Οι Αλκυονίδες Μέρες, κάμποσα χρόνια τώρα, σκαρώνουν απρόσκοπτοι το είδος των albums που οι σύγχρονοι μουσικογραφιάδες λατρεύουν να σνομπάρουν. Δεν ένοιωσα κάποια έκπληξη λοιπόν, όταν διαπίστωσα και με τα ίδια μου τα αυτιά πως το Βουτιά Στα Άδυτα κινείται σε παρόμοια μονοπάτια. Για να πω την αμαρτία μου, πολύ θα μου άρεσε να διαψεύσω πανηγυρικά τους παραπάνω «ξερόλες». Aλλά δεν μπορώ παρά να συνταχθώ μαζί τους - επί της ουσίας πάντα και μακριά από ψηλομύτικες διαθέσεις. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα album που η μουσική απόλαυση η οποία σου προσφέρει, είναι αντιστρόφως ανάλογη με αυτή που φαντάζομαι πως ένοιωσαν οι συντελεστές μέχρι να το κυκλοφορήσουν. Αν αναρωτιέστε για ηχητικές καταβολές, μπορείτε να τις αναζητήσετε στο ελληνόφωνο rock του Σιδηρόπουλου και των επιγόνων του, αλλά και στις 1970s hard rock μπάντες που η Ελλάδα ακόμα λατρεύει. Υποβόσκει νομίζω και μια funk διάθεση στη rhythm section της μπάντας, η οποία ποτέ όμως δεν αναδύεται στην επιφάνεια. Προφανώς και όλα τα παραπάνω δεν φτάνουν για να κακίσεις ένα album. Το πολύ-πολύ να πεις πως ο ήχος δεν έχει επαφή με το σήμερα και πως η μπάντα είναι προσκολλημένη σε χτεσινές μουσικές. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η παρελθοντολαγνεία μπερδεύεται με τη μετριότητα των αφόρητα τετριμμένων συνθέσεων, παράγοντας ένα αποτέλεσμα απογοητευτικό. Όταν κάνουν την εμφάνισή τους και τα ποζεράδικα σολαρίσματα καταλαβαίνεις πως δεν υπάρχει γυρισμός. Ο Τάσος Γκίκας στα φωνητικά το προσπαθεί, μα ούτε οι ερμηνευτικές του ικανότητες είναι πλούσιες, ούτε διαθέτει μια χροιά ξεχωριστή για να φέρει σε πέρας το έργο. Οι διάσπαρτες γλυκανάλατες δεύτερες των υπολοίπων δε, σε καμία περίπτωση δεν σώζουν την κατάσταση - το αντίθετο. Οι στίχοι τέλος, σε γυρίζουν πίσω στα σχολικά σου χρόνια και στις αποτυχημένες ποιητικές προσπάθειες που συναντούσες καμιά φορά χαραγμένες στα θρανία, παρέα με τους σταθμούς της τελευταίας περιοδείας των Deep Purple…
