Ένα μοναδικό soundtrack απόγνωσης, ρεαλισμού, λυρισμού και χιούμορ, που ντύνει την ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, που δυστυχώς δεν έχω δει. Δεν γνωρίζω λοιπόν πως λειτουργεί στην ταινία, αλλά το ευχάριστο είναι οτι στις νότες του θα βρείτε μπλεγμένα το μεταφυσικό της μαγείας της μουσικής με το ρεαλισμό του πόνου, το ρομάντζο με το σάπιο, τη μαγκιά με την κρυμμένη ευαισθησία. Κι όλα αυτά απλά σε νότες... Και μερικούς στίχους...Ναι, είναι κι ο Γιώργος Μαζωνάκης εδώ. Και η Δήμητρα Παπίου... Δεν θέλω τα κομπλεξικά τώρα, ιδίως για τον πρώτο. Φωνή δεν έχει. Από μικρός στις πίστες όμως κάτι έχει για να πει το λιωμένο από το αλκοόλ "Ξημερώνει Πάλι" και το "Καμικάζι". Ποια άβυσσος παθητικής γαλήνης μας κάνει να το ακούμε με προσοχή το πρώτο και να νοσταλγούμε στο δεύτερο, χωρίς καν να προσέχουμε τις ελλειπείς φωνητικές του ικανότητες; Ίσως το συναίσθημα. Που φυσικά δεν μπορούμε να το εξηγήσουμε.Ούτε και το συνδυασμό κιθάρας και μπουζουκιού που ακολουθεί, ούτε το υπέροχο, ρομαντικό "Θέμα των εραστών", όπου η κλασική γραμμή του πιάνου κάνει ρομαντζάδα με το μπουζούκι. Μα να πούμε για την ευγένεια του σαξοφώνου του "Αποχαιρετισμού" που μας ταξιδεύει σε μοναχικούς δρόμους, πίσσα στο σκοτάδι παρέα με ένα μπουκάλι ουίσκι; Για τον "Παντρεμένο" που ερμηνεύει η Δήμητρα Παπίου θα πούμε ότι είναι θέμα γούστου. Είναι τραχύ, θεατρικό, αληθινό. Μα η δικιά της εκδοχή στο "Ξημερώνει Πάλι" δεν είναι θέμα γούστου. Να το ακούσουμε κι από την Τάνια Τσανακλίδου (στη φωνή της οποία ταιριάζει περισσότερο από κάθε άλλη ερμηνεύτρια σήμερα) και τίποτα άλλο.Αν έχει κι ο Κραουνάκης το ερμηνευτικό του φιλέτο; Ε, το καλύτερο, φυσικά. Ένα παλιομοδίτικο γλεντζέδικο τσιφτετέλι με στίχους όπως: "Όλα μου τα φαγες Μαριώ, με το μοιραίο σου μαγιώ, με την ξανθιά την τούφα, από το ρούφα ρούφα, μ' έκανες κι άλλαξα χωριό". Με το χαμόγελο στο στόμα, στη μέση του πάλκου. Και στη συνέχεια, κάτω από την πίστα, για άλλη μια αστική τζαζ άσκηση με μπουζούκι, με το πιάνο να θρυμματίζει την αρμονία του σαξόφωνου ή να την πλαισιώνει. Το noir τέλος κουβαλά την ευγένεια και τη μελαγχολία της γραφής του και απελευθερώνει στη φαντασία μας το υπόλοιπο σενάριο. Το δικό μας ίσως...
