Ο Πέτρος Δουρδουμπάκης είναι ένας από τους αξιόλογους τραγουδοποιούς του ελληνικού εντέχνου, αν και με μέτριες φωνητικές επιδόσεις. Το πρόβλημα είναι ότι τελευταία μας δίνει την εντύπωση του 'αδικημένου' από το κοινό, τα media και τους τραγουδιστές των κομματιών του (νωπές είναι οι μνήμες από τη διαμάχη του με τον Γιάννη Κότσιρα, με αφορμή την επανεκτέλεση του "Τυφλές Ελπίδες" και την προσθήκη ενός "και" πριν το "έπεσα μες τη φωτιά" που θεωρήθηκε ...σοβαρότατο λάθος).Αν και δεν πιστεύω προσωπικά ότι το συγκεκριμένο κοινό δεν εκτιμά και δεν αγοράζει τις δουλειές του, φαίνεται ότι αυτή την άποψη και συνακόλουθα την αναγνωρισιμότητα δεν τη συμμερίζεται ο ίδιος και ίσως και η εταιρία του, αφού επιμένει να κυκλοφορεί ξανά και ξανά τα ίδια τραγούδια, ώσπου να εκτιμηθούν (αποκλείουμε την άλλη, σαφώς πιο υποτιμητική για το κοινό περίπτωση, του "δολώματος" για περισσότερες πωλήσεις, για καλό και του ιδίου, αλλά και από σεβασμό στο έργο του). Τρανό παράδειγμα είναι η συγκεκριμένη κυκλοφορία, για την οποία δυστυχώς ούτε και το δελτίο Τύπου φαίνεται διαφωτιστικό, ως προς τις προθέσεις της. Διαβάζουμε για το "νέο δίσκο του Πέτρου Δουρδουμπάκη", μόνο που ακούμε ξανά τις "Τυφλές Ελπίδες" σε νέα εκτέλεση από τη Μελίνα Κανά (που δεν προσθέτει και κάτι παραπάνω στην αρχική), το υπέροχο "Κόκκινο κρασί" με τον Παντελή Θαλασσινό, το "Σαν Πεταλούδα" από τον ίδιο τον Δουρδουμπάκη, το οποίο όμως είχαμε ακούσει στο προσωπικό άλμπουμ της Μαρίας Παπανικολάου, το "Σχεδόν και το ίσως" από το ομώνυμο άλμπουμ του, σε νέα εκτέλεση από την Ειρήνη Χαρίδου, αλλά και το υπέροχο λαϊκο "Μάσκα" με τη Μελίνα Κανά που πρωτακούσαμε στο δίσκο "Απ' Όνειρο σ' Όνειρο". Για όλα αυτά, όμως, θα πρέπει ή ο μουσικοκριτικός (αναζητώντας στη δισκοθήκη του από ...που να'ρθε) ή το ίδιο το υποψιασμένο ή ανυποψίαστο κοινό, να βγάλει άκρη και αναπόφευκτο είναι έτσι το ...μπάχαλο που αδικεί το συνολικό αποτέλεσμα. Που είναι μία παράθεση μερικών από τα καλύτερα τραγούδια της έντεχνής μας μουσικής, απλά σε δομή και στίχους, χωρίς τις δήθεν στιχουργικές περιπλοκές και τα ασαφή νοήματα, τραγούδια ερωτικά ή μετ-ερωτικά, τραγούδια γλυκιάς περισυλλογής. Καταπληκτικό το νέο (αν δεν κάνω λάθος) "Τι να πιστέψω" με τη Μελίνα Κανά, ενώ πολύ έξυπνη είναι και η ισπανική διασκευή του "Μη σταματάς" σε ερμηνεία και στίχους Martha Moreleon που φοδράρει μια σαφή exotica αίσθηση σε ένα κομμάτι με ελληνική παραδοσιακή υφή. Αν έλειπε και ...μία ακόμα αχρείαστη και κάκιστη εκτέλεση του παραδοσιακού "Τζιβαέρι", εδώ από την μητέρα του Μαρία Μιλτιάδου, για να κλείνει με άσχημες εντυπώσεις αυτή την περίεργη συλλογή νέων και παλιών τραγουδιών, με αγαστά όμως αποτελέσματα, όλα θα ήταν καλύτερα.
