Η Τέχνη της Ζωής είναι η νέα δισκογραφική δουλειά της Λένας Αλκαίου, που επανέρχεται σαφώς ανανεωμένη όσον αφορά τη διάθεση της αλλά και την θέληση της να πράξει αυτό που και ο τίτλος καταθέτει. Σε αυτή τη δουλειά συνεργάστηκε με το συγκρότημα ΑΜΜΟΣ και συγκεκριμένα με το Γιώργο Μπουσούνη και με το Γιώργο Γκίνη. Τα κομμάτια αυτά γράφθηκαν ειδικά για τη Λένα Αλκαίου, η οποία αποτελεί φυσικά και την κατεύθυνση αυτής της δουλειάς προς κάτι αξιόλογο. Εκτός από τους ΑΜΜΟΣ μουσική και στίχους γράφουν οι: Ν. Παραστατίδης, Γ. Κρητικός, Α. Μπονάτσoς, Χ. Παναγιωτάκης, Γ. Νικολάου, Ν. Γαλανιάδης. Προσωπικά θεωρώ τη Λένα Αλκαίου μια απο τις καλύτερες & αυθεντικότερες λαικές φωνές που έχουν υπάρξει τα τελευταία χρόνια στην ελληνική μουσική σκηνή. Μπάσα φωνή, δυνατή έκφραση και τσαγανό που δύσκολα συναντάς αυτές τις μέρες, η οποία πέρα απο τη λαική της υπόσταση, θα μπορούσε το ίδιο εξαιρετικά να ερμηνεύσει και άλλες ιδιαίτερες μουσικές σκηνές, πέρα απο τα ελληνικά είδη. Η παρουσία της διακριτική και σταθερή όλα αυτά τα χρόνια και μέσα στη δισκογραφία αλλά και μέσα απο τα σχήματα που υπήρξε καλλιτεχνικά στο πάλκο. Ο δίσκος αποτελείται κυρίως απο κομμάτια ελαφρολαικά παλαιάς κοπής, χωρίς βέβαια να λείπουν και κάποιες εκπλήξεις (ευχάριστες αλλά και άσκοπες). Υπάρχουν όμορφα κομμάτια που παραπέμπουν στο παλιό λαικό τραγούδι, μα που δυστυχώς ο αριθμός τους όσον αφορά την ιδιαιτερότητά τους είναι μικρός, χωρίς αυτό βέβαια να μειώνει την αξία τους. Συνθετικά δεν παρουσιάζουν κάποια καινοτομία, ακολουθούν όμως πιστά κλασικές φόρμες, χωρίς όμως ν’αντιγράφουν, ενώ παράλληλα διαθέτουν και ένα πιο σύγχρονο αέρα. Η φωνή και το ύφος της Αλκαίου είναι όμως που τα κατευθύνει, άλλοτε κάνοντας τα ξεχωριστά και άλλοτε απλά αφήνοντας τα ν’ακούγονται απλώς ευχάριστα. Ένα αρκετά δυνατό σημείο των τραγουδιών αυτών όμως είναι ο στίχος που μαρτυρά μικρές αλήθειες και ξεδιπλώνει λόγια αισθαντικά, μελαγχολικά και δυνατά καθ’όλη τη μορφή τους. Τραγούδια που ξεχωρίζουν είναι το «Όσοι αγαπήασανε πολύ», «Τ’οτι θυμάμαι και αγαπώ», το «Ο Άνθρωπός μου» και το «Εννέα Τέταρτα του Απείρου» και σαν μελωδία και σαν στίχο. Όμως, θεωρώντας την Αλκαίου φωνή καθαρά λαική και εξειδικευμένη προς αυτό το είδος, πιστεύω πως είναι πολύ δύσκολο και επικίνδυνο για ένα δημιουργό να πειραματιστεί μαζί της σε άλλες μουσικές φόρμες. Στο «Συνταγές για Λάθη» την είχαμε ακούσει να ερμηνεύει εξαίσια κομμάτια που ξέφευγαν απο το δικό της μουσικό πεδίο αλλά που τελικά κατόρθωσαν να δέσουν με τη φωνή της απόλυτα. Στην συγκεκριμένη δουλειά, παρόλη την καλή διάθεση και την μουσική τους αξία, οι δημιουργοί δεν κατάφεραν το ίδιο αποτέλεσμα. Σε ένα δίσκο με τις περισσότερες συνθέσεις να τείνουν σε λαικές προτάσεις, η επιλογή και συμμετοχή κάποιων πιο σύγχρονων και ποπ συνθέσεων μάλλον δεν κολλάει. Όπως επίσης θεωρώ οτι είναι κάπως άσκοπο και κρίμα όταν έχεις τέτοιες ιδιαίτερες φωνές να τις αναλώνεις σε κάτι που υπάρχει απλά μια περίπτωση να τους πηγαίνει, ειδικά όταν πρόκειται για δισκογραφική δουλειά. Για να μιλάμε πιο συγκεκριμένα όμως, οι ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις και τα πειράγματα των Atria στα κομμάτια “Οτι Θυμάμαι και Αγαπώ», «Μοίρα», «Όσοι Αγαπήσανε πολύ» (εκ των οποίωντα 2 αποτετελούν στην μη πειραγμένη μορφή τους 2 απο τα καλύτερα κομμάτια του δίσκου) μοιάζουν να μη βρίσκουν λόγο ύπαρξης και παρεμβολής ανάμεσα στα υπόλοιπα κομμάτια, καθώς περισσότερο αποπροσανατολίζουν μουσικά, παρά δίνουν ένα εναλλακτικό ύφος σε αυτή τη δουλειά. Δεν ξέρω ποιά είναι τα κίνητρα αυτών των επιλογών, πάντως αν πρόκειται για εμπορικούς και εκσυγχρονιστικούς λόγους, ώστε να φέρουν την ερμηνεύτρια πιο κοντά σε ένα πιο ευρύ κοινό, είναι μάλλον άκαρπες κατ’εμέ. Αντίθετα, η συμμετοχή του «Όπως Εσύ» απο το «Συνταγές για Λάθη» σε μια πιο jazz εκτέλεση, του κλασσικού «Το Αθάνατο Νερό» του Πλέσσα και του Δασκαλόπουλου, αλλά και του πειραγμένου και πολύ πιο ανάλαφρου κομματιού «Καρδιά μου μόνη» (με την φωνητική συμμετοχή των ΑΜΜΟΣ) είναι πραγματικά πολύ ευχάριστες εκπλήξεις που δένουν με τα υπόλοιπα κομμάτια. Αν εξαιρέσουμε πάντως αυτές τις «μοντέρνες» παρεμβάσεις είναι ένας καλός δίσκος, με κάποιες καταπληκτικές στιγμές ερμηνευτικά αλλά και μουσικά, και με κάποιές άλλες που λειτουργούν αξιοπρεπώς και υποστηρικτικά ως προς την συνολικότητα του δίσκου. Αυτό βέβαια που μετράει πιο πολύ απ’όλα είναι πως η Λένα Αλκαίου ντύνει με τη φωνή της νέα κομμάτια (κάποια απο αυτά είναι εξαιρετικά), και κυριώς γι αυτό κρίνεται παραπάνω από επαρκής αυτή η δουλειά.
