Eδώ έχουμε να κάνουμε εμφανώς με εννιά στον αριθμό jazz αθεράπευτους. Αναφέρω ενδεικτικά τον Τάκη Πατερέλη, που είναι υπεύθυνος και για τις περισσότερες από τις συνθέσεις, και τον Γιώτη Σαμαρά - μάλλον περιττό να αναφερθώ στις κιθάρες του. Ο αριθμός γίνεται διψήφιος αν προσθέσουμε τη συμμετοχή του Χρήστου Ραφαηλίδη στο βιμπράφωνο. Η μπάντα παράγει groove εδώ και τέσσερα χρόνια, οπότε μάλλον άργησε λίγο να κάνει τούτο το δισκογραφικό ντεμπούτο της. Βέβαια, όλα αυτά τα χρόνια λειτούργησε περισσότερο ως live όχημα, παρά ως οτιδήποτε άλλο. Το σίγουρο είναι πως όλοι τους ανεξαιρέτως είναι παιχταράδες. Ο καθένας ξεχωριστά έχει κάμποσα χρόνια (μουσικά εννοώ, δεν είδα και ταυτότητες) στην πλάτη του. Αφήστε που οι κοινή τους θητεία των τελευταίων χρόνων έχει αφήσει ξεκάθαρα τα σημάδια της. Αυτά με τα τεχνικά και τα αφήνουμε στην άκρη. Τώρα, όταν μιλάω για jazz αθεράπευτους, έχω τους λόγους μου. Εκτός από δυο διασκευές, η πρώτη στο “Green Dolphin Street” και η δεύτερη στην περίφημη “Beatrice” του Sam Rivers (εκ των μεγάλων free jazz σαξόφωνων), το Who Controls The Jazz θα σας πάει βόλτα σε μερικές απ’ τις σημαντικότερες στάσεις του χρονικού του είδους. Στα χρόνια του Charles Mingus, του Miles Davis και του Coltrane. Στις ανατολίτικες αναζητήσεις του Dave Brubeck, στο χάσιμο της avant garde πλευράς της jazz και στις λατινικές απολήξεις της. Αυτή η ευρύτητα του ηχητικού του φάσματος ίσως να είναι και το δυνατότερο σημείο του album. Βέβαια, χωρίς να θέλω να γίνομαι κουραστικός και να επαναλαμβάνομαι, δεν μπορώ να μην αναφέρω πως όλα αυτά περισσότερο νοσταλγικά ακούγονται, παρά έχουν κάτι καινούργιο να προσθέσουν στις καταθέσεις των προαναφερθέντων γιγάντων. Η φράση «ένας μερακλίδικος φόρος τιμής», νομίζω πως θα ήταν ότι έπρεπε αν είχα στη διάθεσή μου μοναχά τέσσερις λέξεις. Πάντως όσοι υποστηρίζουν πως κάτι συμβαίνει με τη jazz σκηνή της χώρας δεν έχουν και πολύ άδικο.
