Δεν επισκέπτεται συχνά τη δισκογραφία η Sunny Μπαλτζή με τους Santa Fila της - πέντε χρόνια σιωπής πέρασαν κιόλας από το προηγούμενό της album. Όταν όμως το κάνει τα νερά ταράζονται, τα κεφάλια γυρίζουν προς το μέρος της και σε πιάνει μια ακαταμάχητη επιθυμία να αρχίσεις να πετάς γιαουρτάκια σε όλους εκείνους τους Έλληνες rockers που σταμάτησαν να ακούνε μουσική όταν διαλύθηκαν οι Doors και προσπαθούν να μας πείσουν ότι στη χώρα μας δεν μπορούν να συμβούν παρά εύηχες απομιμήσεις ξένων τάσεων. Το Jet Lag είναι ένα album το οποίο κυλάει σαν γάργαρο ποταμάκι και περιέχει κάμποσες φιλόξενες οάσεις στη διαδρομή, οι οποίες σε προσκαλούν να γείρεις να ξαποστάσεις λίγο δίπλα τους, παίρνοντας μια ανάσα από το χάος μιας μεταμοντέρνας καθημερινότητας για να σκεφτείς που διάβολο οδεύουμε ως άτομα και ως κοινωνίες. Στον κόσμο του συνυπάρχουν δίπλα-δίπλα οι ηλεκτρισμένες κιθάρες με τα synthesizers και με τα computers δημιουργώντας έναν σύγχρονο ηχητικό καμβά πάνω στον οποίο η Μπαλτζή απλώνει ιστορίες για τοίχους δίχως παράθυρα (“Οι Τοίχοι Που Δεν Είχαν Ποτέ Τους Παράθυρα”), για αγαπημένους ήρωες που καταντήσανε σαν όσους κάποτε σκυλοβρίζανε (“Usia”) ή για night clubs-νησίδες προσωπικής παρακμής (“Φίδι”).Η Μπαλτζή ως ερμηνεύτρια απέχει βέβαια από το να χαρακτηριστεί συναρπαστική, είναι όμως εκφραστική με έναν δικό της, δροσάτο τρόπο. Είναι επιπλέον μια δημιουργός με σύγχρονη ταυτότητα η οποία το ψάχνει το πράγμα. Ακούει μουσική, αφομοιώνει πράγματα τα οποία συμβαίνουν τώρα διεθνώς (και όχι πριν τριάντα χρόνια) και είναι ικανή να τα δέσει με μια γραφή, λίγο σουρεαλιστική και ακαταλαβίστικη σε αρκετά σημεία, μα όχι δίχως προσωπικότητα. Μοναδική παρασπονδία στο Jet Lag ήταν νομίζω η διασκευή στο “Άδειο Μου Πακέτο” - το μοναδικό τραγούδι της προκοπής στην καριέρα του Φίλιππου Νικολάου (και μην ακούσω κανέναν να λέει για το “Μεγιέ Μελέ”, εντάξει;). Παρά την τόλμη και τη φαντασία που επέδειξε η Μπαλτζή φέρνοντάς το στα προσωπικά της μουσικά μονοπάτια (και όχι τώρα - διασκευή προϋπήρχε...) πρόκειται για ένα τραγούδι με βαρύ λαϊκό άρωμα, το οποίο δύσκολα λειτουργεί έξω από τον δικό του κόσμο. Πρόσφατα άλλωστε ο Θέμης Αδαμαντίδης του χάρισε ό,τι ακριβώς του χρειαζότανε, οδηγώντας έτσι κάθε νέα απόπειρα διασκευής του σε αναπόφευκτη σύγκριση.
