Ο Γιώργος Νταλάρας και ο Μιχάλης Κουμπιός, που είναι υπεύθυνοι για τη σειρά Άξιος Λόγος, μετά τον Λευτέρη Παπαδόπουλο δίνουν την σκυτάλη στον Άλκη Αλκαίο, ο οποίος βάζει στο τραπέζι δεκατρία τραγούδια προς μελοποίηση. Την πρόκληση της μελοποίησης και της ερμηνείας αναλαμβάνουν κι εγώ δεν ξέρω πόσοι τροβαδούροι. Αναφέρω ενδεικτικά τους Διονύση Τσακνή, Σωκράτη Μάλαμα, Χρήστο Θηβαίο, Βαγγέλη Γερμανό, Φίλιππο Πλιάτσικα και Βασίλη Καζούλη. Δεν νομίζω πως χρειάζεται να πολυλογήσω για την πένα του Άλκη Αλκαίου. Οι στίχοι του μιλάνε από μόνοι τους. Σας θυμίζω μονάχα το “Ερωτικό”, τη “Ρόζα” και τη μοναδική του ικανότητα να συνταιριάζει το μαζικό με το προσωπικό, στις ίδιες γραμμές. Για του λόγου το αληθές, εάν σας βγάλει ο δρόμος στην Αλεξάνδρας, ρίχτε μια ματιά στους τοίχους γύρω απ’ τη θύρα 13. «Στα τρελά τους όνειρα δοσμένοι, πάντα γελαστοί και γελασμένοι».Ίσως και να μην ξέρω τι λέω, αλλά τούτη τη φορά διακρίνω μια κούραση στη γραφή του Αλκαίου. Τα λόγια του σαν κάτι να έχουν χάσει απ’ τη δύναμή τους. Προφανώς και στέκονται ψηλότερα από πολλούς «στίχους» των ημερών μας, μα νομίζω πως λίγες φορές αναβλύζουν εκείνη την καθηλωτική ενέργεια, που σε κρατάει δέσμιό της, την ίδια ώρα που σε απελευθερώνει. Ορίστε κι ένα παράδειγμα: «Δε φταίω εγώ για τα όνειρά σου, για ό,τι ζω δε φταις εσύ, φταίνε τα κέρινά φτερά σου, φταίει η αλήθεια μου η μισή». Φθαρμένο και χωρίς φρεσκάδα μοιάζει αυτό το τετράστιχο. Υπάρχει βέβαια και η άλλη πλευρά που είναι πραγματικά όμορφη: «Κάτι περιμένω μα δεν ξέρω τι, κάτι σαν τραγούδι κάτι σαν γιορτή, μα του κόσμου το θεότρελο λιμπρέτο, το Καλό και το Κακό θέλει ντουέτο». Ηλιόλουστες λέξεις, οι οποίες πετυχαίνουν το σκοπό τους δίχως να ψάχνουν «βαρυσήμαντα» σωσίβια. Πάμε στους τροβαδούρους του τίτλου τώρα. Όλοι τους είναι φτασμένοι και έχουν αναπτύξει εδώ και καιρό τους πολύ προσωπικούς τους, μουσικούς κώδικες. Δεν είναι και δύσκολο να καταλάβεις ποιος έχει μελοποιήσει τι, χωρίς να «κλέψεις» μάλιστα ούτε για μια στιγμή. Σίγουρα δεν είναι κακό αυτό, μα η τελική εντύπωση σε αναγκάζει να σκεφτείς πως κάποιοι τρώνε απ’ τα έτοιμα. Οι αδερφοί Κατσιμίχα, για παράδειγμα, τη συνταγή του “Πλατεία Ασωμάτων” την έχουν τελειοποιήσει προ πολλού, με εξαιρετικά αποτελέσματα, και ανάλογες προσπάθειες μάλλον σαν κύκλους γύρω απ’ το ίδιο σημείο μοιάζουν. Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας έχει γράψει πολύ ομορφότερες, γλυκόπικρες μπαλάντες, απ’ το “Νόστος”, το οποίο θα βρείτε εδώ, και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης την έχει εξαντλήσει παλιότερα την προσέγγιση του “Ελεύθερη Πτώση”. Το νόμισμα, βέβαια, έχει κι άλλη πλευρά. Τα θεραπευτικά αρπίσματα στο “Οι Τροβαδούροι” του Μιλτιάδη Πασχαλίδη, που ισορροπούνε ωραία ανάμεσα στον προσωπικό του ήχο και την πρόκληση του εγχειρήματος. Το στριφογυριστό ριφάκι του Αλκίνοου Ιωαννίδη, πάνω στο οποίο χτίζεται γοητευτικά το “Εναέρια Τρένα” και το μεσογειακό blues του Νίκου Ζούδιαρη, “Εχεμύθεια”, με την ιδιαίτερη ερμηνεία της Αρλέτας να το βγάζει στον αφρό. Οι ωραιότερες στιγμές πάντως, με τη μουσική να συνδιαλέγεται ιδανικά με τους στίχους, είναι η γιορτή των χάλκινων στο “Κάτι Περιμένω (Βραδιά Όπερας)” του Δημήτρη Παπαδημητρίου - τραγουδάει ο Νίκος Πορτοκάλογλου, - και “Το Φίλτρο” του Μιχάλη Κουμπιού με την ποντιακή του λύρα και την αέρινη ερμηνεία του Γιώργου Νταλάρα. Η όλη έκδοση είναι πραγματικά φροντισμένη, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και αναδύει το μεράκι των συντελεστών, αλλά και την αγάπη τους για το ελληνικό τραγούδι. Ωραίο θα ήταν όμως, μιας και φαντάζομαι πως η σειρά θα έχει συνέχεια, να δοθεί η ευκαιρία και σε νεότερους δημιουργούς να αναμετρηθούν με στίχους σαν αυτούς του Άλκη Αλκαίου.
