Με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μας συστήνονται οι Fadeout, ένα νέο πενταμελές group (Μαρία Καμπουράκη, Γιάννης Γιώτης, Νικόλας Αργυρόπουλος, Αλέξης Δαρμής και Βαγγέλης Ασλανίδης) που ντεμπουτάρει στον χώρο της εγχώριας αγγλόφωνης pop/rock-με-λίγη-electronica σκηνής, κάνοντάς το με τον δικό του τρόπο και πείθοντας πως και λόγω ύπαρξης διαθέτουν, μα και άποψη για τα μουσικά πράγματα. Το ομότιτλο ντεμπούτο τους είναι ένα αρκετά συγκροτημένο σύνολο, με ταυτότητα και χαρακτήρα, που, επιτέλους, δεν ακούγεται ως κακέκτυπο καλλιτεχνών του εξωτερικού και δεν αναμασά ρουτινιάρικα ιδέες που έχουμε ξανακούσει σε πολύ καλύτερες εκδοχές - αποφεύγει δηλαδή αμέσως-αμέσως τις δύο μεγαλύτερες κατάρες της ελληνικής αγγλόφωνης pop/rock σκηνής. Όχι ότι δεν θυμίζει πράγματα από τη διεθνή δισκογραφία, να μην παρεξηγούμαστε. Οι Fadeout ηχούν ως μια τομή μεταξύ των Radiohead και των Portishead, στην οποία πέφτει αμυδρά και μια ακόμα πιο pop σκιά. Θα μπορούσαν ίσως να αναφερθούν και άλλα ονόματα στα οποία παραπέμπουν, το σημαντικό όμως είναι πως το group εμφανίζεται να έχει χωνέψει καλά τα ακούσματά του και να είναι σε θέση να τα κοινωνήσει έτσι ώστε να υπάρχει μια εμφανής προσωπική σφραγίδα. Σε αυτό νομίζω πως συμβάλουν τόσο η πολύ εκφραστική ερμηνεύτρια Μαρία Καμπουράκη, όσο και η τεχνική κατάρτιση των υπόλοιπων μουσικών. Απόλυτο highlight του album είναι κατά τη γνώμη μου το “Homeless”, ένα θεσπέσιο χαρμάνι μεταξύ νευρωδών κιθάρων και της συγκινητικής ερμηνευτικής δραματικότητας της Καμπουράκη. Δίπλα του στέκουν επάξια το ονειρικό “Sanctuary (Transposed Edit)”, το θαυμάσιο “Hidden Truth”, αλλά και τα όμορφα “I Don’t Care” και “Lost Song”. Περιθώρια βεβαίως περαιτέρω βελτίωσης και πιο συναρπαστικών διαδρομών σαφώς και διαφαίνονται για τους Fadeout, για την ώρα όμως το σημαντικότερο είναι πως μας δίνουν ένα ωραίο album, που και τις συνήθεις Συμπληγάδες αποφεύγει και τον πήχη τοποθετεί σε ένα αρκετά ψηλό επίπεδο.
