Αν και τούτο είναι το τρίτο προσωπικό άλμπουμ του Γιώργου Χριστιανάκη, η παρουσία του στο χώρο της σύγχρονης Ελληνικής μουσικής (και όχι αυστηρά ροκ μουσικής) είναι πολύχρονη και έντονη, μιας και έχει γράψει τη μουσική για πολλές θεατρικές παραστάσεις, ενώ οι φίλοι των Τρυπών θα τον γνωρίζουν από τις συνεργασίες του με το συγκρότημα (εξάλλου ο Μπάμπης Παπαδόπουλος των τελευταίων βρίσκεται εδώ για να βοηθήσει στις κιθάρες). Οι “Παράξενες Ιστορίες” του τίτλου είναι μια αρκούντως περιγραφική αναπαράσταση του περιεχομένου, αδυνατεί βέβαια να παραστήσει πειστικά τις πάμπολλες εκπλήξεις που κρύβει το κάθε ένα από τα 18 κομμάτια του δίσκου. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το άλμπουμ είναι η ηχογράφηση ενός σαρώματος της βελόνας ενός ραδιοφώνου, η οποία δεν ξέρεις που θα σταματήσει, τι θα ξεπηδήσει απ’ τα ηχεία τη συγκεκριμένη στιγμή και τι θα επιφυλάσσει η αμέσως επόμενη. Το βέβαιο είναι ότι όλα τους είναι πλυμμυρισμένα από οργιώδη φαντασία και πλούσιες μουσικές εικόνες, που ξεπερνούν τους στυλιστικούς φραγμούς και τις τάσεις που “τρέχουν” στην αγορά, για να χαράξουν έναν δικό τους, αυθαίρετο καλλιτεχνικό δρόμο. Είναι πραγματικά δύσκολο έως ακατόρθωτο να καθορίσεις το στίγμα του δίσκου, απ’ τη στιγμή που υπάρχουν δεκάδες ήχοι και ανάφορες στα πλαίσια του κάθε κομματιού, οι οποίοι θα σας αναγκάσουν να κάνετε περάσματα από σχολές ύφους τόσο αντιδιαμετρικά διαφορετικές όσο η τζαζ με τη παραδοσιακή Βαλκανική μουσική, η electronica με το καμπαρέ των αρχών του προηγούμενου αιώνα, οι ανατολίτικες μουσικές κλίμακες με τη διεστραμμένη ποπ αισθητική των Residents. Όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα τόσο ιδιαίτερο ηχητικό ταξίδι, ώστε απαραίτητη προϋπόθεση για να το ακολουθήσετε είναι να διαθέτετε στις αποσκευές σας ένα ευρύ πεδίο ενδιαφερόντων στα ακούσματά σας, κι από εκεί και πέρα η ανταμοιβή είναι σίγουρα τεράστια. Έτσι είναι οι παράξενες ιστορίες, τις περισσότερες φορές ενδέχεται να είναι και οι γοητευτικότερες. Πλάι στον Γιώργο Χριστιανάκη που παίζει την πλειοψηφία των οργάνων εδώ και κάνει τον προγραμματισμό των ηλεκτρονικών, να πούμε πως στέκονται και κάποιοι γνωστοί δεξιοτέχνες σαν τον Γιώτη Κιουρτσόγλου στο μπάσο ή τον Φλώρο Φλωρίδη στο σαξόφωνο και κλαρινέτο, ενώ στο «Όσο Μπορείς» Καβάφη απαγγέλλει ο γνωστός απ’ τους θρυλικούς Εν Πλω Ντίνος Σαδίκης.
