Έβρισκα πάντοτε τον ηχητικό ορίζοντα των Domenica φτωχό και με μια άσκοπη, κατά τη γνώμη μου, ροπή προς τον υπερβολικό μελοδραματισμό. Αλλά ακόμα και για τα δικά τους ως τώρα δεδομένα, το νέο τους album Χίλιες Φορές Έτσι είναι μάλλον ό,τι χειρότερο έχουν βγάλει - μια δουλειά αναιμική και μηρυκάζουσα ιδέες φθαρμένες από τη χρήση. Το μελωδικό υπόβαθρο του Χίλιες Φορές Έτσι στοιχειοθετείται από τον γνωστό συντηρητικό και δίχως αιχμές pop/rock ήχο της μπάντας. Ήχο που, από το εναρκτήριο “Θα Πάρω Τον Παλμό Σου” μέχρι το φινάλε με το “Αφιερωμένο”, αναπαράγεται ρουτινιάρικα, δίχως την παραμικρή επιθυμία να παρεκκλίνει προς κάτι το πιο ψυχωμένο, προς κάτι το πιο ουσιαστικό. Ακόμα και μια μελωδία του David Gray (που ελληνοποιείται ως “Ταξίδεψέ Με”) περνάει σχεδόν απαρατήρητη μέσα στο κλίμα αυτό. Και το ίδιο ισχύει και για την απόπειρα διασκευής του “Όλα Τα ‘Δωσα Για Σένα”, ένα από τα ελάχιστα αξιόλογα τραγούδια που άφησε στη δισκογραφία ο Δημήτρης Κοντολάζος. Εκ μέρους των Domenica πολλά ποντάρονται και πάλι στον τραγουδιστή του group, τον Δημήτρη Κανελλόπουλο (απλή συνωνυμία με τον δικό μας του other side). Είναι αλήθεια πως ο Κανελλόπουλος διαθέτει ένα χρώμα στη φωνή του, το οποίο είναι και ελκυστικό, όταν το χρησιμοποιεί σωστά και μετρημένα. Εδώ όμως κρίνω πως το καταχράστηκε, κάνοντάς το να φαίνεται, αντί για χάρισμα, ως μια μανιέρα την οποία και «κόλλησε» σε κάθε ερμηνευτική περίσταση. Πάντως τίποτα από τα παραπάνω δεν αποδείχθηκε τόσο καταστροφικό για το Χίλιες Φορές Έτσι, όσο οι στίχοι. Στίχοι οι οποίοι αναλώθηκαν στα πιο αφόρητα ερωτικά κλισέ (μαύροι ουρανοί, κρύα βράδια, θάλασσες, ψυχές, φθινόπωρα, δρομολόγια της ζωής κτλ.), δίχως να έχουν κάτι να προσφέρουν σε αυτό το πολυτραγουδισμένο τερέν. Ορίστε μερικά παραδείγματα, τα οποία μιλάνε νομίζω από μόνα τους: «Και συ ψυχή που χάθηκες στην πιο βαθειά σιωπή/Ένα φθινόπωρο περνά απ’ τη ζωή που τρέχει/Μα είναι στο βράδυ μια φωνή που πάντα κάτι θα σου πει/Και μες το δάσος βρέχει» (“Ώρες”) «Μια μέρα ήρθες στη ζωή μου, μια μέρα που ‘χε συννεφιά/Ήρθες ν’ ανθίσεις τα όνειρά μου, που ‘χε καλύψει η σκουριά» (“Σαν Ήλιος”)«Σταθμός η αγάπη μου για σένα στο δρομολόγιο της ζωής/Θα περιμένω ώσπου να φέξει, ν’ ανοίξει η πόρτα να φανείς» (“Σταθμός”)Με τέτοια τραγούδια είναι γνώμη μου πως δεν πάει κανείς πουθενά, ακόμα και δίχως τα υπόλοιπα προβλήματα, μελωδικά και ερμηνευτικά, τα οποία επεσήμανα πιο πάνω για την περίπτωση των Domenica.
