Ποιος είναι πιο αγχωμένος;Αυτός που χορογραφεί την πρώτη του παράσταση μετά το super show της Ολυμπιάδας ή αυτός που υπογραφεί το soundtrack με τη σιγουριά ή ακόμα και την απέχθεια της γνώσης ότι η μουσική του θα φτάσει μέχρι τα αυτιά του Σημίτη (τυχαίο το όνομα, μπορείτε να το αντικαταστήσετε με κάποιο της αρεσκείας σας, απλά μόλις είδα τον Κωστάκη σε φωτογραφία από την παράσταση, με την αδελφή μου μάλιστα να φαίνεται κάπου στο background)! Μετά την ακρόαση του εν λόγω album ξέρω ότι το άγχος το έχει ο Κ.Βήτα. Ο προσωπικός μου ήρωας γράφει την πρώτη συμβατική δουλειά της καριέρας του και δίνει το δικαίωμα σε διάφορους να τον αμφισβητήσουν. Κάτι το τελείως Moby-like ομώνυμο κομμάτι, κάτι το χορευτικό “Panic” που θυμίζει τις άγνωστες δουλειές του που κυκλοφορούσε ως Quannum στο μακρινό παρελθόν, αδικούν το σύνολο του δίσκου αλλά στο τέλος όλα αυτά θυμίζουν κάτι πολύ απλό: Ότι δικαιούται ο ίδιος να μην είναι πάντα ο καλλιτέχνης που ονειρεύεται και γράφει ποιήματα αλλά κι ο μουσικός που ντύνει τις χορογραφίες ενός φίλου και του χαρίζει το πανέμορφο “The Hunter”, ενώ συνολικά φτιάχνει ένα αυτοτελές, ολοκληρωμένο παζλ χωρίς να του λείπουν τα κομμάτια της εικόνας και της κίνησης που έχει δημιουργήσει ο Δημήτρης Παπαϊωάννου.
