Ντεμπούτο στη δισκογραφία για τους Free Soul από τη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι εντάσσονται και αυτοί στο κύμα των συγκροτημάτων από τη συμπρωτεύουσα που στηρίζουν και επανδρώνουν την αναπάντεχη rockabilly revival κίνηση των τελευταίων χρόνων. Θα την ομολογήσω την αμαρτία μου, ότι, πρωτακούγοντας το Teasing Woman, εστίασα περισσότερο στις αδυναμίες του, καθώς ήταν οι τελευταίες που μου «χτύπησαν» άμεσα. Όμως - και να γιατί οι δισκοκριτικοί οι οποίοι θέλουν να κάνουν υπεύθυνα αυτή τη δουλειά - στη δεύτερη ακρόαση το album πέτυχε να με παρασύρει σε έναν τρελό ρυθμό και βρήκα τον εαυτό μου να ανακαλύπτει διάφορα καλούδια μέσα του. Καλούδια που τελικά κερδίζουν την πρώτη μάχη, φανερώνοντας ένα group το οποίο, ναι, οπωσδήποτε θέλει δουλειά ακόμα, μα δείχνει ότι έχει κάτι να μας πει. Οι Free Soul το κατέχουν το rockabilly και φαίνεται πως έχουν σκύψει με αφοσίωση πάνω στον γίγαντα Elvis Presley (διασκευάζουν μάλιστα και το “Mystery Train/Tiger Man medley” του, που πρωτακούστηκε το 1968 στο Elvis Singing Flaming Star And Others album), καθώς και σε καλλιτέχνες όπως ο Chuck Berry ή ο Jerry Lee Lewis. Οι κιθάρες τους είναι βουτηγμένες σε αυτόν τον ήχο και τον αναπαράγουν μάλιστα με μεγάλη πιστότητα, ενώ το πόδι σου κουνιέται πάνω-κάτω στον ρυθμό όταν μπαίνουν και οι φυσαρμόνικες στο παιχνίδι. Και έτσι, παρότι το Teasing Woman έχει σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του, δεν είναι λίγες οι στιγμές στις οποίες πατάς το repeat, επιθυμώντας να ξαναζήσεις το τρελό τους feeling. Ως highlights ξεχώρισα το “Mexican Sound” με τη western ατμόσφαιρά του, που σε κάνει να φαντάζεσαι πως πίνεις τεκίλες σε κάποιο ξεχασμένο σαλούν χτισμένο ανάμεσα σε μεξικάνικους κάκτους, το υπέροχο “Don’t Forget My Love”, αλλά και το “My Girl”. Τι είναι όμως αυτό που, όπως ανέφερα στην αρχή του κειμένου, με έκανε να σχηματίσω αρνητική εντύπωση στην πρώτη ακρόαση του Teasing Woman; Δεν είναι η αναμενόμενη κριτική γραμμή απέναντι στα revival acts, του στιλ γιατί να ξανακούσω από Θεσσαλονικείς πράγματα τα οποία έχουν τελειοποιήσει πολύ σπουδαιότεροί τους Αμερικανοί. Όχι πως δεν τη συμμερίζομαι σαν θεωρητική θέση, αλλά η απάντηση είναι απλή: γιατί αυτό θέλουν να κάνουν οι Free Soul, οπότε δεν θα λογοδοτήσουν, ούτε θα κριθούν, από το αν εκπληρώσανε κάποιο δυσθεώρατο νοητικό οικοδόμημα περί μουσικής που μπορεί να έχω εγώ ή κάποιος άλλος κριτικός στο κεφάλι. Η δική μου ένσταση έχει να κάνει με τα φωνητικά: θέλει δουλειά ακόμα ο frontman των Free Soul Ανδρέας Χριστόπουλος, χρειάζεται να τραγουδάει λιγότερο σφιγμένα και χρειάζεται επίσης να βάλει περισσότερο χρώμα στο πώς ερμηνεύει. Γιατί σε αρκετές περιπτώσεις τα φωνητικά του «προδίδουν» το υλικό, κρατώντας το σε ένα πιο χαμηλό επίπεδο από ό,τι του ταιριάζει (“Mary’s Belly Button”, “Take You For A Ride”, “Your Mama Don’t Like”).Πάντως, η σούμα είναι υπέρ των Free Soul. Δείχνουν αξιόλογες δυνατότητες και αξίζει να τους ανακαλύψετε γι’ αυτές, γιατί, αν δουλέψουν στη σωστή κατεύθυνση, μπορούν να πάνε αρκετά μπροστά - όσο τουλάχιστον επιτρέπει ένας rockabilly revival ορίζοντας. Βαθμολογώ ομολογουμένως με κάποια επιείκεια, λοιπόν, καθώς βλέπω μια προοπτική. Αν δε βαθμολογούσαμε και εξώφυλλα album, θα έδινα από καρδιάς ένα άριστα για αυτό το γοητευτικό πλάσμα ανάμεσα στα μέλη της μπάντας, τη Νάντια Σερλίδου. Η οποία, από όσο ξέρω, δεν έχει στοιχειώσει μονάχα τη δική μου φαντασία (η οποία έχει μια τάση να «στοιχειώνεται» εύκολα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...).
