Εντεκάδα χρόνων κλείνουν φέτος οι Active Member με συνεπέστατη παρουσία, αλλά και πολύπλευρο έργο που ξεκινά από τη μουσική και εμπλουτίζεται από έκδοση βιβλίων, περιοδικών, σχηματισμό πυρήνα φίλων και συνοδοιπόρων groups και ανθρώπων. Ο δε ιθύνων νους, B.D. Foxmoor επινοεί στίχους και στην τουαλέτα που λέει ο λόγος και κατασκευάζει τα θέματα στα οποία "κλείνονται", με ρυθμό απίστευτο, παράλληλα παίζοντας και ρόλο μέντορα για τόσα άλλα πράγματα που κινούνται γύρω του και φέρουν την παραγωγική υπογραφή του. Μιλάμε λοιπόν για έναν άνθρωπο που πρέπει να έχει περάσει τα μισά από αυτά τα έντεκα χρόνια σε ένα στούντιο. Έναν άνθρωπο αφοσιωμένο στη μουσική, αλλά πολύ πολύ περισσότερο σε ένα ατομικό όραμα που διαχέει μέσω της στάσης και των στίχων του, όραμα δυναμισμού και διαμαρτυρίας, ευαισθησίας και μη παραίτησης. Δεν είναι λοιπόν περίεργο να τον βλέπεις να τσιτώνει πιο πολύ, να τρελένεται, βλέποντας ένα μεγάλο μέρος του κύκλου δίπλα του να χάνεται, να βλέπει το όραμα της αέναης διαμαρτυρίας ως ουτοπικό, είτε για την αποτελεσματικότητά του, είτε για τα προσωπικά συμβιβαστικά εμπόδια που αποκτά κανείς μεγαλώνοντας. Μεγαλώνοντας όμως ο ίδιος ο BD Foxmoor ουσιαστικά γίνεται ακόμα πιο παιδί -είναι το πείσμα που τον οδηγεί εκεί, να γίνει περισσότερο δυνατός, χαρούμενος για τις επιλογές του, μα και ονειροπόλος, ακολουθώντας πιο μοναδικό δρόμο πλέον εκ των διαμορφωμένων συνθηκών. Δεν μου κάνει εντύπωση λοιπόν που ο νέος δίσκος έχει τίτλο "Fiera": «Fiera» είναι όνομα και σημαίνει περηφάνια, στη γλώσσα Esperanto (μίξη όλων των ευρωπαϊκών γλωσσών). “Η «Fiera», είναι ένα πλάσμα ή μια κατάσταση που υπήρχε σε όλο το μεσοδιάστημα από τον προηγούμενο δίσκο. Ήταν ο φύλακας άγγελος των στιγμών μέσα στο στούντιο, στις συναυλίες κι έξω στους δρόμους. Είναι όλα όσα είδαμε στα μάτια του κόσμου στις διαδηλώσεις κι όλα όσα θα θέλαμε να δουμε σε όσα πιστέψαμε κι αγαπήσαμε. Ακόμα η «Fiera» είναι ο επαναπροσδιορισμός της σκέψης και της δράσης μας και ο τρόπος που αντιμετωπίσαμε τα τραγούδια όσο τα φτιάχναμε, και στο εξής στις ζωντανές εμφανίσεις”. Αυτά μας λέει το Δελτίο Τύπου, κι έχω την εντύπωση ότι αυτό που κάνει είναι να δικαιώνει τις υποψίες μου. Και το "εμείς" δεν είναι παρά ο B.D. Foxmoor, η Sadahzinia και ο DJ Booker που συνιστούν πλέον την τριάδα η οποία επιχειρεί να σπάσει αυτό το -εδώ και αρκετό καιρό- μοναρχικό προφίλ των Active Member. Κατ' ουσίαν όμως ελάχιστα πράγματα αλλάζουν. Πέρα από την ελαφρώς πιο σκληρή αντιμετώπιση, δεν έχουμε αισθητές διαφοροποιήσεις. Ο στόχος είναι οι "αλητάμπουρες που παντρεύτηκαν και ντροπή φορέσανε", η αυτοκριτική έρχεται γιατί "ανταμώνουμε όταν κάποιος πεθαίνει", ή αφού "σοβαρευτήκαμε χωρίς να καταλάβουμε πως" και είναι όμορφο να βλέπεις την ειλικρίνεια στα λόγια του, αλλά παράλληλα και να παρατηρείς τις αντιδράσεις που επισημάναμε στην αρχή. Ο B.D.Foxmoor άλλωστε πάντα χρησιμοποιούσε το βήμα αυτό (που ο ίδιος βέβαια κατέκτησε, δεν του το χάρισε κανείς) για να κατακεραυνώσει ό,τι κατά τη γνώμη του "ξώκειλε", ό,τι δεν συνάδει με την ιδίαν άποψη περί hip-hop και στάση ζωής (ας με συγχωρήσει, αλλά δεν βλέπω να κάνει κάτι διαφορετικό από hip-hop, όπως κι αν το ονομάζει), με το δικό του τρόπο. Μαζί την πληρώνουν οι πουδραρισμένες φάτσες, οι αγάμητες κυράτσες, οι διανοούμενοι λινάτσες, τα μισοκαυλωμένα νιάτα με τα μικρά ανάλαφρα πιάτα, οι δουλοπρεπείς πολιτικοί που σιγοντάρουν και υπογράφουν για μεταλλαγμένα προϊοντα, σ' ένα λόγο χειμαρρώδη, διαρκώς καταγγελτικό που καλά κρατεί σε τόσα και τόσα άλμπουμ που φέρουν την υπογραφή του. Ένα λόγο όμορφο, πιο "έντεχνο", ελαφρώς πιο λυρικό από την υπόλοιπη