τερραίν της τραγουδοποιίας. Πρέπει να βάλουν το χεράκι τους ο Μαχαιρίτσας και ο Ισαάκ Σούσης, παρέα με τον ίδιο τον Wastor, για να σκάσει το φως του “Φάλαινα”, που νομίζω πως ξεχωρίζει, αν και πατάει έντονα πάνω στην επιτυχημένη συνταγή του παραπάνω διδύμου. Γενικότερα, η λέξη κλειδί είναι «επαγγελματισμός» κι αυτό δεν είναι πάντα καλό. Από μόνο του τουλάχιστον.
