Με το αγαπητό σε μια μερίδα της νεολαίας συγκρότημα Κίτρινα Ποδήλατα συνεργάζεται στη νέα της δουλειά η Δέσποινα Ολυμπίου, αφήνοντας πάνω τους τη μουσική, τους στίχους, την παραγωγή και την ενορχήστρωση. Δεν ξέρω τι ακριβώς προσδοκίες υπήρχαν στα δύο μέρη, εγώ προσωπικά πάντως δεν βρήκα το τελικό αποτέλεσμα ούτε ιδιαίτερα αξιόλογο, ούτε να διαφοροποιείται δραματικά από την ως τώρα πορεία της νεαρής ερμηνεύτριας. Ο συνθετικός καμβάς των Κίτρινων Ποδηλάτων είναι υπερβολικά αναμενόμενος και στρογγυλοποιημένος, βασιζόμενος σε μια κοινότυπη pop ραχοκοκαλιά, η οποία εμπλουτίζεται πότε με κάποιες προσεκτικά μετρημένες δόσεις ηλεκτρικών κιθάρων και πότε με κάποιες πιο «έντεχνες» σφήνες. Ως αποτέλεσμα οι μελωδίες είναι μεν καλοντυμένες και ευπαρουσίαστες, ακούγονται όμως στεγνές και υπερβολικά «τακτοποιημένες». Η Δέσποινα Ολυμπίου, παρασυρόμενη ίσως από το κλίμα των συνθέσεων, ακούγεται και αυτή να ερμηνεύει απρόσωπα, παραδίδοντας μεν ό,τι απαιτεί κάθε τραγούδι, μα δίχως να πείθει πως το νιώθει και πως την αφορά. Μόνο περιστασιακά (“Να Είσαι Εκεί”, “Μαύρα Σύννεφα”) ακούγεται να σπάει τον πάγο και να βάζει λίγο ψυχή στις ερμηνείες της.Το Βατερλό όμως του album και αυτό που τελικά το ρίχνει κάτω από το μέτριο είναι οι στίχοι. Οι οποίοι - προσπαθώντας να περιγράψουν ερωτικά συναισθήματα με μια απρόσωπη συρραφή εικόνων και καταστάσεων - παραπαίουν μεταξύ εφηβικών συγχύσεων και ενός ενήλικου ρομαντισμού που θεωρεί, λαθεμένα, ότι γίνεται ποιητικός όταν καταφεύγει σε φράσεις όπως «Έχω μια αγάπη δυνατή, πιο δυνατή κι απ’ τον αέρα/Που δυναμώνει πιο πολύ όταν νυχτώνει και φεύγει η μέρα» (“Έχω Μια Αγάπη”) ή «Άναψαν τα φώτα, τριγύρω μου γιορτή/Κάτι όπως και πρώτα θυμίζει προσευχή/Όνειρα ξεκίνησαν κι απόψε τον χορό τους/Δε με νοιάζει κι ας ξέμεινα εδώ» (“Θα Περιμένω”). Χωρίς έτσι να είναι και ό,τι χειρότερο μπορεί να ακούσει κανείς, το album της Ολυμπίου χάνει τη μάχη των εντυπώσεων σε όλα σχεδόν τα πεδία, αδυνατώντας να παραδώσει τραγούδια που να πείθουν ότι είναι καρπός μιας καλά επεξεργασμένης ανάγκης για καλλιτεχνική έκφραση.
