Με ρωτάς γιατί ο "χρόνος" του Νίκου Πατρελάκη είναι πολύτιμος και σου δείχνω προς τα εκεί που κοιτάει ο ίδιος στο εξώφυλλο του νέου του δίσκου. Τι σχέση έχει αυτό; Φαινομενικά ίσως καμία αλλά από την άλλη, ίσως και να έχει, εάν υποθέσουμε ότι ο έμπειρος dj και παραγωγός κοιτάει προς εκείνο το όμορφο μέρος που οδήγησε την σύγχρονη ελληνική electronica με το "Time".Χωρίς πολλές υπερβολές, ο Πατρελάκης, γνώριμός μας εδώ και πολλά χρόνια είτε με τις παραγωγές του είτε με τα διάφορα dj sets τα οποία έχει παρουσιάσει δίπλα στα καταξιωμένα ονόματα της διεθνούς σκηνής, μεταξύ των άλλων πολυποίκιλων δραστηριοτήτων του, με το "Time" φτάνει στο μέχρι στιγμής αποκορύφωμα της πορείας του. Το νέο πόνημα του δημιουργού είναι εμπνευσμένο και ώριμο, καταφέρνοντας μέσα σε δώδεκα tracks να αποδώσει ταυτόχρονα και τις jazz ανησυχίες του, αλλά και τις lounge εμμονές του, μένοντας όμως πιστός στην ηλεκτρονική σκηνή την οποία υπηρετεί.Κατά μεγάλο ποσοστό η καλλιτεχνική επιτυχία του "Time" θα πρέπει να αποδοθεί και στο μουσικό ταλέντο των Σέργιο Χρυσοβιτσάνο, Δημήτρη Τσάκα, και Αντώνη Ανδρέου, οι οποίοι αναλαμβάνουν να δώσουν έναν άλλο μουσικό αέρα στα ηλεκτρονικά μοτίβα και ηχοχρώματα του Πατρελάκη αυτοσχεδιάζοντας, κυρίως, με κιθάρες, βιολιά και ενορχηστρωμένες μικρές ορχήστρες εγχόρδων ο πρώτος, σοπράνο σαξόφωνο ο δεύτερος, και τρομπόνι ο τρίτος, αντίστοιχα.Η συνεργασία των μουσικών και του Πατρελάκη στα κομμάτια του album, η οποία συνεχίζεται και κάθε Τρίτη στο Loop της Πλατείας Ασωμάτων, σε μία από τις πιο εξαιρετικές βραδιές της πόλης αυτή τη στιγμή, έχει σαν αποτέλεσμα στιγμές που σε χαλαρώνουν ακόμα και αν τα νεύρα σου έχουν τεντώσει, σχεδόν, ανεπανόρθωτα. Ταυτόχρονα βέβαια το "Time" σε καλεί να κουρδιστείς και σε πιο jazzy και funky ρυθμούς, μην ξεχάσεις να προσθέτεις και το δεύτερο προσθετικό house στους προαναφερθέντες χαρακτηρισμούς, ενώ και σε ορισμένα σημεία σε οδηγεί και σε πιο σκοτεινές και πειραματικές καταστάσεις. Όταν φτάσεις στο τέλος του "χρόνου", τα φωνητικά της Μιράντας Βερούλη καθώς απαγγέλλει τους στίχους της βραζιλιάνας ποιήτριας Cecilia Meireles, σε ζεσταίνουν ακόμα περισσότερο. Η έξυπνη και εκλεκτική, χωρίς όμως ίχνος σνομπισμού και ελιτισμού, ελληνική electronica, αυτή που πορεύεται μακριά από τους καμένους των dancefloors, στα καλύτερά της.
