Μετά το εκπληκτικό Kafka με τους Socos & The Live Project Band, ο κιθαρίστας και εγκέφαλος του σχήματος Socos επιστρέφει δισκογραφικά με μια σόλο, μοναχική και αρκετά διαφορετικού χαρακτήρα διαδρομή. Δουλειά η οποία εκδίδεται από την Triple Bath σε 96 μόλις αριθμημένα αντίτυπα, αποκτώντας έτσι, με το καλημέρα, έναν αέρα συλλεκτικού αποκτήματος. Το Hyperythmique Analogue αρχίζει κάπως ανορθόδοξα, με το “Hyperythmique Analogue Μέρος 2” να τίθεται επικεφαλής και το “Μέρος 1” να έπεται προς το τέλος του album. To “Μέρος 2” είναι μια σύνθεση εξαιρετικά ελαφροπατούσα ως ηχητική εμπειρία, που προσωπικά μου θύμισε αυτοσχεδιασμό Κινέζου δεξιοτέχνη στο λεπτεπίλεπτο zither: απαιτεί από τον ακροατή την ίδια σεμνή και σιωπηρή προσήλωση, αλλά τον κρατάει συνάμα και σε μια απόσταση. Απόσταση που έχει τον χαρακτήρα της διάκρισης μεταξύ ενός δασκάλου και ενός μαθητευόμενου, μιας διάκρισης δηλαδή που τίθεται με προοπτική σταδιακής γεφύρωσης. Λιγότερο ή περισσότερο ο χαρακτήρας αυτός διατηρείται και στα 43 περίπου λεπτά διάρκειας του εν λόγω album, είτε για το κινηματογραφικό σασπένς του “Cataleptique” μιλάμε, είτε για τα πιο «συμβατικά» μελωδικά μονοπάτια όπου ξετυλίγεται το “Vis-à-Vis” (φέρνοντας κατά νου την κιθάρα του John Williams). Η σταδιακή όμως γεφύρωση, που αναφέραμε παραπάνω, δεν πραγματοποιείται τελικά ποτέ. Έτσι ο χαρακτήρας του Hyperythmique Analogue καταλήγει να αποτελεί, κατά τη γνώμη μου, τόσο την κυριότερη αρετή της δουλειάς συνολικά, όσο και την αιτία οικοδόμησης ενός ορίου στη σχέση της με τον ακροατή. Αρετή, από τη μία, διότι παρακολουθείς με ενδιαφέρον τις εξελίξεις, νιώθοντας ότι έχεις να κάνεις με μια ενότητα που κυοφορεί κάτι το ξεχωριστό, διαθέτoντας συνάμα μια υπόγεια δυναμική, αλλά και μια κατανυκτική γοητεία. Είναι αναμφίβολα αξιοπρόσεκτο το πώς ο Socos πετυχαίνει να διατηρήσει αυτές τις ποιότητες (που βοηθούν τον ακροατή στην προσήλωση), δίχως ταυτόχρονα να θυσιάσει κάτι από τον πειραματικό/αυτοσχεδιαστικό και αφαιρετικό χαρακτήρα του album. Από την άλλη όμως, δεν υπάρχει κάποια κατάληξη. Το αίσθημα αναμονής για μια κορύφωση που θα ενοποιεί όλα τα παραπάνω - δίνοντάς τους ένα νόημα με χαρακτήρα Ελευσίνιας αποκάλυψης - μένει απογοητευμένο, καθώς οι συνθέσεις του Hyperythmique Analogue φαίνονται να αρκούνται στο να σε ιντριγκάρουν, επιλέγοντας κατά τα άλλα να συνεχίσουν τον αέναο αφαιρετικό χορό τους, σαν ένα πλήθος από τρελά ηλεκτρόνια που αρνούνται πεισματικά να συγκροτήσουν μόρια. Αυτό τις καθηλώνει, τελικά, σε ένα αισθητικό επίπεδο αναμφίβολα αξιόλογο και ενδιαφέρον, που απέχει όμως νομίζω αισθητά από τη σπουδαιότητα.
