Έκπληξη προκαλεί το γεγονός πως μια από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εταιρείες παγκοσμίως έδωσε την ευκαιρία σε ένα νέο ελληνόφωνο rock συγκρότημα να κυκλοφορήσει άλμπουμ χωρίς να έχει πρώτα περάσει από τη διαδικασία της ανεξάρτητης κυκλοφορίας ή του μικρού label προκειμένου να πείσει. Οι Moral αποτελούν πνευματικό παιδί του ταλαντούχου μεν, αγνώστου λοιπών στοιχείων δε μουσικού Θωμά Παπάζογλου και του Μιχάλη Σοπολίδη. Το ύφος τους σχοινοβατεί ανάμεσα στο drama metal και το παλιό καλό post-rock, με μία ευρύτερα gothic αισθητική, η οποία πηγάζει και από το καταπληκτικό artwork του καναδικής καταγωγής καλλιτέχνη manga (και εμπνευστή της πασίγνωστης για τους φίλους του είδους συλλογής Clone Manga) Dan Ki. Στο 24σέλιδο ένθετο του cd ξεδιπλώνεται τραγούδι-τραγούδι μέσα από τα σκίτσα του Kim μια ολόκληρη ιστορία χωρίς αρχή ή τέλος, αλλά με πολύ δυνατές στιγμές και με τα κόκκινα-άσπρα και μαύρα χρώματα να κυριαρχούν. Αλλά και η βαριά αισθαντική ερμηνεία του Θωμά Παπάζογλου μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι μπαίνει σε gothic χωράφια, όταν βέβαια δεν πέφτει στην παγίδα να μιμηθεί τον «εξπέρ» του είδους Θάνο Ανεστόπουλο, μιμούμενη ας πούμε υπερβολικά τον μελοδραματικό τονισμό των λέξεων. Η παραγωγή του άλμπουμ έγινε εξ’ ολοκλήρου στα M Studios της Νυρεμβέργης, ενώ το mastering στα Sterling Sound Studios της Νέας Υόρκης από τον Ted Jensen – υπεύθυνο για τον ήχο του Death Magnetic των Metallica, μιμούμενοι κάμποσους άλλους Έλληνες καλλιτέχνες, π.χ. την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, τους Άμμος, τον Αντώνη Ρέμο ή τον Παναγιώτη Καλατζόπουλο, οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Αμερικάνο ηχολήπτη. Μέχρι εδώ όλα καλά και ιδιαίτερα για ένα group που βρίσκεται στο ξεκίνημά του. Το μουσικό μέρος, όμως, στα 64 περίπου λεπτά διάρκειας του cd, με κάνει να νοιώθω άβολα αναλογιζόμενος την προσπάθεια που κατέβαλαν οι Moral. Γιατί τα συμπαθητικά τραγούδια τα οποία βρίσκονται διάσπαρτα στο cd, όπως το “Όνειρο Πικρό” με το ιδιαίτερα μελωδικό του ρεφρέν ή το “Νύχτες Σαββάτου” με τον υπέροχο στίχο «Πώς να μεθύσεις μονάχος με χείλη κλειστά» είναι πολύ λίγα ώστε να υποστηρίξουν ένα συνολικά μέτριο αποτέλεσμα. Η όρεξη δείχνει να φτάνει και να περισσεύει στους Moral, αλλά δεν νομίζω πως θα τους αρκούσε ή πως τους αξίζει η εικόνα ενός δίσκου βασιζόμενου σε 2-3 συμπαθείς στιγμές, η πλειονότητα των τραγουδιών του οποίου κινείται σε μάλλον αδιάφορα επίπεδα. Αν υπάρξει επόμενο cd θα χρειαστεί νομίζω μουσικά κυρίως (αλλά και στιχουργικά) ριζική αναδόμηση στη σημερινή νοοτροπία τους. Οι gothic αναφορές φαίνεται πως και ταιριάζουν στους Moral και λείπουν από την ελληνική σκηνή και αγορά. Οι Moral, όμως, πρέπει να μάθουν να περνάνε…ξυστά από τους αγαπημένους τους καλλιτέχνες, χωρίς όμως να τους μιμούνται, εάν φιλοδοξούν να τις υπηρετήσουν με αξιώσεις.
