Ένας πραγματικά μερακλίδικος αέρας φύσηξε με την πρώτη ολοκληρωμένη δισκογραφική κατάθεση του λυράρη και τραγουδιστή Μιχάλη Παυλάκη. Ο Παυλάκης μας έρχεται από το ορεινό χωριό Βρύσες, ένα από τα κέντρα διατήρησης της μουσικής παράδοσης του νότιου τμήματος του νομού Ρεθύμνης, που καυχιέται για μια μακρά σειρά παραδοσιακών καλλιτεχνών - ένας μάλιστα από τους παλιότερους γνωστούς λυράρηδες του χωριού (1856 - 1916) ονομαζόταν Γρηγόρης Παυλάκης του Μιχαήλ, αν και δεν διευκρινίζεται στο συνοδευτικό της έκδοσης βιβλιαράκι εάν ήταν ή όχι πρόγονος του Μιχάλη Παυλάκη. Ο τελευταίος προβάλλει με το δισκογραφικό του ντεμπούτο ως ένας ικανότατος μουσικός, με γνώση των βαθύτερων αξιών της μουσικής παράδοσης στην οποία εντάσσεται. Την οποία υπηρετεί με μια διττή ιδιότητα, που νομίζω πως αποτελεί και βασικό μυστικό της επιτυχίας του Αέρα Μερακλίδικου. Από τη μια δηλαδή, ο Μιχάλης Παυλάκης είναι ένας άνθρωπος του χωριού, που ζει εκεί, εμπνέεται από τον ορίζοντά του και γαλουχήθηκε καλλιτεχνικά στο καφενείο του πατέρα του. Από την άλλη όμως είναι και ένας άνθρωπος ο οποίος απόκτησε καλλιτεχνικές περγαμηνές και έξω από τον στενό ορίζοντα των Βρυσών, έχοντας παρουσιάσει μάλιστα τις ικανότητές του ακόμα και στο εξωτερικό, ως μέλος της Χορωδίας & Ορχήστρας Παραδοσιακής Μουσικής «Παύλος Βλαστός». Παλιό και καινούργιο, πηγαία λαϊκή έκφραση και σπουδαγμένη δεξιοτεχνία συνεργάζονται λοιπόν αρμονικά στις 12 επιλογές του παρόντος album, καθιστώντας το ένα σφριγηλό σύνολο από κοντυλιές, μπάλους, αμανέδες, συρτά, καλαματιανά και σούστες, με τον Παυλάκη και τη συνοδευτική του ορχήστρα να ξεδιπλώνουν κάθε πτυχή του ταλέντου τους αναλόγως του τι παίζουν. Μπορεί έτσι να μην κομίζουν κάτι νέο στην ηχητική παράδοση την οποία πρεσβεύουν, οπωσδήποτε όμως την παρουσιάζουν προς τα έξω ως κάτι το ζωντανό, το οποίο μπορεί να αφορά ακόμα και ανθρώπους εντελώς άσχετους με τον μουσικό πολιτισμό του ρεθυμνιώτικου τμήματος της Κρήτης. Ως δε ερμηνευτής ο Παυλάκης - αν και δεν διαθέτει κάποια σπουδαία φωνή - τραγουδάει με ζεστασιά και εκφραστικότητα, υπηρετώντας τις ανάγκες του υλικού από καρδιάς. Ως καλύτερες στιγμές της δουλειάς ξεχώρισα το καταπληκτικό συρτό “Χαράς Και Πόνου Δάκρυα” και τον αμανέ “Φιλί Ζωής” - και τα δύο δημιουργίες του ίδιου του Παυλάκη σε στίχους του «Σημισακογιώργη» Σηφάκη. Πέρα από αυτά όμως θα βρείτε και κάμποσα ακόμα αξιόλογα τραγούδια, όπως π.χ. το συρτό “Εγώ Δεν Είμαι Ο Θεός”, τη σούστα “Φτερουγίσματα” ή το “Μαντινάδες Αηβασιλιώτικες”. Επιλογές οι οποίες χαρακτηρίζονται πάνω από όλα από ένα μερακλίδικο αεράκι, τιμώντας έτσι στο έπακρο τον τίτλο της δουλειάς αυτής.
