Mini album με πέντε τραγούδια και guest star την Ελευθερία Αρβανιτάκη σε δύο από αυτά είναι η νέα δουλειά του Νίκου Ζούδιαρη, ενός δημιουργού οι καταθέσεις του οποίου ακολουθούν κατά την ταπεινή μου άποψη καθοδική πορεία μετά από κάποια αξιοσημείωτα δείγματα γραφής που έδωσε κατά τη δεκαετία του 1990.Τα τραγούδια του Poster μαρτυρούν καλές προθέσεις, παρά τις προσπάθειές τους όμως αδυνατούν να συγκινήσουν. Παγιδευμένα στην «έντεχνη» συμβατικότητα των ημερών μας και ανίκανα να την ανανεώσουν ή να την υπερβούν, αφήνονται να παραδέρνουν στη ρουτίνα των νυσταλέων μελωδιών και των αδιάφορων στίχων. Μοναδική ίσως εξαίρεση αποτελεί το “Μέτρησα”, ήδη ραδιοφωνική επιτυχία, το οποίο διαθέτει έναν υπόγειο μελωδικό παλμό καθώς και λόγια με κάποιο ενδιαφέρον – αν και από μια γυναικεία νομίζω οπτική γωνία, που δύσκολα θα «μιλήσει» σε έναν άντρα ακροατή. Υπό τις γενικότερες πάντως συνθήκες δεν έχει πλέον την παραμικρή σημασία αν στο EP ακούγεται το τσέλο του Νίκου Βουρλιώτη ή αν η Ελευθερία Αρβανιτάκη ερμηνεύει πιο καλαίσθητα από τον Ζούδιαρη, η φωνή του οποίου έχει περιορισμένες δυνάμεις και δεν είναι παρά στοιχειωδώς επαρκής για τις ανάγκες των συγκεκριμένων συνθέσεων. Γιατί ένα τόσο αδύναμο υλικό καλλωπίζεται ίσως από δοκιμασμένους τραγουδιστές και έμπειρους μουσικούς, ούτε μπορεί να διασωθεί όμως χάρη στη δική τους συνεισφορά, ούτε και να καταστεί αξιοσημείωτο.
