Early 00’s: πέντε πιτσιρικάδες από τη σχολή μουσικής τεχνολογίας του ΤΕΙ Ρεθύμνου, φτιάχνουν μια μπάντα και βουτάνε στο experimental progressive metal με αγγλικό στίχο. Το 2002 κάνουν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και την ακριβώς επόμενη χρονιά κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τίτλο Provocativ, που ταράζει τα νερά της ελληνικής metal σκηνής. Όλα πήγαιναν μια χαρά για τους Rot. Όμως, πίσω από την μαύρη κουρτίνα, υπήρχε κάτι Rot(ten) στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Τα μέλη της μπάντας άρχισαν να εγκαταλείπουν το πλοίο, ο ένας μετά τον άλλο – πιθανότατα λόγω διάστασης απόψεων – ενώ ο Alex “Buttons” ήταν εκείνος που αποφάσισε ότι το παιχνίδι δεν έχει τελειώσει ακόμα. Κράτησε το όνομα και βρήκε άλλα παιδιά για να παίξει: τον Nicoz (στίχους), τον Mylo (φωνητικά), τον Apostle (μπάσο), τον Nefton (drums) και τον Keymon (κιθάρες). Οι καινούργιοι Rot ξεπηδούν μέσα από τις στάχτες των παλιών και το The Time Has Come είναι γεγονός. Εδώ, συναντάμε δεκαπέντε tracks πακέτο με το videoclip του “Dawn”, τη διασκευή του γνωστού pop hit “Every Time We Touch” (της Maggie Reilly), τη συνεργασία με ονόματα όπως ο David Lynch, ο Γιώργος Παγιάτης (πιάνο), και ο Στέφανος Λογοθέτης (drums) καθώς και μια χορωδία από νέα παιδιά, η οποία δημιουργήθηκε για τις ανάγκες του δίσκου. Πάνω στη γενικότερη βάση του ήχου που έχει χαρακτηριστεί ως nu metal, οι Rot δεν διστάζουν να αγγίξουν το grunge του Seattle, την punk διάθεση των Red Hot Chili Peppers, με τις επιρροές τους να φθάνουν ακόμη και μέχρι την παραδοσιακή ελληνική μουσική!. Η φωνή του Mylo – θυμίζει σε μερικά σημεία Chris Cornell – υποστηρίζει ικανοποιητικά όλα τα τραγούδια, τα drums είναι βαριά και ακούγονται ίσως υπερβολικά δυνατά, τα riffs στην κιθάρα φέρνουν στο μυαλό το metal, το grunge αλλά και ολόκληρο τον σύγχρονο σκληρό ήχο, ενώ το μπάσο δίνει μεταλλική, αλλά και funk ένταση στον δίσκο. Ατμοσφαιρικά πλήκτρα και jazzy σαξόφωνα, βιολιά και τσέλα, ισορροπούν με τον ηλεκτρικό ήχο και τα ψηφιακά εφέ, με αποτέλεσμα ένα μουσικό τοπίο πολλών αποχρώσεων. H μόνη παραφωνία είναι η μάλλον κακή διασκευή στο “Every Time We Touch”, το οποίο ακούγεται εντελώς παράταιρο σε σχέση με τον υπόλοιπο δίσκο, εκτός αν ηχογραφήθηκε με σαρκαστικές διαθέσεις, πράγμα που – πάντως – δεν γίνεται σαφές. Οι Rot παίζουν απλώς τη μουσική που τους ευχαριστεί, αδιαφορώντας για τις ταμπέλες. Έτσι καταφέρνουν να φτιάξουν μια σκοτεινή ατμόσφαιρα με ρυθμό, μελωδία και ένταση, σ’ έναν δίσκο ο οποίος ξεπερνάει τα στενά όρια του metal και μπορεί να απευθυνθεί στο ευρύτερο rock κοινό.
