Από τις μέρες ακόμα των Terror X Crew πολλοί ασχολούμενοι ενεργά με την εγχώρια hip-hop σκηνή το κάνανε συνήθειο να κρίνουν την καριέρα του Αρτέμη και του Ευθύμη πάνω σε ιδεολογικές βάσεις, απαξιώνοντάς τους για τις αντιλήψεις τους. Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, ούτε εμένα είναι της αρεσκείας μου το «μήνυμα» εκείνο που δηλώνει πως οι Αρτέμης/Ευθύμης εκπροσωπούν το άσπρο και το μπλε και σαφώς με ξενίζουν οι ευχαριστίες που διαβάζω στο συνοδευτικό βιβλιαράκι προς τον…Ιησού Χριστό, τη Θεοτόκο Μαρία και τους Εθνομάρτυρες. Γούστο τους, όμως, και καπέλο τους του Αρτέμη και του Ευθύμη, γιατί με αφετηρία αυτόν τον ελληνοχριστιανισμό στέκουν στο εγχώριο hip-hop με μια περήφανη συνέπεια, παραδίδοντας δουλειές σαν και το παρόν album - που μπορεί να μην αναρριχάται στις βουνοκορφές της σπουδαιότητας, σαφώς όμως έχει κάτι να μας πει. Αρτέμης και Ευθύμης εμφανίζονται στο εμπνευσμένο από στίχο του Κωστή Παλαμά νέο τους album οπλισμένοι σαν αστακοί με ρίμες-μυδραλιοβόλα, στον κόσμο των οποίων συγκολλούνται σε ένα παλαβό κολλάζ ο Εξηκίας με τη Χρύσπα, το πολυτονικό σύστημα της Εστίας με τον Χατζηγιάννη και ο Ίωνας Δραγούμης με τις ιέρειες της Εκάτης. Ρίμες (συχνά δε και περίτεχνοι γλωσσοδέτες) με τις οποίες οι δύο MCs πυροβολούν κατά βούληση προς όποια κατεύθυνση διαλέξουν, αδιαφορώντας για hip-hop στερεότυπα, ταμπέλες, mainstream κατευθύνσεις κτλ. Το δε μελωδικό background όλης αυτής της φάσης το προσφέρει μια έμπειρη μπάντα (Δημήτρης Κουτσούκης στις ηλεκτρικές κιθάρες, Λεωνίδας Πετρόπουλος στο μπάσο, Λάμπρος Κριτσιμάς στα τύμπανα), η οποία ενώνει - συχνά με απολαυστικό τρόπο - καταιγιστικούς nu metal ρυθμούς με τα σκρατς των DJ MCD και DJ Smartie. Μπορεί αυτό το στιλ του μεταλλικού ραπ να έχει πολυφορεθεί και να έχει σε μεγάλο βαθμό ξεφτίσει στο εξωτερικό, το hip-hop ντουέτο όμως το εκπροσωπεί εδώ επάξια, ακόμα και αν δεν κομίζει γλαύκας στην Αθήνα αυτού, με στιγμές σαρωτικής δυναμικής (“Όλο Το Ρωμαίικο”, “Οι Στίχοι Μας Ποτέ Δεν Σταματάνε” ή “Έτσι Είναι Έτσι Πάει”). Από την άλλη όμως βρήκα πως, στα παραπάνω πλαίσια, οι Αρτέμης/Ευθύμης δεν απέφυγαν εντελώς το να υποπέσουν στο σφάλμα του κιτς: το μπουζούκι στο single “Ρίμες Απ’ Ατσάλι-Ρυθμοί Μεγάλοι” δεν προσφέρει μια πιο ελληνική νότα, όπως μάλλον φιλοδοξεί, αλλά στέκεται εκεί ως αταίριαστο στολίδι. Το ίδιο ισχύει και για το βυζαντινό μέλος που χρησιμοποιείται στο “Η Αφύπνησις”, το οποίο το μεν δελτίο τύπου μας το παρουσιάζει ως άριστα παντρεμένο με τον nu metal ήχο του κομματιού, στην πραγματικότητα όμως απλώς αδυνατεί να περπατήσει παρέα με τον τελευταίο. Πιο βασικές όμως ενστάσεις έχω όσον αφορά κάποιους στίχους. Από τη μια δηλαδή, Αρτέμης και Ευθύμης αποδεικνύονται ικανοί να γράψουν ένα κομμάτι του επιπέδου της “Περσεφόνης”, να καυτηριάσουν έξοχα το μπλέξιμο των hip-hop καδένων με τις γαρδένιες, ή να μας προσφέρουν εμπρηστικά στιχάκια με αιχμή και φαντασία σαν π.χ. το «Δεν τραγουδώ άμπρα-κατάμπρα σαν τη Μαριάντα/Κάνω πάταγο σαν Παλαιστίνιος στην Ιντιφάντα» (“Οι Στίχοι Μας Ποτέ Δε Σταματάνε”), ή «Άλλο προσκυνητής και άλλο προσκυνημένος/Άλλο το να πουλάς, άλλο να ’σαι πουλημένος/Άλλο η μοναξιά, άλλο η μοναχικότης, άλλο το να κάνεις πνεύμα κι άλλο το να το ’χεις» (“Το Ένα Και Το Άλλο”). Και από την άλλη, βάζουν τρικλοποδιά στον εαυτό τους ρέποντας αδικαιολόγητα προς τον διδακτισμό και ενδίδοντας στις ανούσιες περιαυτολογίες (“Όσοι Ζωντανοί”), αλλά και στην πεπατημένη του να τα χώνουν σε άλλους rappers με χαζομαγκιές του στιλ «Κι εγώ από την άλλη δεν το παίζω κακός/Βλέπεις αν το ’παιζα κακός κάποιος θα ’ταν νεκρός» (“Μήνυμα”). Το τελικό αποτέλεσμα πάντως είναι υπέρ τους, όπως άλλωστε δείχνει και η βαθμολογία. Κι αυτό γιατί τα δυνατά τους χαρτιά φτάνουν και περισσεύουν για να τους προσδώσουν τα απαραίτητα ώστε να ξεχωρίσουν. Έστω και αν μένεις με την απορία για το τι άραγε θα μπορούσαν να κατορθώσουν αν το δούλευαν περισσότερο, αντί να ξεχύνονται προς όπου τους καπνίσει, σαν κοτρώνες αμολημένες από ξέφρενους καταπέλτες.
