Με τη φαρέτρα του γεμάτη βέλη επιστρέφει ο Μανώλης Φάμελλος, με μια κατάθεση η οποία μπορεί να μην απομακρύνεται δραματικά από τα γνώριμα ηχητικά πλαίσια αναφοράς του, δεν στερείται όμως ούτε προσωπικής σφραγίδας, ούτε ουσίας. Παντρεύοντας έτσι απόηχους εκλεκτών στιγμών της δυτικότροπης ηλεκτρικής μπαλάντας με έναν ατόφιο «έντεχνο» λυρισμό - που δεν αρνείται μάλιστα να μιλήσει και με πιο σύγχρονα λόγια όσον αφορά τις ερωτικές σχέσεις - οδηγεί τον ακροατή σε φινετσάτες ρομαντζάδες, απέναντι στις οποίες δεν μπορείς παρά να ανοίξεις διάπλατα τις πύλες της καρδιάς σου. Το μόνο κατά τη γνώμη μου σημείο όπου κάπου υστερεί το album είναι τα φωνητικά του Φάμελλου. Όχι γιατί του λείπει η εκφραστικότητα ή γιατί δεν ερμηνεύει πειστικά, κάθε άλλο. Αλλά γιατί τα φυσικά όρια της φωνής του δεν συνάδουν πάντοτε με τις δυνατότητες των τραγουδιών που έχει γράψει. Κάποια από αυτά σου αφήνουν δηλαδή την αίσθηση πως μπορεί και να έλαμπαν περισσότερο στο στόμα μιας φωνής με πιο εκτεταμένες δυνατότητες. Ακόμα και έτσι όμως να είναι, δεν αλλάζει το γεγονός ότι μας έδωσε μία ακόμα συγκινητική δουλειά, ανανεώνοντας την εμπιστοσύνη μας στη δημιουργική του στόφα.