ελληνική σκηνή, που δείχνει καταρχήν ότι η μόνη του ενασχόληση με το διάβασμα και το γράψιμο δεν γίνεται λίγο πριν μπει στο στούντιο. Και δεν προβάλλει τη δικαιολογία της αμεσότητας. Λόγο που πολλές φορές μας θυμίζει τον σκεπτόμενο και πολιτικοποιημένο εκείνων της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και που άλλες φορές χάνεται σε άσκοπες υπερβολές που απλώς "χαϊδεύουν" τη μίζερη ανάγκη για διαμαρτυρία, όχι τη γόνιμη. Και σε γενικότητες ("Η παρακμή μόνο τα πτώματα κατασπαράζει / και τσάμπα σάβανα και φέρετρα μοιράζει / Τώρα χωρίς σκοπό κάθε ηλίθιος αγιάζει / Τώρα ανταμώνουνε όλα μας τα αναθέματα / σκορπάνε ευχές και κανακέματα / μα η γενιά μας για τα καλά -παρά τα χάλια της- / θα βάλει στη φωτιά το κεφάλι της"). Λόγο που μπορεί να γίνει απίστευτα ενδιαφέρων όταν δείχνει ότι κάνει κι ένα βήμα πίσω, μέσα σε όλη τη διάθεση να κάνει τον κόσμο καλύτερο, ιδιαίτερα αν ο κόσμος αυτός συμπυκνώνεται στην αγωνία για τον ίδιο σου το γιο και το μέλλον του: "Ίσως κι εγώ βρωμάω χθες / Την είδα σήμερα πατέρας, συμβουλεύω και κρίνω / μα όλα αυτά που σου λέω πάρτα όπως θες / μπορεί και να 'ναι όσα δε μπόρεσα να γίνω". Και λόγο που μπορεί να πει 1000 λέξεις χωρίς να πει τίποτα: Αλλληγορίες, μεταφορές για βλάκες, ηλίθιους, τα κάθε είδους φαντάσματα που περνάνε σαν καρέ από το μυαλό του. Υπαρκτά μεν, αλλά σε όλο αυτό τον συρφετό καταγγελίας, με πολλά πολλά γενικόλογα αφυπνιστικά μανιφέστα, καταντούν ...φαντάσματα, κι ο B.D. Foxmoor ένας συμπαθής Δον Κιχώτης. Στα 19 κομμάτια, 4 ή 5 εδώ σου φωνάζουν ότι κάτι έχουν να πουν και είναι κρίμα να επικρατεί η δεύτερη πλευρά.Επιπρόσθετα, μουσικά επικρατεί η ίδια στασιμότητα. Νιώθεις ότι κάπου όλα αυτά τα έχεις ξανακούσει, σαν ένα μουσικό τέλμα στο οποίο έχει αρχίσει από καιρό να μπαίνουν οι παραγωγές του. Αυτή τη φορά μάλιστα όλα φέρουν τη δική του υπογραφή, αφού ο δέκατος δίσκος ηχογραφήθηκε εξ’ ολοκλήρου στο στούντιο Πέρασμα του B.D.Foxmoor χωρίς τη βοήθεια ηχολήπτη. Ο Dj Booker και ο B.D.F. έμαθαν τα μηχανήματα σχεδόν από την αρχή προκειμένου να παρουσιάσουν ένα τεχνικά άρτιο άκουσμα. Το άκουσμα τελικά είναι άρτιο, μα δεν είναι κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Η κιθάρα έχει μπει πλέον για τα καλά στον ήχο τους, στοιχείο που σημειώσαμε κάποτε ως σταδιακή αλλαγή και από εκεί και πέρα κυριαρχούν σκοτεινά ηλεκτρονικά στοιχεία που προσπαθούν να δημιουργήσουν μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα, με δυναμική όμως που εξαντλείται πολύ γρήγορα. Παρά τις πραγματικά πολύ όμορφες στιγμές (π.χ. ένα υπέροχο σαμπλαρισμένο βαλσάκι στο "Χρειάζομαι Χρόνο" και βέβαια το "No Man's Land" με τη συμμετοχή του βετεράνου της βρετανικής hip hop σκηνής, Rodney P και της Tara Busch των Dynamo Dresden), αλλά και τις πραγματικά ανυπόφορες (το φερώνυμο), το άλμπουμ κουράζει με γεωμετρική πρόοδο, εκτός κι αν είσαι διψασμένος (;) low bap fan, οπότε κακώς ξόδεψες το χρόνο σου για κάτι που ο ίδιος έχεις αξιολογήσει με εξαρχής διαφορετικά κριτήρια. Γνωρίζει πολύ καλά πλέον ο Foxmoor ότι κινούμενος ακόμα πιο σκληροπυρηνικά σε όλους τους τομείς, απλώς δοκιμάζει εκείνους που είναι πραγματικά μαζί του. Άλλωστε πλέον είναι και δύσκολο να αποκτήσει σημαντική μερίδα νέων fans, χωρίς εξαιρετικά γενναίες αλλαγές. Και για τέτοια ρίσκα δεν είναι πλέον οι Active Member, όντας -και κατά ιδία παραδοχή- σε οριακό σημείο της πορείας τους. Ίσως λοιπόν μπορούμε να πούμε ειλικρινέστατα με τη σειρά μας ότι πλέον ελάχιστα αυτό το πόνημα μας αφορά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν μας αφορούν και κάποια από τα θέματα που θίγει. Είναι δύο πράγματα εντελώς διαφορετικά.
