Ένα split ep δεν είναι συνηθισμένο πράγμα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και παγκοσμίως. Ακόμα κι όταν μιλάμε για δύο συγκροτήματα που έχουν συνεργαστεί αρκετά στο θέμα των live εμφανίσεων και που εντάσσονται στην ολοένα εξελισσόμενη εγχώρια emo-punk σκηνή. Αξίζουν λοιπον συγχαρητήρια στην –αν δεν κάνω λάθος- πρωτοεμφανιζόμενη Ride n’ Crush για την τόλμη της και την ζεστή αγκαλιά της σε αυτή την σκηνή, καταρχήν. Από εκεί και πέρα, όπως και σε κάθε πρώτη προσπάθεια, υπάρχουν κάποιες τεχνικές λεπτομέριες που χρήζουν βελτίωσης, όπως το θέμα της παραγωγής. Στο μέλλον αν υπάρχει μία βελτίωση στο θέμα αυτό πιστεύω ότι αυτές οι δύο μπάντες θα μπορέσουν να κοιτούν στα μάτια τις αντίστοιχες αμερικάνικες ή ευρωπαϊκές. Και αυτός είναι ο στόχος άλλωστε. Πάντα αυτός πρέπει να είναι. Να θέτουμε και εμείς και τα συγκροτήματα (ακόμα περισσότερο αυτά) standards στο ύψος των δουλειών του εξωτερικού και να είμαστε αντίστοιχα αυστηροί στις κρίσεις μας.Και μόνο σε αυτή την λογική έγκειται και η δεύτερη παρατήρησή μου, για την προφορά στα τραγούδια των Intwoscars, κάτι στο οποίο μάλλον υπερέχουν ελαφρώς οι Fingers Crossed. Πάντως, κομμάτια σαν το -ειδικό για garage party- Wishes (των πρώτων) και το Maybe (των δεύτερων), αξίζει να ακουστούν πλειστάκις από το ελληνικό ραδιόφωνο, αξίζει να τραγουδηθούν και από περισσότερα άτομα, εκτός του πιστού πυρήνα της σκηνής. Πολύ καλές μελωδίες!Χωρίς να αποτελούν τους πρωτοπόρους –μουσικά- του μελωδικού punk κιθαριστικού ήχου, φέρνοντας με τον ήχο τους στο νού μας την ανθηρή εκείνη ελληνική anglo-punk-garage rock σκηνή προ δεκαετίας, οι Intwoscars έχουν μία νεανική ορμή που την διοχετεύουν στον ήχο τους και αυτό καλύπτει με το παραπάνω τις όποιες τεχνικές αδυναμίες τους, για την ώρα τουλάχιστον. Οι στακάτες στιγμές στις οποίες καταφεύγουν οι τελευταίοι πριν γκαζώσουν, ίσως και λόγω παραγωγής, είναι μερικά από τα σημεία που προσωπικά δεν με ενθουσίασαν και θεωρώ πως αδικούν το τελικό αποτέλεσμα. Χώρια από τα όποια προσωπικά μου κολλήματα, η αλήθεια είναι πως τέτοιες «ευκολίες» σε παραπέμπουν σε παλιότερες, λιγότερο απαιτητικές, αλλά και με διαφορετικά μουσικά standards εποχές. Κάπως έτσι, τραγούδια σαν το “The Battleship Has Sunk” χάνουν μεγάλο μέρος της ορμητικότητά τους στα μέσα του τραγουδιού, όταν αποφασίσουν να παρεκλίνουν από το βασικό μοτίβο του τραγουδιού και να καταφύγουν σε πιο πειραματικά και χαμηλότερων ταχυτήτων –έστω μικρά– περάσματα. Σε τέτοιες λεπτομέριες ίσως να βοηθούσε καλύτερα ένας πιο έμπειρος παραγωγός. Τέλος, όταν αρχίζουν να βαράνε ασύστολα, τα πράγματα ξεφεύγουν μάλλον αρκετά και δείχνουν εκεί πλέον να δίνουν βάση και να στηρίζονται περισσότερο στην αυτή καθεαυτή ορμητικότητα μίας γρήγορης punk σύνθεσης, παρά σε τεχνικές λεπτομέριες που θα κάνουν την διαφορά ανάμεσα σε πλείστες τέτοιες συνθέσεις.Λίγο καλύτερα ίσως να είναι τα πράγματα για τους Finger Crossed, που ακούγονται λίγο πιο straight, πιο δυναμικοί και είναι πιο εύκολο να σε παρασύρουν με την μελωδική ορμητικότητά τους. Οι κιθάρες τους πιο πλούσιες και πιο ξεκάθαρες οι μελωδίες τους, οπότε εξ ορισμού πιο εύκολο να σε κερδίσουν ευκολότερα και το καταφέρνουν... όμως, δεν μένουν μόνο εκεί, αλλά δείχνουν να ψάχνονται λίγο περισσότερο με τις μελώδίες τους, τους ήχους τους, τις δομές τους και είναι ξεκάθαρα πιο μελωδικοί από τους Intwoscars, καταφέρνοντας με αυτό τον τρόπο να μετριάσουν, προς οφελός τους, το μέτριο ήχητικό αποτέλεσμα.Θα μου επιτρέψετε από την πλευρά μου να δω (και το ίδιο καλώ και εσάς να κάνετε) αυτή την κυκλοφορία σαν μία διερευνητική κίνηση και για αυτά τα ίδια τα συγκροτήματα, αλλά και για την εταιρεία τους. Ένα τεστ δυνάμεων, ένα crash-test με την δυναμική και των ίδιων και του κοινού που δυνητικά μπορεί να υπάρξει για αυτά. Ξέρω πως δεν μιλάμε για ένα ντέμο και πως η επιείκια πολλών να λήγει από τη στιγμή που ένας καλλιτέχνης/συγκρότημα δισκογραφείται, αλλά δεν είναι τόσο απλά πάντα τα πράγματα. Όχι όταν έχεις να κάνεις με μία σκηνή που μόλις πρόσφατα άρχισε να κάνει κάποια πιο θαρραλέα και πιο σταθερά βήματα. Μακάρι να φανεί έπειτα από λίγο καιρό πως υπάρχει χώρος και για άλλες μπάντες εκτός από 2-3 (π.χ τους πολύ καλούς No Balance), που θα μπορέσει να αγκαλιάσει το ελληνικό –λίγο ακόμα, αλλά πιστό πάντως- κοινό. Μέχρι τώρα πάντως και οι 2 μπάντες δείχνουν πως αξίζει να ισχύει κάτι τέτοιο...
