Είναι αλήθεια πως οι ερμηνείες της πρόωρα χαμένης Σοφίας Ασσυχίδου και κάποιες όμορφες μελωδικές και στιχουργικές ιδέες του Αντώνη Απέργη διάσπαρτες εδώ κι εκεί καθιστούν το Στεφάνι ένα αξιοπρόσεκτο σύνολο. Η συγκινησιακή όμως φόρτιση που το συνοδεύει λόγω του θανατηφόρου ατυχήματος της Ασσυχίδου τον Απρίλιο δεν θα έπρεπε να ωθήσει σε υπερβολές σχετικά με την καλλιτεχνική του αξία, γιατί το Στεφάνι είναι επίσης ένα σύνολο άνισο, το οποίο θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερο αν ήταν κατά τρία-τέσσερα τραγούδια μικρότερο. Ο Αντώνης Απέργης κινείται σε έναν δημιουργικό ορίζοντα ο οποίος διόλου δεν επιχειρεί να ανατρέψει τις κυρίαρχες στον χώρο του λεγομένου «έντεχνου» νεοπαραδοσιακές φόρμες. Είναι όμως ανάμεσα στους πολύ λίγους που καταφέρνει ακόμα να βρίσκει διεξόδους μέσα σε αυτό το ολοένα και πιο αδιέξοδο κλίμα και αυτό ακριβώς κάνει ενίοτε και στο εν λόγω album. Οι από καρδιάς ερμηνείες της Ασσυχίδου αποδείχθηκαν πολύτιμες σύμμαχοι των δημιουργικών αυτών εκλάμψεων, έστω και αν η ερμηνεύτρια δεν διέθετε την «πάστα» της μεγάλης τραγουδίστριας και είχε ακόμα δρόμο μπροστά της στη βελτίωση των εκφραστικών της δυνατοτήτων. Καλύτερη στιγμή του album είναι νομίζω το “Μπολερό”, με το κομψό του refrain και το πολύ όμορφο δίστιχο «Γιατί η ζωή δεν σταματά και σου ζητάει ξαφνικά να βρεις ορίζοντα στο πέλαγο ξανά» - δουλειά του Πέτρου Δουρδουμπάκη. Από κοντά το ακολουθούν το μελαγχολικό “Γρήγορα Να Γυρίζεις Πίσω” και δύο-τρία ακόμα τραγούδια ικανά να σου κλέψουν ένα χαμόγελο (“Το Στεφάνι”, “Ασυγκίνητη Καρδιά”). Δυστυχώς όμως μαζί με τέτοιες στιγμές συνυπάρχουν και αδιάφορες δημιουργίες σαν το “Να Κάνεις Λόγο Τον Καημό” ή το “Γελαστός Πλανόδιος”, ή άλλες με πολύ άστοχες στιχουργικές επιλογές, του στυλ «Θα’ ρθω απόψε για να δω δυο όμορφα ματάκια/Που με κάνανε τρελό και παίρνω τα στενάκια» (“Δυο Όμορφα Ματάκια”) και «Μεσ’ τη ζωή όσοι πεινούνε και διψούν κρατάν’ κλειδί και τον παράδεισο θα βρουν» (“Άγγελος”). Ο μέσος όρος της δουλειάς πέφτει έτσι, δυστυχώς για όλους μας, αρκετά πιο χαμηλά από όσο του έπρεπε και μάλιστα ενώ δεν υπήρχε λόγος για κάτι τέτοιο. Ακόμα κι έτσι βέβαια το Στεφάνι διακρίνεται συγκρινόμενο με τον κύριο όγκο της «έντεχνης» παραγωγής των ημερών μας. Με απόλυτους όμως όρους κρινόμενο, δεν υπερβαίνει το όριο το απλώς συμπαθητικού…
