Μας άφησε μια τετραετία χωρίς "κανονική" κυκλοφορία (ενδιάμεσα παρουσίασε ένα album με παιδικά τραγούδια), αλλά επιστρέφει με μια χορταστική συλλογή μελωδιών που ισορροπούν στην κόψη των έντεχνων, λαϊκών και εντεχνο-ροκ φορμών και που έγραψε πάνω σε στίχους άλλων δημιουργών, αλλά και πάνω σε λογοτεχνικά κείμενα, των Ναπολέωντα Λαπαθιώτη ("Φυλακή") και Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ("Εικόν' Αχειροποίητη"). Και τα δώδεκα τραγούδια που μας παρουσιάζει στο "Τι Θα Πει Ζωή" διακρίνονται για την απίστευτη απλότητα κι ευγένεια που διαθέτουν, πίσω από τα οποία κρύβεται ο πόνος, η μοναξιά, ο έρωτας. Ο Ορφέας Περίδης δεν μας έχει συνηθίσει σε μιζέριες και υπερβολές, μα τούτη τη φορά λες και η ενορχήστρωση μανιωδώς τις αποφεύγει, μανιωδώς επιδιώκει τη μινιμαλιστική έκφραση, τόσο που οι πρώτες ακροάσεις μπορεί και να σας αφήσουν εντελώς ασυγκίνητους. Είναι ένας δίσκος γαλήνιος στις πρώτες σας επαφές μαζί του, μα που σιγά σιγά σε αναγκάζει να τον βάλεις στο τέρμα και να τραγουδήσεις μαζί του. Ένας δίσκος που το κλαρίνο, ο μπαγλαμάς, το μπουζούκι έχουν διακριτικότατη συμμετοχή, όπως και η φλογέρα, το φλάουτο, το βιολί, κι ακουστική κιθάρα μοιάζει το όργανο στο οποίο έχουν γραφτεί τα πάντα, είτε πρόκειται για μπαλλάντες, είτε πρόκειται για ζειμπέκικα. "Το τι θα πει Ζωή" απαιτεί χρόνο και εξοικείωση με την εσωστρεφή, χαμηλότονη και απλή κοψιά του. Υπάρχουν στιγμές που αναφωνεί κανείς στην αρχή "δώσε κι άλλο", "παίξε με το πλήθος των οργάνων και άστα να ξεφύγουν εντελώς" και δεν σας κρύβουμε ότι το κάναμε κι εμείς. Στο τέλος, όμως, αποζημιωθήκαμε από την βραδύκαυστη ομορφιά του. Μόνη ένσταση είναι η αρκούντως κλισέ ροκ μελωδία του κλεισίματος ("Η συναυλία τελείωσε"), που σώζεται -ευτυχώς- από την ειλικρίνεια των στίχων. Και, μιλώντας για στίχους, ας σημειώσουμε τέσσερα από τα στιχάκια που μας κόλλησαν στο μυαλό:Αυτός που πάει τη ζωή λιγάκι παραπέρα, είν' ο πιο μοναχός στη γη όταν τελειώνει η μέρα ("Αυτός που πάει τη ζωή")Δεν ήμουν εγώ που αγάπησες, ήτανε η σκιά μου, και τη σκιά μου αγκάλιαζες, σαν ήσουν κοντά μου ("Η σκιά")Στα μάτια τα ψιχαλιστά πωχ' έρωτας καρτέρι, πόσο μεθύσι μέθυσα ένας Θεός το ξέρει ("Εικον' Αχειροποίητη")Καλό είναι ν'αγαπάς πολύ, κακό είναι να το ξέρω ("Πολύ αγαπώ πολύ πονώ")
