Μπράβο στη General Music που δεν άφησε μια τέτοια λαϊκή φωνάρα σαν τον Γιάννη Ντουνιά να ξαναεξαφανιστεί από το τοπίο, μετά την πρόσφατη ανάκαμψή του με τα Γλυκοχαράματα - album με το οποίο έσπασε μια δισκογραφική σιωπή 15 χρόνων. Σε αντίθεση με το τελευταίο - μια άτολμη δυστυχώς απόπειρα να πλαισιωθεί ο Ντουνιάς με νέα λαϊκά τραγούδια τα οποία μόνο νέα δεν ηχούσαν - το Πάντα Λαϊκά είναι ένα album διασκευών σε παλιά τραγούδια. Τα περισσότερα από τα τραγούδια που διασκευάζει ο Ντουνιάς στη νέα του δουλειά είναι τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη - κάτι το οποίο ευθύς εξ’ αρχής κάνει το εγχείρημά του δύσκολο έως ακατόρθωτο. Δεν χρειάζεται πιστεύω να επεκταθώ στο τι σημαίνει Καζαντζίδης, καθώς ακόμα και οι νεότεροι αναγνώστες μας θα έχουν σίγουρα ακούσει για τη μυθικής έκτασης φωνάρα του, που τον κατέστησε ένα από τα σύμβολα της μεταπολεμικής Ελλάδας. Όταν πας λοιπόν να τραγουδήσεις τραγούδια σαν την ακόμα δημοφιλέστατη “Ζιγκουάλα”, το εκπληκτικό “Στα Βράχια Της Πειραϊκής”, τα καλδαρικών αποχρώσεων “Αν Ειν’ Η Αγάπη Έγκλημα” και “Ας Παν’ Στην Ευχή Τα Παλιά” ή το περίφημο “Δυο Πόρτες Έχει Η Ζωή” πρέπει να προσέχεις πάρα πολύ το τι πας να κάνεις και να το σκεφτείς δύο και τρεις φορές. Τα τελευταία άλλωστε χρόνια ακούσαμε διάφορους νεότερους τραγουδιστές να εκτίθονται με τέτοιες ελαφρομυαλιές, αποπειρώμενοι να διασκευάσουν π.χ. το “Δεν Θα Ξαναγαπήσω” ή το “Αγριολούλουδο”. Τέτοιοι νεότεροι τραγουδιστές σίγουρα θα την πάταγαν αν πήγαιναν να κάνουν ένα album σαν και το Πάντα Λαϊκά. Όχι όμως και ο Γιάννης Ντουνιάς. Θαλερός και στην έκτη δεκαετία της ζωής του, ο Ντουνιάς έχει διατηρήσει όλη την εντυπωσιακή δύναμη του μπάσου στη φωνή του - μπάσο τρομερό, το οποίο μόνο ο Καζαντζίδης θα μπορούσε να βάλει κάτω. Αν παίξετε δυνατά το Πάντα Λαϊκά, το σπίτι σας θα σειστεί από κάτι που καμία σχέση δεν έχει με την τεχνολογία των ψηφιακών δίσκων: θα σειστεί δηλαδή από μια φυσική φωνητική δύναμη, η οποία ευτυχεί να συνοδεύεται και από μεγάλη εκφραστικότητα. Κάπως έτσι, χωρίς βέβαια να ξεπεράσει τον Καζαντζίδη, ο Ντουνιάς βγαίνει ασπροπρόσωπος δίχως να ιδρώσει ιδιαίτερα, καταφέρνοντάς τα μια χαρά ακόμα και στα «δύσκολα» κομμάτια που ανέφερα πιο πάνω. Στα δε highlights του album αξίζει να προσθέσετε και τη διασκευή στο “Θολωμένο Μου Μυαλό” του Άκη Πάνου, όπως και την ανάγνωση του Ντουνιά στα “Δε Σου Έλειπε Τίποτα” και “Τα Ρούχα Μου Θα Σκίσω”. Μου άρεσε που ο Ντουνιάς δεν αναλώθηκε κι αυτός στο “Δεν Θα Ξαναγαπήσω” και στο “Αγριολούλουδο”, τραγούδια σπουδαία μεν, μα φθαρμένα την εποχή αυτή από το υπερβολικό παίξιμο. Αλλά ένιωσα μια μικρή απογοήτευση που δεν αναμετρήθηκε και με το “Βραδιάζει”. Ελπίζω να το κάνει σε κάποια μελλοντική δουλειά. Αν και νομίζω πως το επιτακτικό πλέον στοίχημα, και για τον ίδιο τον Ντουνιά αλλά και για εμάς, είναι να ντύσει η φωνάρα του λαϊκά τραγούδια σύγχρονα και ποιοτικά. Που ούτε πίσω να κοιτούν με νοσταλγία, ούτε στις τρέχουσες συμβάσεις της πίστας να υποκλίνονται, αλλά να χαράζουν μια νέα διαδρομή για το λαϊκό μας τραγούδι, κρατώντας το ζωντανό σε μια πολύ κρίσιμη καμπή της ιστορίας του. Μια τέτοια φωνή μπορεί να σηκώσει ένα τέτοιο βάρος. Αρκεί να βρεθεί ένας συνθέτης και ένας στιχουργός ικανοί να το δημιουργήσουν.
