Νέα δουλειά για το Θεσσαλονικιώτικο γκρουπ που εξακολουθεί να το παλεύει σε δύσκολες, πράγματι, εποχές για το ελληνόφωνο rock -παράλληλα, όμως, να εξελίσσει τη φόρμουλα του είδους που το ίδιο ονομάζει "e-rock", δηλαδή μια μείξη ηλεκτρονικών ρυθμών/παρεμβάσων και (πολλές φορές) σκληροπυρηνικών κιθάρων. Το σκληρό ροκ (προφανώς όχι αυτό που εννοούν στην πολιτική σκηνή της χώρας μας) των 70s αναμιγνύεται με drum'n'bass στοιχεία και beats με αυξημένα bpm. Πότε με punk rock διάθεση, πότε με πιο κρυστάλλινα riffs και πότε με indrustrial αισθητική. Το σημείο στο οποίο δίνουν μεγάλο βάρος, αλλά και το αδύνατό τους παράλληλα είναι οι στίχοι. Στίχοι που φτύνονται κυριολεκτικά στην ερμηνεία τους -το ραπάρισμα για την ακρίβεια μας θυμίζει το funk rock της άλλης πλευράς του Ατλαντικού. Εντούτοις υπάρχουν κάποια σημεία στα οποία μας διασκεδάζουν περιγράφοντας ένα μέρος της ελληνικής δισκογραφικής πραγματικότητας ("Είμεθα rock?"), όπως και ορισμένες ηχητικές ιδέες που μετασχηματίζονται σε ολοκληρωμένες συνθέσεις, όπως το "Είναι το μίσος τους οχιά", ένα Τρύπες-doin'-the-drum'n'bass-thing που όμως εκτραχύνεται σιγά σιγά ή το πιο ώριμο και μελαγχολικό "Μερικοί άνθρωποι". Ένα βήμα παραπάνω ηχητικά για τη μπάντα, αλλά με αρκετές αδυναμίες, τις οποίες σημειώνουμε, δίχως να κολλάμε. Άλλωστε, είπαμε punk και hard rock ενέργεια με beats, αλλά μην περιμένουμε να ακούσουμε και τους Radio 4.
