Τώρα, συγχωρήστε με αν έχω χάσει κάπου το μέτρημα, αλλά το Μετωπική είναι νομίζω το 26ο album του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Μια δουλειά η οποία κατά τη γνώμη μου συντηρεί απλώς την εδώ και - πολλά - χρόνια παγιωμένη καλλιτεχνικά εικόνα ενός από τα μεγαλύτερα rock είδωλα που παρήγαγε αυτή η χώρα. Πιο αναλυτικά, η Μετωπική βρίσκει τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να μας τραγουδάει δεκαπέντε νέα τραγούδια, πότε αγριεμένα, πότε πιο πονεμένα, πότε σκούζοντας, πότε κάνοντας χιούμορ και τα λοιπά. Οι κιθάρες, όταν τσιτώνονται και ουρλιάζουν, παραμένουν εκεί που ήταν και στο Φρέσκο Χιόνι και στη Σφεντόνα και στο Χρόνια Πολλά - σκαλωμένες στο χθες, ανίκανες (ή απρόθυμες;) να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις, να αναζητήσουν νέες διαδρομές, να ψάξουν έναν διαφορετικό μελωδικό ορίζοντα άρθρωσης. Οι στίχοι είναι επίσης μια από τα ίδια, μια αποθέωση της κοινοτοπίας, είτε ερωτικά θέματα διαπραγματεύονται, είτε ευρύτερα κοιτάνε προς την κοινωνία. Πόσες και πόσες φορές έχουν ειπωθεί αυτά τα πράγματα - με άλλα λόγια, αλλά με τις ίδιες συγκινησιακές διαθέσεις - σε μια σειρά albums του Βασίλη Παπακωνσταντίνου τα τελευταία χρόνια; Τι είδους rock κουλτούρα πρεσβεύει ένα τετράστιχο όπως το «Στου κορμιού σου έχω βγει την εθνική/Τούτη η νύχτα πάει για καταστροφή/Μόλις φτάσω στην επόμενη στροφή/Πέφτω πάνω σου για μια μετωπική» (“Μετωπική”); Και πόσο μακριά νομίζουν ότι στέκει οι συντελεστές του από την κουλτούρα της πίστας; Και σε ποιους απευθύνεται αλήθεια μια τόσο νηπιακή κριτική στην ασυδοσία των τηλεοπτικών καμερών, σαν αυτή του “Πέντε Λεπτά”; Που από τη μία κράζει τους ψωνισμένους σε - ενοχλητικά - υψηλούς τόνους και από την άλλη δεν τολμάει καν να ξεστομίσει το ρήμα «γαμώ» εκεί όπου χρειάζεται; Όταν κάποιος νιώθει την οργή να φουντώνει μέσα του, μόνο για σεμνοτυφίες δεν έχει όρεξη, ή τουλάχιστον έτσι θέλω να πιστεύω εγώ.Υπάρχει όμως και κάτι που σου μένει μετά το πέρας της ακρόασης του Μετωπική. Σου μένει ο απόηχος αυτής της εκπληκτικής φωνάρας, που διατηρεί ακόμα το εντυπωσιακό της εύρος και το βαθύ ερμηνευτικό πάθος. Και ας τραγουδάει με μανιέρες, τις ίδιες μανιέρες που χρόνια τώρα αναπαράγει - πίσω τους λάμπει η αλήθεια μιας πολύ μεγάλης φωνής. Τον ακούς τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου σε τραγούδια όπως τα “Απόγευμα Της Κυριακής”, “Καίω Τ’ Όνομά Μου” και “Έχω Γεννηθεί Σαββάτο” και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Αλλά με τι καρδιά μετά να γυρίσεις να ξανακούσεις τραγούδια μιας τόσο μέτριας ποιοτικής στάθμης, με τι καρδιά να τα σιγοψιθυρίσεις, με τι φόντα να σου αλλάξουν τη ζωή;
