Δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του Δρόμοι Παράλληλοι, μιας συλλογής με τις πολυάριθμες και πολύ σημαντικές συμμετοχές της Ελευθερίας Αρβανιτάκη σε δίσκους άλλων καλλιτεχνών, κυκλοφορεί άλλη μια συλλογή γνωστής ερμηνεύτριας. Αυτή τη φορά πρόκειται για ένα best of, έναν απολογισμό δηλαδή της προσωπικής της δισκογραφίας από το 1986 ως τη χρονιά που μας πέρασε, αποτελούμενο από 28 τραγούδια χωρισμένα σε δύο cd. Σημαντικό ότι τα κομμάτια του δίσκου παρουσιάζονται σε νέα ψηφιακή ηχητική επεξεργασία (remastering), η οποία έγινε σε ένα από τα κορυφαία στούντιο στον κόσμο, το Sterling Sound Studios της Νέας Υόρκης. Το πρώτο cd ξεκινά με τέσσερα τραγούδια από το Μένω Εκτός (1991), τον δίσκο-ορόσημο κατά τη γνώμη μου στην καριέρα της, αφού, μετά τις δουλειές με τον Σταμάτη Σπανουδάκη, έδειξε ότι η Αρβανιτάκη είχε έρθει για να παίξει σημαντικό ρόλο στην ελληνική μουσική πραγματικότητα. Με το Δυνατά 1986-2007, είναι η αλήθεια ότι ξαναθυμήθηκα, ανασύροντας από τα βάθη της μνήμης, το πώς ήταν να ζεις μέρες και νύχτες με έναν δίσκο, να τον ακούς διαρκώς, να μην τον βαριέσαι ούτε μετά από εκατοντάδες ακροάσεις. Το Μένω Εκτός ήταν ένας τέτοιος δίσκος. Και μας είχε μάλιστα συστήσει και τον σπουδαίο Αρμένιο μουσικό Ara Dinkjian, όταν η πολυεθνικότητα στη μουσική ήταν ανάγκη για δημιουργία κάτι πραγματικά καινούριου - όχι σαν το κερασάκι στην τούρτα όπως έχει καταντήσει σήμερα. Το πρώτο cd προχωράει με ημερολογιακή συνέπεια στην επόμενη σπουδαία δουλειά της Αρβανιτάκη Τα Κορμιά Και τα Μαχαίρια (1994), με το ομώνυμο κομμάτι και στη συνέχεια - από τα δυνατά σημεία του editing του εν λόγω best of - με τα παραδοσιακά αρμένικα “Παράπονο” και “Η Ξενιτιά”, με τους μαγικούς στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Η χρονολογική σειρά «σπάει» στο 8ο κομμάτι, το παραδοσιακό “Θα Σπάσω Κούπες”, το οποίο η Αρβανιτάκη το περιλαμβάνει συχνά-πυκνά στη δισκογραφία της από τον πρώτο της μάλιστα ομώνυμο προσωπικό δίσκο του 1984. Από τα Κορμιά Και Τα Μαχαίρια τέσσερα τραγούδια περιλαμβάνονται συνολικά, όπως και από τα Τραγούδια Για Τους Μήνες (1996), την πολυσυζητημένη δηλαδή δουλειά της Αρβανιτάκη σε μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου. Την πρώτη δεκατετράδα συμπληρώνει το “Ζωή Κλεμμένη” από το Τανιράμα (1989), ένα κομμάτι υπερτιμημένο κατά τη γνώμη μου, αλλά που έχει αγαπηθεί πολύ από το κοινό και έχει κάνει λαμπρή ραδιοφωνική καριέρα. Στο δεύτερο cd η λογική παρουσίασης αλλάζει. Εδώ πάμε πια στο «λίγο απ’ όλα». Τα σουξέ από την εποχή του Κοντραμπάντο, “Ακτή” και “Έφυγες Νωρίς”, αλλά και πολλά από τα νεότερα τραγούδια της Αρβανιτάκη. Πολλούς, διάβασα, ότι τους ενόχλησε το ότι συμπεριλήφθηκαν στο δίσκο οι διασκευές από ξένα κομμάτια, όπως το “Μην Ορκίζεσαι” (το “Comme Mona Lisa” του Giuseppe Mango)” και το “Κρύβομαι Στο Αντίο” (το “El Universo Sobre Mi” των Amaral). Όπως ενόχλησαν και τα τραγούδια σε μουσική του Μιχάλη Χατζηγιάννη “Πάρε Με Αγκαλιά Και Πάμε” και “Ως Τα Χαράματα”. Αυτό, για να πω την αλήθεια, δεν το καταλαβαίνω. Η Αρβανιτάκη επέλεξε αρχικά να ερμηνεύσει τα συγκεκριμένα τραγούδια γιατί προφανώς της άρεσαν, τα ενέκρινε, και στην τελική έκαναν μεγάλη επιτυχία. Έστω και αν όχι όλοι δηλαδή οι ακροατές της, πάντως πολλοί, τα αγάπησαν, άρα δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε να μην τα συμπεριλάβει σε μια συλλογή σαν κι αυτή. Oύτε εμένα είναι από τα αγαπημένα μου, και αν με ρώταγε κάποιος θα προτιμούσα στη θέση τους να ήταν π.χ. το “Σκιές Και Χρώματα” ή το “Κι Όλα Αρχίζουν Αλλιώς” από το soundtrack της ταινίας Ο Τσαλαπετεινός Του Wyoming. Ή ακόμη κάποιο τραγούδι του Νίκου Ξυδάκη, ο οποίος ως συνθέτης απουσιάζει εντελώς από τον δίσκο, όμως… οι απολογισμοί ιδιαίτερα όταν είναι μουσικοί, ενέχουν πάντα το στοιχείο του προσωπικού γούστου. Αυτό δηλαδή που για μένα είναι απαραίτητο, για τον άλλο είναι περιττό και ανάποδα. Ο δίσκος, αντικειμενικά, νομίζω ότι πληρεί τα στάνταρ ενός καλού best. Είναι όσο πολυσυλλεκτικός μπορεί να είναι ένας δίσκος ο οποίος περιλαμβάνει 28 κομμάτια μιας από τις παραγωγικότερες Ελληνίδες ερμηνεύτριες. Άλλωστε και μόνο το γεγονός ότι μπορεί ο δίσκος αυτός να γίνει αφορμή ώστε ένας νεαρός θαυμαστής που τη γνώρισε με «δούρειο ίππο» τα κομμάτια του Χατζηγιάννη, ν’ ακούσει και να αγαπήσει “Το Παράπονο” ή το “Κύμα το Κύμα”, νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Lyrics το remember: Το παράδοξο θαύμα την ψυχή δυναμώνει/ένα όνειρο απλά πως μπορεί και μας σώνει.
