Διαβάζω ότι η Όλγα Βενετσιάνου έγινε γνωστή χάρη στη συμμετοχή της στο Dream Show 1, στο οποίο τερμάτισε στην τελική τετράδα. Από εκεί, λέει, την ανακάλυψε ο Νίκος Αντύπας και η στιχουργός Ελεάνα Βραχάλη, οι οποίοι και υπογράφουν τα τραγούδια της πρώτης της δισκογραφικής δουλειάς. Κάτι τέτοιο καθιστά, φαντάζομαι, την Κερκυραία τραγουδίστρια ήδη γνωστή σαν όνομα σε αρκετούς εκεί έξω - αν και για μένα που ούτε τηλεόραση παρακολουθώ, ούτε καλή γνώμη έχω για αυτού του τύπου τα «καλλιτεχνικά» ρεάλιτι και τις υπηρεσίες που προσφέρουν στο ελληνικό τραγούδι, ένα τέτοιο «βιογραφικό» δεν με συγκινεί ούτε στο ελάχιστο. Ως τώρα άλλωστε από όλα αυτά τα σόου της συμφοράς δεν έχει βγει στη δισκογραφία ούτε ένα όνομα άξιο λόγου - και σας προκαλώ να μου αποδείξετε ότι έχω λάθος, αν διαφωνείτε. Για τους παραπάνω λόγους ένιωσα αρκετή έκπληξη ακούγοντας το Πες Μου Να Μείνω Εδώ. Γιατί, αφενός, πείστηκα ότι πρόκειται για ένα φιλότιμο ντεμπούτο, το οποίο ειλικρινά θέλησε να υπηρετήσει έναν μοντέρνο ήχο - βασικά pop, με λοξές ματιές προς το λεγόμενο «έντεχνο» - αγνοώντας συνειδητά κάποια πιο «πιασάρικα» μονοπάτια. Και, αφετέρου, γιατί βρήκα πως η Βενετσιάνου υπερασπίστηκε τις επιλογές της με δύναμη και συναίσθημα, δείχνοντας ότι διαθέτει την απαραίτητη στόφα ώστε να διακριθεί ως τραγουδίστρια - αρκεί να προσέξει δύο κυρίως πράγματα. Χρειάζεται πρώτα-πρώτα να αυτονομηθεί περισσότερο από τη σκιά της Άλκηστης Πρωτοψάλτη, που πέφτει ιδιαιτέρως βαριά πάνω της. Και, αφετέρου, να προσπαθήσει, όταν ανεβαίνει στα ψηλά σημεία, να μην κάνει τόσο πολύ επίδειξη δύναμης - έχει τη φωνή και φαίνεται, δεν χρειάζεται να μας αποδείξει κάτι μέσω τέτοιων τρικ. Αυτά βέβαια τα ζητήματα είναι, κυρίως, θέμα εμπειρίας. Παρόλη όμως την ειλικρίνεια της προσπάθειας και την παρουσία της Βενετσιάνου, το Πες Μου Να Μείνω Εδώ προέκυψε μέτριο ως σύνολο, ίσως γιατί φάνηκε να υπόσχεται περισσότερα από όσα ήταν, τελικά, σε θέσει να δώσει. Ο Νίκος Αντύπας είναι ένας εγνωσμένης αξίας συνθέτης και είναι αλήθεια ότι έγραψε εδώ φροντισμένες μελωδίες, με αρκούντως ραδιοφωνικό προφίλ (“Όλα Καλά”, “Ρομπότ”). Στις οποίες όμως αναμάσησε νομίζω απλώς τα ήδη κεκτημένα του, προσφέροντάς μας ευπρόσωπες επαναλήψεις των όσων έχουμε ακούσει και σε άλλες δουλειές του στο παρελθόν. Ακόμα πιο σημαντικό αρνητικό ρόλο έπαιξε ο στιχουργικός τομέας, καθώς βρήκα προσωπικά τους στίχους της Ελεάνας Βραχάλη λιγοστούς, χαρακτηριζόμενους από προβλήματα τα οποία έχω εντοπίσει και σε άλλες δουλειές της, για καλλιτέχνες σαν π.χ. τον Μιχάλη Χατζηγιάννη ή τη Νατάσα Θεοδωρίδου: δεν βρίσκει τις λέξεις με μεδούλι, δεν δίνει δύναμη και βάθος στο μήνυμα που θέλει να κοινωνήσει, με αποτέλεσμα οι στίχοι να μη σε προσβάλλουν μεν, αλλά να μη βρίσκουν τον δρόμο και προς την καρδιά σου δε. Αν λοιπόν το Πες Μου Να Μείνω Εδώ κάνει κάτι, είναι να μας συστήσει μια φωνή η οποία δείχνει να έχει μέλλον. Δεν φέρνει όμως τραγούδια ικανά να αγαπηθούν και να αντέξουν στον χρόνο, κατά τη δική μου πάντοτε άποψη.
