Πάνε αρκετοί μήνες από τότε που άκουσα για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο το κομμάτι της Σεμέλης Ταγαρά με τον τίτλο "Καπνός". Από το πρώτο άκουσμα μου 'χε κάνει έντονη αίσθηση. Απο τη μία τα λόγια του κομματιού "Κολλάω σε μια κασσέτα, ερωτεύομαι, ένα βινύλιο και αφήνω το τραγούδι να οδηγεί τη σκέψη μου..." μου φερε στο μυαλό μια οικεία έντονη εικόνα, που λίγο πολύ αντικατοπτρίζει όλους όσους ζουν την κάθε τους στιγμή και όνειρο αγκαλιά με τις νότες. Απο την άλλη η μουσική του κομματιού πάλι με γέμισε με έναν πολύ αγαπημένο και γνώριμο ήχο, που έμοιαζε να έχει επηρεαστεί από αρκετές κιθαριστικές μελωδίες που ανήκαν σε διαφορετικούς γεωγραφικούς ορίζοντες. Πραγματικά μου κίνησε την περιέργεια, κυρίως όταν άκουσα από τον παραγωγό της εκπομπής ότι πρόκειται για μια νέα τραγουδοποιό, που ονομαζόταν Σεμέλη Ταγαρά, από τη Θεσσαλονίκη, η οποία γράφει τη μουσική και τους στίχους αλλά τους δίνει πνοή με τη δική της φωνή. Πίστεψα πως κάτι ενδιαφέρον θα υπάρξει και το ήλπιζα πολύ, διότι πλέον στην Ελλάδα, λόγω της μαζικής παραγωγής δίσκων, υπό τη φιλοσοφία "ότι να 'ναι", είναι δύσκολο κάποιος να καταφέρει να ξεχωρίσει αισθητά με τη δουλειά του σαν σύνολο. Η Σεμέλη Ταγαρά έρχεται τώρα με το δίσκο "Γίνεται Άστρα κι ύστερα σκόνη" επιβεβαιώνοντας τις ελπίδες μας με μια δουλειά που από όλες της τις πλευρές αβίαστα μπορεί να χαρακτηριστεί άρτια. Έβαλα το CD χτες να παίζει για να κάνω αυτή την κριτική και το άφησα να παίζει. Το άφησα να παίξει πολλές φορές, όχι όμως για να κάνω την κριτική, αλλά γιατί απολάμβανα αυτό που άκουγα. Ωραίος ήχος, ωραίος στίχος και μια ερμηνεία άκρως πιστή στους 2 συντελεστές δημιουργίας των τραγουδιών αυτών. Είναι άγρια, μελαγχολική, ευαίσθητη, χαρούμενη και πάνω από όλα έχει μια ειλικρίνεια και ένα πάθος στην ερμηνεία της, αναδεικνύοντας ακόμα περισσότερο αυτό που θέλει να περάσει μέσα από το κάθε τραγούδι της. ("Σα να μ αρέσει, να υποφέρω σα να μ' αντέχει, να μην το ξέρω, πέφτω" - Από το "Πέφτω") Αρκετά από τα κομμάτια ίσως να σας φέρουν στο μυαλό κάποια άλλα γνώριμα αγγλόφωνα, μα σίγουρα δεν πρόκειται να πείτε πως αντιγράφει. Θα σας τα θυμίσει διότι απλά ο ήχος της είναι καθαρά επηρεασμένος και αποδοσμένος βάση προτύπων με προσανατολισμό κυρίως την Αμερική. Αυτό πραγματικά είναι ένα από τα ιδιαίτερα στοιχεία στη μουσική της Σεμέλης, καθώς μέσα στις μελωδίες θα αναγνωρίσεις σίγουρα την κιθαριστική έπαρση της εναλλακτικής αλλά και της φόλκ (αμερικάνικης) μουσικής. Άλλωστε τα δικά της οικεία ακούσματα συμπεριλαμβάνουν καλλιτέχνες όπως: Jeff Buckley (εδώ δε μπορώ με τίποτα να μην πω πως ενθουσιάστηκα), Patti Smith, Anni Di Franco, Tom Waits, Dream Syndicate, Waterboys, Deus, Tom Waits. Μου αρέσει που προσπαθεί να αποδώσει αγαπημένες της μουσικές, που ανήκουν σε μια άλλη κουλτούρα, και καταφέρνει να το εφαρμόσει μέσα στον ελληνικό ροκ ήχο, χωρίς όμως να κολλάει σε εγχώρια στερεότυπα. Ο στίχος δίνει με ένα σχεδόν ταξιδιάρικο τρόπο περιγράφει τα συναισθήματα και τις σκέψεις, τα αδιέξοδα και τα όνειρα που έχει η ίδια βιώσει. Τα περιγράφει όμως με ένα τέτοιο τρόπο, ρεαλιστικό και συνάμα ευαίσθητο που σίγουρα θα ταυτιστεί ο καθένας με ένα τουλάχιστον. Σίγουρα κάπου εκεί θα βρείτε και κάποια δική σας στιγμή, σκέψη, κατάρρευση, έρωτα ...κάτι. Δε θέλω να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, γιατί απλά θεωρώ πως όλα είναι ισάξια και το καθένα από αυτά έχει τη δυνατότητα να σταθεί από μόνο του. Απλά θα πω πως οι αδυναμίες μου είναι το "Καπνός", μονάχα επειδή στάθηκε η αιτία να έρθω σε πρώτη ακουστική επαφή με την μουσική της Σεμέλης Ταγαρά (+ το ρεφρέν του), και το "Πέφτω" για τους δικούς μου αυτοκαταστροφικούς προσωπικούς λόγους. Νομίζω πως αρκετά είναι όσα είπα. …… "Από τότε που ήθελα να μεταδώσω το τι ήταν μουσική για μένα (ΚΑΠΝΟΣ) και την ανάγκη της συνειδητότητας της αγάπης (ΚΡΑΥΓΕΣ) μέχρι την κατάρρευση (ΠΕΦΤΩ) και την προσπάθεια επιβίωσης και επικοινωνίας με τους γύρω μου (ΑΝΤΕΧΩ/ΒΡΕΣ ΜΟΥ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ). Δε νομίζω ότι μπορώ να υπερβώ τα τραγούδια αλλά δεδομένο είναι ότι όλες οι λέξεις που υπάρχουν μέσα σε αυτά είναι πολύ συγκεκριμένες σε σχέση με αυτό που έχω νοιώσει ή νοιώθω. Η μουσική πάντα με βοηθούσε να λυτρώνομαι καταγράφοντας την προσωπική μου αλήθεια και επειδή πάντα σε αυτή αναφέρομαι, θα μου άρεσε, ασχέτως υποκειμενικής αισθητικής, ο δίσκος αυτός να ακουστεί σαν το soundtrack μιας πραγματικής ιστορίας."Σεμέλη Ταγαρά
